Łańcucki Stanisław (1882–1937?), działacz robotniczy, poseł na Sejm RP. Ur. 6 XI we wsi Grochowce w pow. przemyskim, syn Franciszka, murarza, i Julii z Misiewiczów. Po śmierci ojca w r. 1889 wychowywał się przez dłuższy czas u babki w Sieniawie. Po ukończeniu w r. 1895 szkoły ludowej powrócił do rodziny w Przemyślu i zaczął wkrótce zarobkować, aby pomóc matce w wychowaniu młodszego rodzeństwa. Przez półtora roku pracował jako robotnik niewykwalifikowany i jako pomocnik murarski w Przemyślu i innych miejscowościach. Od r. 1897 terminował w mechanicznych zakładach kolejowych w Przemyślu, zaś w r. 1900 został czeladnikiem ślusarskim. Wkrótce zapisał się do centralnej organizacji kolejarzy (Ogólne Stowarzyszenie dla obrony prawnej i zawodowej). Niebawem wybrano go na członka zarządu grupy miejscowej Związku Kolejarzy w Przemyślu i powierzono prowadzenie biblioteki związkowej. Latem 1900 wstąpił do Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego (PPSD). W r. 1904, wskutek powołania na dwumiesięczne przysposobienie wojskowe, utracił pracę w Przemyślu. Później pracował w Sanoku w fabryce wagonów i podjął tam aktywną działalność w Związku Metalowców. Był jednym z przywódców akcji strajkowej w kwietniu 1905. Po kompromisowym zakończeniu strajku zmuszony do porzucenia pracy, wyjechał do Krakowa, a stamtąd do Witkowic. Pracował tam przez dwa miesiące w fabryce maszyn, po czym powrócił do Przemyśla do pracy w warsztatach kolejowych. Niebawem wszedł ponownie do zarządu miejscowego Związku Kolejarzy. Jako przedstawiciel grupy przemyskiej uczestniczył wielokrotnie w zgromadzeniach i konferencjach związkowych.
Zrażony do reformistycznych tendencji dominujących w PPSD, zaczął się Ł. skłaniać ku anarchizmowi i w r. 1906 podjął w tym duchu działalność propagandową w Przemyślu. Latem 1911 nawiązał współpracę z doktorem Augustynem Wróblewskim, przywódcą grupy anarchistyczno-syndykalistycznej w Krakowie. W r. 1912 na łamach organu tej grupy, pt. „Sprawa Robotnicza”, zamieszczał korespondencje i tłumaczenia z języka francuskiego, zajmował się też kolportowaniem pisma. W czerwcu 1912 udał się do Paryża, gdzie poznał m. in. wybitnego teoretyka anarchizmu Jean Grave’a, kontaktował się również z redakcją tygodnika anarchistyczno-komunistycznego „Les Temps Nouveaux” oraz z redakcją tygodnika „L’Anarchie”. Bliższe zetknięcie się Ł-ego z francuskim anarchizmem rozczarowało go jednak do haseł i założeń programowych tego ruchu. Po kilku tygodniach powrócił do dawnej pracy w Przemyślu.
Po wybuchu wojny światowej został we wrześniu 1914 ewakuowany wraz z innymi kolejarzami przemyskimi do Kroměřiža (Kromieryża) na Morawach, a stamtąd do Pragi. Był współzałożycielem oddziału polskich kolejarzy w Pradze przy czeskim sekretariacie centralnej organizacji kolejarzy. Tę działalność Ł-ego przerwał przymusowy wyjazd do warsztatu kolejowego w Wiedniu, następnie do miejscowości Louny (Łuny). W maju 1915 przydzielony został do parowozowni w Jarosławiu. Na początku 1918 r. Ł. wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) i wkrótce założył w Jarosławiu, wraz z Kazimierzem Pyzikiem i Franciszkiem Węcławowiczem, organizację peowiacką. W Jarosławiu był współorganizatorem wiecu protestacyjnego przeciwko oderwaniu Chełmszczyzny od ziem polskich (luty 1918) i pierwszomajowego strajku powszechnego; napisał wtedy okolicznościową odezwę do robotników, odbitą na hektografie. Dn. 15 VIII 1918 jako delegat z Jarosławia wyjechał na zjazd centralnej organizacji kolejarzy do Wiednia. Na zjeździe poddał ostrej krytyce dotychczasową działalność władz związkowych oraz postulował ogłoszenie strajku powszechnego jako akcji na rzecz pokoju, jednakże większość uczestników zjazdu sprzeciwiła się temu. Uprzedzony w drodze powrotnej z Wiednia o «wsypie» jarosławskiej organizacji POW, Ł. zatrzymał się w Krakowie. Stąd wyjechał nielegalnie do Kijowa, gdzie pod kierownictwem komendanta POW na Ukrainę Leopolda Lisa-Kuli brał udział w robocie dywersyjnej na terenach zajętych przez wojska niemieckie. Na wieść o wybuchu rewolucji w Austro-Węgrzech został wysłany z misją specjalną do Komendy Głównej POW w Krakowie. Po jej wypełnieniu udał się do Jarosławia; tutaj 11 XI 1918 wystąpił na wiecu publicznym, przedstawiając zebranym skład rządu lubelskiego i omawiając podstawowe założenia jego manifestu. Niebawem wybrano go na członka Rady Miejskiej w Jarosławiu. Przez pewien czas wydawał w r. 1919 w Przemyślu pismo „Nowiny Poniedziałkowe”.
W czasie wyborów do Sejmu Ustawodawczego w dn. 28 I 1919 wybrany został na posła z listy PPSD w okręgu wyborczym nr 45 (miasto i powiaty Jarosław, Przeworsk i Łańcut). Po zjednoczeniu PPSD i Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) w kwietniu 1919, działał w klubie Związku Polskich Posłów Socjalistycznych (ZPPS), wchodząc z ramienia tego klubu w skład komisji sejmowych: aprowizacyjnej i komunikacyjnej. W czasie wojny polsko-radzieckiej wygłosił 13 II 1920 antywojenne przemówienie na zgromadzeniu w Jarosławiu. Coraz bardziej krytyczny był też stosunek Ł-ego do własnej partii. Nie mogąc pogodzić się ze stanowiskiem kierownictwa PPS w wielu podstawowych kwestiach programowo-taktycznych, Ł. zdecydował się ostatecznie na przejście w maju 1921 do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP). Ł. zamierzał początkowo zrezygnować z mandatu poselskiego w związku ze zmianą przynależności partyjnej. Jednakże na wiecach robotniczych w Jarosławiu i Przemyślu grupy wyborców wyraziły mu pełne votum zaufania i Ł. zatrzymał mandat. W dn. 24 V 1921, w toku debaty nad rządowym projektem ustawy o amnestii, wystąpił już jako «po raz pierwszy w Sejmie polskim przemawiający komunista polski». Będąc jedynym posłem komunistycznym w Sejmie Ustawodawczym, w lipcu 1921 wspólnie z posłem Chłopskiego Stronnictwa Radykalnego Tomaszem Dąbalem utworzyli pierwszą Frakcję Sejmową Posłów Komunistycznych. Po aresztowaniu T. Dąbala (listopad 1921) aż do końca trwania kadencji Sejmu Ustawodawczego Ł. był ponownie jedynym posłem komunistycznym. W Sejmie Ustawodawczym wygłosił 8 przemówień (m. in. w sprawie wniosków o wydanie sądom posła T. Dąbala i w sprawie ustawy o ściganiu przestępstw zmierzających do przewrotu społecznego) oraz zgłosił 4 interpelacje.
Aktywną działalność polityczną prowadził Ł. również poza sejmem. Zapewne w drugiej połowie 1921 r. wchodził w skład Komitetu Okręgowego Komunistycznej Partii Galicji Wschodniej w Przemyślu. W dn. 10–13 IV 1922 wziął udział w III Konferencji KPRP w Sopocie. W związku z wyborami do Sejmu RP I kadencji Ł. stanął na czele powołanej przez Komitet Centralny (KC) KPRP legalnej organizacji wyborczej p. n. Związek Proletariatu Miast i Wsi (ZPMiW). Od 27 III do 22 VI 1924 był oficjalnym wydawcą codziennego pisma „Trybuna Robotnicza”, organu ZPMiW, ukazującego się we Lwowie. W ostrych sporach ideowo-politycznych z PPS kierownictwo KPRP starało się wykorzystać fakt przejścia Ł-ego z PPS do KPRP. Wydano trzy broszury polemiczne, w których poddana została ostrej krytyce polityka i działalność PPSD i PPS w l. 1914–20. «Nakładem posła S. Ł-ego» ukazały się w l. 1922–3 następujące publikacje: „P.P.S. w Sejmie i poza Sejmem” (W. 1922), „P.P.S. w służbie imperializmu Niemiec i Austrii. Fakty i dokumenty” (W. 1922) oraz „P.P.S. a Rady Delegatów Robotniczych. Fakty i dokumenty” (W. 1923). Ostatnia broszura wydana została początkowo w Katowicach, jednakże cały jej nakład został skonfiskowany i w kilka tygodni później wydano ją ponownie pod postacią interpelacji poselskiej.
W wyborach do Sejmu RP I kadencji w dn. 5 XI 1922 Ł. wybrany został na posła z okręgu zagłębiowskiego z listy ZPMiW. Wraz ze Stefanem Królikowskim, wybranym z listy ZPMiW w Warszawie, Ł. utworzył dwuosobową Frakcję Sejmową Związku Proletariatu Miast i Wsi. W listopadzie 1924 r. przyłączyli się do nich czterej posłowie z Ukraińskiej Socjal-Demokratycznej Partii (Andrzej Paszczuk, Tomasz Prystupa, Józef Skrzypa i Jakub Wojtiuk), w wyniku czego powstała 6-osobowa Komunistyczna Frakcja Poselska (KFP). Od stycznia 1923 do grudnia 1924 Ł. wygłosił w sejmie około 20 przemówień i zgłosił wraz z innymi członkami KFP ponad 100 interpelacji i wniosków poselskich. Wykorzystując fakt, iż teksty przemówień i interpelacji posłów nie podlegały konfiskacie, partia ogłosiła drukiem wiele wystąpień sejmowych Ł-ego. Znaczna ich część znalazła się w zbiorze „Mowy, wnioski i interpelacje posłów Związku Proletariatu Miast i Wsi – Stefana Królikowskiego i S. Ł-ego” (Lw. 1924). W tym czasie Ł. prowadził szeroką akcję wiecową, przemawiał na wiecach poselskich w różnych ośrodkach robotniczych, m. in. w Białymstoku, Pabianicach, Przemyślu, Warszawie i Zagłębiu Dąbrowskim.
Od chwili uzyskania mandatu poselskiego przez Ł-ego władze prokuratorskie wielokrotnie występowały z wnioskiem wszczęcia przeciwko niemu postępowania karno-sądowego. Na dziewiąty z kolei wniosek prokuratorski (oskarżający Ł-ego o nawoływanie 11 XI 1923 robotników w Przemyślu do rewolucji) dn. 18 XII 1924 Sejm wyraził zgodę na aresztowanie Ł-ego, które nastąpiło dnia następnego w Warszawie, po czym Ł. przekazany został organom sądowym w Przemyślu. Ł-emu, postawionemu w stan oskarżenia pod zarzutem «zbrodni zdrady głównej», groziła kara śmierci, względnie wieloletnie więzienie. KPRP zorganizowała liczne akcje protestacyjne. Kierownictwo KPRP nadało duży rozgłos, zarówno w kraju, jak i za granicą, sprawie aresztowania Ł-ego i oskarżenia go o zdradę stanu. W niektórych krajach – m. in. w Austrii, Niemczech, Anglii, Francji i Związku Radzieckim – organizacje i partie robotnicze zorganizowały okolicznościowe wiece i demonstracje protestacyjne, często przed budynkami polskich placówek dyplomatycznych. W Stanach Zjednoczonych akcję protestacyjną organizowała Polska Sekcja Robotniczej Partii Ameryki. Rząd polski otrzymał w związku ze sprawą Ł-ego dziesiątki depesz i listów protestacyjnych. Niektórzy intelektualiści zachodnioeuropejscy, jak np. Henri Barbusse, wyrazili gotowość wystąpienia przed sądem polskim w charakterze obrońcy oskarżonego. Na ręce uwięzionego posła nadeszło wiele listów i telegramów z wyrazami solidarności.
W dn. 20 III 1925 przed Sądem Okręgowym (SO) w Przemyślu rozpoczął się proces przeciwko Ł-emu. Wcześniej już władze prokuratorskie wszczęły przeciwko niemu śledztwo w związku z jego wystąpieniami na wiecach poselskich w Warszawie i Pabianicach. Już 20 III, a więc w dniu rozpoczęcia się procesu w Przemyślu, prokuratura uzyskała zgodę sejmu na powtórne wydanie posła Ł-ego sądom. Jako obrońcy oskarżonego w procesie przemyskim występowali adwokaci: Teodor Duracz z Warszawy i Lejb Landau z Przemyśla. Proces Ł-ego zakończył się po 5 dniach uniewinnieniem oskarżonego przez sąd przysięgłych. Mimo to Ł. nie wyszedł z więzienia na wolność; 24 IV 1925 przewieziono go do Warszawy i osadzono w więzieniu na Pawiaku, skąd 4 V t. r. przeniesiony został do więzienia mokotowskiego. Władze prokuratorskie w Warszawie i Łodzi wytoczyły mu dwie następne sprawy. Wyrokiem SO w Łodzi z 10 IX 1925 skazany został na 3 lata ciężkiego więzienia za to, że 19 VII 1924 wygłosił na wiecu poselskim w Pabianicach «mowę podburzającą do obalenia istniejącego w Państwie Polskim ustroju społecznego». W pięć dni później następna rozprawa Ł-ego odbyła się przed SO w Warszawie. I tym razem skazano go na 3 lata ciężkiego więzienia za wystąpienie na wiecu poselskim w Warszawie 27 IV 1924. Obrońca oskarżonego adwokat T. Duracz w obu wypadkach założył apelację. Sąd Apelacyjny (SA) w Warszawie zatwierdził 21 XII 1925 oba wyroki, ale 2 VIII 1926 uznał, iż Ł. winien odbyć łączną karę 4 lat ciężkiego więzienia, bez zaliczenia przeszło rocznego pobytu w więzieniu śledczym.
Jeszcze przed ponownym rozpatrzeniem sprawy przez SA w Warszawie Ł. zrzekł się 12 II 1926 mandatu poselskiego, który objął po nim członek KC Komunistycznej Partii Polski (KPP) Jerzy Czeszejko-Sochacki. Ł. odbywał karę w więzieniu mokotowskim, pełniąc tam funkcję starosty komuny więźniów politycznych. KPP i Międzynarodowa Organizacja Pomocy Rewolucjonistom (MOPR) zorganizowały liczne akcje protestacyjne na rzecz uwolnienia Ł-ego z więzienia. Swą postawą Ł. zyskał sobie szczególnie duże uznanie w Związku Radzieckim. Decyzją Rewolucyjnej Rady ZSRR z 12 X 1927 nadano mu Order Czerwonego Sztandaru jako jednemu «z najwybitniejszych bojowników rewolucji światowej». Order ten odebrał z rąk K. Woroszyłowa w zastępstwie uwięzionego Ł-ego poseł S. Baczyński. Na mocy ustawy amnestyjnej z dn. 22 VI 1928 zmniejszono Ł-emu karę do 2 lat i 8 miesięcy więzienia. Na wolność wyszedł 17 VIII 1928. Nieoczekiwanie 21 VIII t. r. został znów aresztowany; zwolniono go jednak po trzech dniach na skutek interwencji adwokata T. Duracza. Ł. wyjechał do Przemyśla, gdzie miejscowa organizacja KPP zgotowała mu demonstracyjne powitanie na dworcu. Poważnie chory, przez dłuższy czas pozostawał Ł. pod opieką rodziny i współtowarzyszy partyjnych.
Na wniosek KC KPP w końcu lipca 1929 wyjechał nielegalnie do Związku Radzieckiego jako sekretarz delegacji polskich robotników i chłopów. Wraz z innymi członkami delegacji wziął udział w licznych spotkaniach z mieszkańcami Moskwy, Leningradu i innych miast radzieckich. Ł. nie powrócił już do kraju. Zamieszkał na stałe w Moskwie, gdzie przez pewien czas pracował w kolejnictwie; później przyznano mu rentę specjalną. Został członkiem Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) oraz członkiem Stowarzyszenia Byłych Katorżników i Zesłańców Politycznych. Jednocześnie działał aktywnie w MOPR; wielokrotnie wyjeżdżał z prelekcjami do różnych rejonów Związku Radzieckiego. Zajmował się też publicystyką i pisaniem wspomnień. Kilka artykułów Ł-ego ukazało się m. in. na łamach „Trybuny Radzieckiej”, „Kultury Mas” i in. (np. 1 Maja w więzieniu (mokotowskim). Z pamiętników więziennych („Kultura Mas”, Moskwa, 1930 nr 3–4 s. 4–6). W przekładzie na język rosyjski ukazały się dwie jego publikacje Iz tjuremnogo dnevnika (Moskva 1929), w której Ł. opisał okres swej działalności politycznej w l. 1919–25 oraz Povest’ o tjuremnych dnjach (iz dnevnika) (Moskva 1930), poświęconą pobytowi w więzieniach. Obie publikacje przełożone zostały z rękopisu pisanego przez Ł-ego w więzieniu mokotowskim i zabranego przez niego z kraju. W r. 1931 ukazała się w Moskwie skrócona wersja rosyjska wspomnień, t. r. wyszły w wersji polskiej i rosyjskiej Moje wspomnienia, obejmujące okres od wczesnego dzieciństwa aż do wstąpienia w szeregi KPP (w wyd. pt. Wspomnienia, W. 1957). W r. 1937 Ł. padł ofiarą bezzasadnych oskarżeń. Po XX Zjeździe Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (1956) został zrehabilitowany. W r. 1958 na gmachu byłego Domu Robotniczego w Przemyślu wmurowano tablicę pamiątkową poświęconą Ł-emu; jego imieniem nazwany też został jeden z placów przemyskich.
Ok. r. 1905 Ł. poślubił Natalię z Branowitzerów (ur. 1881). W r. 1912 małżeństwo Łańcuckich wzięło na wychowanie, a w r. 1920 adoptowało bratanka żony, Zygmunta Branowitzera (ur. 1907). W r. 1929 żona Ł-ego wyjechała razem z nim do Związku Radzieckiego. Zmarła prawdopodobnie w r. 1945 w jednym z obozów na terenie Mołdawskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Syn Zygmunt, który pozostał w kraju, ukończył we Lwowie studia medyczne i od r. 1927 był działaczem Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy na terenie Przemyśla i Lwowa; po wojnie członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Kormanowa, Materiały do bibliografii 1918–39; W. Enc. Powsz., (PWN, fot.); Mościcki H., Dzwonkowski W., Parlament Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1927, W. 1928 (fot.); Rzepeccy, Sejm i Senat 1922–7, (fot.); Rzepecki T., Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 1919 r., P. 1920 s. 208 (fot.), 209, 273, 287; – Iwański G., Mroczkowski W., Udział delegacji robotniczo-chłopskich z Polski w obchodach rocznic rewolucji październikowej w Związku Radzieckim w okresie dwudziestolecia międzywojennego, „Kwart. Hist. Ruchu Zawodowego” (W.) 1967 nr 3 s. 91; Materiały z sesji popularnonaukowej poświęconej ruchowi robotniczemu woj. rzeszowskiego (lata 1880–1948), Rzeszów 1962 I 10, 15, 41, 63, 107, 110, 114, 115, 119, 131; Meglicka M., Prasa Komunistycznej Partii Robotniczej Polski w latach 1918–1923, W. 1968; Sylwetki działaczy rewolucyjnych Ziemi Rzeszowskiej, Oprac. A. Gulik i Z.Orzeł-Trawińska, Rzeszów 1957 s. 5–9; Świetlikowa F., Komunistyczna Partia Robotnicza Polski 1918–1923, W. 1968; – Branowitzer-Łańcucki Z., Garść wspomnień o mym ojcu – S. Ł-m, w: Kartki z dziejów KPP, W. 1958 s. 147–70; [Dąbal T.] Dombal T., Deputat sejma Lancuckij pered sudom, Moskva 1926 (fot.); Dokumenty i materiały do historii stosunków polsko-radzieckich, W. 1961–6 II, IV, V; Fiderkiewicz A., „Dobre czasy”. Wspomnienia z lat 1922–1927, W. 1958 s. 74,76, 85, 86, 112, 115, 133, 138, 146, 166, 172–3, 183, 196–7, 223–7; Jabłonowski R., Wspomnienia 1905–1928, W. 1962; Komuniści. Wspomnienia o Komunistycznej Partii Polski, W. 1969; Łęczycki F., Mojej ankiety personalnej punkt 35, W. 1969; Posłowie rewolucyjni w Sejmie (lata 1920–1935), Wybór przemówień, interpelacji i wniosków, W. 1961; Rataj M., Pamiętniki 1918–1927, W. 1965; Sejm RP. Okres I. Druki nr 5, 106, 957, 1415, 1434; Sprawozdania stenograficzne z posiedzeń Sejmu RP. Okres I – posiedzenia 2, 4, 9–13, 21, 24, 27, 33, 36–9, 42, 43, 45, 46, 48, 49, 53, 55, 57, 59, 71, 78, 80, 82, 84, 87, 90, 91, 95, 96, 102, 104, 106–12, 114, 118, 120–3, 129, 135, 140, 143, 147, 148, 150, 154–6, 163–6, 168–70, 172, 173, 177, 186, 190–2, 216, 238, 272; Sprawozdania stenograficzne z posiedzeń Sejmu Ustawodawczego – posiedzenia 38, 120, 136, 229, 231, 240, 262, 263, 269, 270, 274, 296, 303, 311; Sprawozdanie z działalności Z.P.P.S. za okres od 1 czerwca 1920 r. do 10 lipca 1921 r., W. 1921 s. 24; Wierni sprawie, Kat. 1968; – „Biul. Biura Hist. CRZZ” 1963 nr 3–4 s. 54, 56, 59; „Kolejarz” 1903 nr 10 s. 5, 1906 nr 5 s. 2, nr 13 s. 2–3; „Myśl Robotn.” 1921 nr 11 s. 2–3, nr 13 s. 11, nr 14 s. 7–9, 11–2; „Nowy Przegl.” 1922 i 1924–5 (reedycja, W. 1957–9); „Trybuna Mazowiecka” 1956 nr 149 s. 2–3 (Kozłowski J., „Wasz do ostatniego tchnienia S. Ł. – poseł Frakcji Komunistycznej”); „Trybuna Radziecka” (Moskva) 1928 nr 5 (42) s. 8 (Golędzinowski J., Towarzysz S. Ł.), 1929 nr 39 (129) s. 2 (fot.), nr 40 (130) s. 1, nr 41 (131) s. 1–2 (fot.); „Więzień Polit.” 1925 nr 3–4 s. 9–10, nr 5–6 s. 6–8, nr 7–8 s. 13 (podob. rysunkowa S. Ł-ego), 1926 nr 1 (9) s. 3–4, nr 2 (10) s. 4; „Z Pola Walki” 1958 nr 4 s. 68–70, 75–8, 127, 128, 1962 nr 1 s. 18, 209, nr 3 s. 133–6, 142, nr 4 s. 52, 1964 nr 3 s. 26, 1965 nr 2 s. 293, 298, 299, 1967 nr 1 s. 91–2, nr 2 s. 16, nr 4 s. 81, 82; „Za Wolność i Lud” 1956 nr 8 s. 18–9 (Kozłowski J., Pierwszy w sejmie polskim komunista); „Życie Warsz.” 1967 nr 264 s. 6 (85 rocznica urodzin S. Ł-ego); – Arch. Komitetu Warsz. PZPR: Wspomnienia o S. Ł-m napisane przez Z. Branowitzera, T. Czuchaja, A. Przecławskiego i D. Wagmana-Grolla, sygn. KW-285; Centr. Arch. KC PZPR: Teczka osobowa S. Ł-ego nr 3632, Arch. Duracza 105/460, Materiały Komunistycznej Frakcji Poselskiej (m. in. notatka autobiograficzna S. Ł-ego z 19 XII 1924 r. oraz listy S. Ł-ego z więzienia w Przemyślu i z więzienia mokotowskiego w Warszawie) mikrofilm 728/7, Więzienie Mokotów t. 1110; Centr. Arch. Min. Spraw Wewn. w W.: Starostwo Hrubieszów t. 1e k. 6, 11, t. 4 k. 18, Urząd Woj. Lubelski t. 10a k. 48, t. 39a k. 140, t. 108 k. 20, Woj. Komenda Policji Państwowej w Lublinie, t. 3 k. 270; Zbiory Muz. Hist. Pol. Ruchu Rewol. w W.: Dokumenty i pamiątki po S. Ł-m, nr inw. 254, 3861, 4014, 4016–8, 4029, 4912, 5754, 5755; – Informacje Zygmunta Branowitzera-Łańcuckiego.
Bogdan Gadomski