Rechniewski Stanisław (1863–1940), inżynier komunikacji, projektant i wynalazca. Ur. 24 XII (st. st.) w Libawie, był synem Juliusza (zob.) i Leokadii z Ihnatowiczów, bratem Tadeusza (zob.).
R. ukończył gimnazjum niemieckie w Libawie, następnie zaś Instytut Inżynierów Komunikacji w Petersburgu (1884) i uzupełnił swoje wykształcenie na Wydziale Inżynieryjno-Budowlanym Politechniki Związkowej (ETH) w Zurychu (1885), gdzie w tym czasie wykładał Gabriel Narutowicz. Pracę zawodową rozpoczął na budowie szwajcarskiej kolei Gothardskiej, realizowanej w trudnych warunkach alpejskich z długim tunelem. Wspomnienia z okresu szwajcarskiego zamieścił w księdze pamiątkowej „Gabriel Narutowicz. Pierwszy Prezydent Rzeczypospolitej” (W. 1925). Powróciwszy do Rosji, R. założył w Petersburgu biuro projektowo-konstrukcyjne, w którym opracowywano wg własnych pomysłów wiele obiektów inżynieryjno-budowlanych dla potrzeb budownictwa rosyjskiego. Jako uznany fachowiec został zaangażowany do pracy i współpracy m. in. przy budowie mostów i gmachów fabrycznych Briańskiego Tow. Metalurgicznego, Czarnomorskiego Tow. Budowlanego na Kaukazie oraz w kilku innych instytucjach. Oprócz tego R. zajmował się studiami nad zagadnieniami budownictwa, a szczególnie nowymi konstrukcjami budowli żelbetowych. Zaprojektował typowe przęsło mostu kolejowego (długości 55 m) dla linii humańskiej rosyjskich Kolei Południowo-Zachodnich (1890–2).
R. przyjechał do Polski w r. 1922 i od 18 X t.r. pracował jako referent kontraktowy (później w VI stopniu służbowym) w Wydziale Mostów Min. Robót Publicznych (MRP). Do wybuchu drugiej wojny światowej w r. 1939 zajmował się tu zagadnieniami przebudowy starych większych mostów o krótkich przęsłach i drewnianych filarach i przyczółkach, zastępując je dużymi przęsłami drewnianymi, kratowymi systemu R-ego i Francosa oraz filarami i przyczółkami żelazobetonowymi systemu Stern-Paszkowskiego i Reymonda. Wg projektów R-ego zbudowano w Polsce w l. 1931–8 kilka nowych mostów, m. in. na Sanie w Lesku pod Kołem, na Wiśle w Szczucinie i na Niemnie pod Łunną i Zelwianami. Zaprojektowane przez R-ego mosty drewniane kratowe zyskały nazwę jego imienia. R. opatentował też wiele nowych rozwiązań technicznych, w kraju i za granicą, m. in. nowy system żelazobetonowych pokryć dachowych o wielkiej rozpiętości (1909), który zapoczątkował rozwój budownictwa dźwigarów sklepieniowych i konstrukcji cienkościennych na świecie. W Polsce R. uzyskał patenty m.in. na ustrój filarów mostowych (nr 6918), skrzynię do fundamentowania na podwodnych palach (nr 7154) i pal żelazobetonowy-drewniany (nr 22072). W „Przeglądzie Technicznym” (1929 nr 11) ogłosił artykuł Zapobieganie osiadaniu ścian budynków. W ocenie MRP miał R. opinię bardzo zdolnego i pojętnego inżyniera o dużej inicjatywie twórczej. Był człowiekiem skromnym i mimo autorstwa ważnych dokonań inżynierskich nie był w kraju przez fachowców doceniony. Opuszczony i zapomniany R. zmarł 8 VII 1940 w Warszawie.
R. nie założył rodziny.
Jankowski J., Mosty w Polsce i mostowcy polscy, W. 1973; Monografia działalności naukowej Stefana Bryły, W. 1959 s. 111; Szapiro B. (Besem), Tadeusz Rechniewski (1862–1916), W. 1957 (fot. po s. 16, 35, 36, 37, 65, 66, 94, 99); Twórczość wynalazcza w Polsce 1918–1928, W. 1929; – Krzywicki L., Wspomnienia, W. 1958 II; Pierwszy marca 1887 roku. Wspomnienia Józefa Łukaszewicza, W. 1981 s. 165; Wasiutyński Z., Pisma, Wr. 1985 V; – „Czas. Techn”. 1926; „Kur. Warsz.” 1928 nr 33 s. 11; „Przegl. Techn.” 1924 nr 33 s. 390, 1929 nr 4–5 s. 139, 1934 nr 26 s. 801; – AAN: Akta Prez. Rady Min., karty kwalifikacyjne Min. Robót Publicznych (ok. 1932 r.).
Jerzy Kubiatowski