Okoniewski Stanisław Roch (1886–1966), prawnik, podpułkownik, wiceprezes Najwyższej Izby Kontroli. Ur. 16 VIII w Radomiu w rodzinie rzemieślniczej, był synem Bonifacego i Anastazji z Osmólskich. Uczęszczał do rosyjskiego gimnazjum rządowego typu filologicznego w Radomiu. Od r. 1902 uczestniczył w nielegalnych organizacjach uczniowskich. W r. 1903 związał się z młodzieżową organizacją socjalistyczną. W r. 1904 za udział w manifestacji patriotycznej został usunięty z gimnazjum. W r. 1905 został członkiem Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej i współdziałał w organizacji strajku szkolnego w Radomiu. Jesienią 1905 rozpoczął służbę w armii rosyjskiej w szkole podoficerów artylerii; otrzymał w r. 1907 stopień chorążego. W czasie odbywania służby wojskowej był w r. 1906 współzałożycielem komitetu wojskowo-rewolucyjnego w Lublinie. Po zdaniu eksternistycznej matury w r. 1908 wstąpił na wydział prawa uniwersytetu w Kazaniu, który ukończył w r. 1913. W l. 1913–14 był aplikantem adwokackim w Radomiu. W okresie pierwszej wojny światowej od czerwca 1915 do stycznia 1918 służył w armii rosyjskiej. Ukończył wtedy Wojskową Akademię Prawniczą w Piotrogrodzie. W r. 1918 wrócił do kraju i rozpoczął pracę w sądownictwie cywilnym. W listopadzie t.r. wstąpił do WP w stopniu kapitana, w r. n. awansował na majora. Mianowano go początkowo sędzią w Okręgowym Sądzie Wojskowym w Warszawie, następnie referentem w Najwyższym Sądzie Wojskowym. W październiku 1921 O. został przeniesiony do Departamentu Sprawiedliwości Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.), a w r. 1922 do Wojskowej Kontroli Generalnej, przekształconej wkrótce w Korpus Kontrolerów. Awansował 31 III 1924 na podpułkownika (ze starszeństwem z dn. 1 VII 1923). Od czerwca 1930 był O. zastępcą szefa Korpusu Kontrolerów. Dn. 30 IV 1931 został przeniesiony w stan nieczynny, w rok później do rezerwy. W r. 1931 przeszedł do Najwyższej Izby Kontroli (NIK), gdzie został naczelnikiem wydziału personalnego, a od r. 1932 wiceprezesem. Do zadań O-ego poza sprawami personalnymi należały wówczas m. in. nadzór nad kontrolą MSWojsk., Polskich Kolei Państwowych i Min. Rolnictwa. Na stanowisku wiceprezesa NIK pozostawał do wybuchu wojny.
We wrześniu 1939 O. wyjechał do Rumunii, gdzie od października do marca 1940 był przewodniczącym Komitetu Polskiego w Turnu-Sewerin. Z Rumunii, na wniosek ówczesnego prezesa NIK Tadeusza Tomaszewskiego, został sprowadzony w kwietniu 1940 do Paryża, gdzie podjął pracę w NIK na stanowisku referenta. Po ewakuacji władz polskich do Wielkiej Brytanii O. pozostał we Francji i przebywał, w Grenoble. Na wniosek T. Tomaszewskiego ściągnięto go do Anglii w lecie 1942, a we wrześniu t.r. powołano na stanowisko członka kolegium NIK. W r. 1949 został mianowany wiceprezesem emigracyjnej NIK, a od r. 1950 aż do śmierci był prezesem tej instytucji. Zmarł 21 XI 1966 w Londynie, pochowany został na cmentarzu North Sheen. O. odznaczony był Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, a na emigracji Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski.
Z małżeństwa zawartego w r. 1914 z Jadwigą z Wernerów miał dwóch synów: Andrzeja (ur. 1915), prawnika zamieszkałego w Londynie, i Jana, zamieszkałego w Kalifornii.
Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Dziennik Personalny Min. Spraw Wojsk., W. 1931 s. 246; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Lubodziecki S., Śp. S. Okoniewski, „Rzeczpospolita” 1966 nr 12; – Zabiełło S., Na posterunku we Francji, W. 1967; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1966 nr z 24 i 25 XI; „Roczn. Polonii” 1956–7, 1958–9; – CAW: Akta personalne; – Informacja żony Jadwigi Okoniewskiej.
Zbigniew Landau