Rzecki (Szreniawa-Rzecki, pierwotnie Rzecznik) Stanisław (1888–1972), rzeźbiarz, malarz, grafik. Ur. 19 X w Warszawie, był synem Lucjana (Szreniawy) Rzecznika (1853 lub 1855–1901), aktora i śpiewaka, od r. 1881 w Warszawie, i Zofii z Gurbskich, aktorki, występującej w l. 1871–81 jako Zofia Rawicz.
Po ukończeniu VI Gimnazjum w Warszawie R. w l. 1903–8 studiował w ASP w Krakowie malarstwo u Teodora Axentowicza, Juliana Fałata i Stanisława Wyspiańskiego oraz rzeźbę u Konstantego Laszczki. W r. 1904 korzystał ze stypendium Tow. Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP) im. Mikołaja Kopernika. Był jednym z aktywniejszych uczniów Akademii, działał w Bratniej Pomocy (był sekretarzem). W czasie studiów nawiązał przyjaźń z Wacławem Borowskim, Władysławem Skoczylasem i Stanisławem Kuczborskim. Obracał się w kręgach cyganerii artystycznej, bywał w kawiarniach i salonach (m. in. u Elizy Pareńskiej), spotykał się z Wyspiańskim, Tadeuszem Boyem-Żeleńskim, Teofilem Trzcińskim, Karolem Fryczem i Witoldem Wojtkiewiczem. Z Wojtkiewiczem był R. szczególnie blisko; mieszkali wspólnie przy ul. Św. Tomasza, wykonywali liczne rysunki do pisma satyrycznego „Liberum Veto” (1903 i 1904) oraz karykatury teatralne wydane w „Tece Melpomeny” w r. 1904. R. współpracował również z wydawanym przez „Naprzód” pismem satyryczno-politycznym „Hrabia Wojtek” (1905), a następnie z tygodnikiem artystycznym „Czarny Kot” (1906). Z kabaretem «Zielony Balonik» był R. związany od chwili jego powstania w r. 1905: wykonywał dekoracje sali, lalki do szopek, a przede wszystkim ozdobione dowcipnymi rysunkami zaproszenia na kolejne wieczory kabaretowe. W r. 1906 został R. zaproszony przez Jana Stanisławskiego do udziału w IX wystawie Tow. «Sztuka» i wystawił pejzaż olejny pt. Jesienią. W wydanym przez „Zielony Balonik” żartobliwym katalogu tej wystawy sparodiował R. obrazy Axentowicza, Wyspiańskiego, Stanisława Czajkowskiego. Znalazła się tu również karykatura R-ego wykonana przez Kuczborskiego i zatytułowana „Najmłodszy członek”. R. kontynuował działalność kabaretową w Warszawie w kabarecie «Momus», działającym w r. 1909. Prezentował w nim swoje karykatury z zabawnymi komentarzami, narysował też tableau z karykaturami artystów tego kabaretu.
W r. 1909 wyjechał R. na dalsze studia do Paryża; prawdopodobnie wówczas zmienił nazwisko na Rzecki. Odbył też podróż do Włoch, Niemiec i Austrii. W r. 1910 należał do założonego w Paryżu Tow. Polskiego Literacko-Artystycznego (przez pewien czas był w nim prezesem), współpracował z wydawanym przez Władysława Kościelskiego i Ludwika Hieronima Morstina czasopismem „Museion”, drukowanym w Krakowie w l. 1911–13. W jego pierwszym roczniku zamieścił wspomnienie pośmiertne O życiu i sztuce Wojtkiewicza (z. 4 s. 97). Brał udział w Salonie Jesiennym w Paryżu w r. 1911 i w wystawie polskich artystów mieszkających w Paryżu, która odbyła się w Barcelonie w r. 1912. W tym okresie zaczął uprawiać akwafortę; wykonane w tej technice widoki paryskie (a także warszawskie i krakowskie) odznaczały się doskonałym rysunkiem, gęstym światłocieniem i dekoracyjnością. W swoich akwafortach rodzajowych wykazywał R. duże poczucie ironicznego nieraz humoru, jak np. w powstałym w r. 1912 wizerunku La Goulue, byłej gwiazdy «Moulin Rouge», prezentującej we własnym namiocie tresowane małpy (własność prywatna). Współpracował R. (ok. 1912) z warszawskimi pismami satyrycznymi „Sowizdrzał” i „Diabeł”. W r. 1910 wykonał reklamowy plakat, odznaczający się – zdaniem S. Bojki – «paryskim wdziękiem» («Gustaw Żmigryder – magazyn bielizny damskiej»; winieta z plakatu przetrwała w formie znaku firmowego do lat dwudziestych).
W malarstwie R-ego w l. 1909–14 zaznaczyło się modne w tym czasie zainteresowanie sztuką Asyrii, starożytnej Grecji i Egiptu, prowadzące do stylizacji i prymitywizacji formy i koloru. Wpływ sztuki greckiej występował szczególnie wyraźnie w finezyjnych rysunkach tańczących lub biegnących dziewcząt w powiewnych przeźroczystych tunikach. R. wystawiał w Salonie Aleksandra Krywulta w Warszawie w r. 1902 (na wystawie «Humor w sztuce»), 1904, 1905 (wystawa karykatur), w warszawskim TZSP w l. 1903, 1906–15, 1917, w krakowskim Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych (TPSP) w r. 1903. Swój wczesny dorobek artystyczny eksponował na wystawach indywidualnych w r. 1914: w Zachęcie i w TPSP w Krakowie.
Po powrocie do kraju w r. 1914 zamieszkał w Warszawie we własnym domu przy ul. Kanonia 24/26. W czasie pierwszej wojny światowej służył w Legionach Polskich (plutonowy w II Pułku Ułanów), w r. 1920 w WP był podporucznikiem 2. p. szwoleżerów. W czerwcu t.r. pełnił funkcję oficera ordynansowego przy Dowództwie Armii Rezerwowej i został przydzielony jako oficer łącznikowy do dowództwa 8. dyw. piechoty. Malował obrazy batalistyczne jak np. Bitwa pod Kostiuchnówką (olej, przed drugą wojną światową w Muz. WP), czy Tyraliera pod Wołczeckiem (olej, eksponowany na Wystawie Legionów Polskich w r. 1917). Był członkiem Koła Plastyków Legionowego Instytutu Studiów w Warszawie, które kilkakrotnie organizowało wystawy artystów legionowych. W sezonie teatralnym 1918/19 współpracował R. z Teatrem Polskim Arnolda Szyfmana, wykonał kostiumy do inscenizowanego przez Juliusza Osterwę „Księcia Niezłomnego” Calderona-Słowackiego (premiera 13 IX) oraz dekoracje i kostiumy do „Cyrulika Sewilskiego” P. A. Beaumarchais’go (25 IX). Jan Lorentowicz pisał w r. 1924, że R. «wniósł w swych dekoracjach taką dyskrecję form ogólnych, taką francuską sobriété, tyle smaku i harmonii, że odbijał niesłychanie od pospolitej jaskrawości barw naszych najprzedniejszych dekoratorów. Toteż arystokratyzmu jego sztuki inscenizacyjnej nie zdołano ocenić należycie: ginęła w sztucznych wspaniałościach dni poprzednich». Scenografię w Teatrze Polskim opracowywał R. jeszcze kilkakrotnie, a od r. 1919 był członkiem «Reduty» Osterwy, tworząc dla tego teatru dekoracje, m. in. w r. 1920 „Fircyka w zalotach” F. Zabłockiego.
Aktywny był R. w życiu artystycznym. W r. 1922 należał do członków założycieli Stow. Artystów Plastyków «Rytm», w r. 1925 – do współzałożycieli grupy «Ryt». Interesował się wówczas szczególnie drzeworytem; na I Wystawie «Rytu» w r. 1925 wystawił ręcznie kolorowany drzeworyt Św. Stanisław. Na wystawie tej grupy w r. 1929 pokazał jeszcze dwa drzeworyty z tego cyklu: Sieciech i Bolesław Śmiały. W tym czasie powstało też alegoryczne Lato (drzeworyt kolorowany, 1926, własność Muz. Narod. w Warszawie). W swych drzeworytach, utrzymanych w duchu rodzimego tradycjonalizmu, R. łączył klasycystyczne tendencje z miękkością wykonania. Brał udział we wszystkich corocznych wystawach «Rytmu» w kraju (w l. 1922–32), jak również w licznych zagranicznych pokazach sztuki polskiej, m. in. w III Biennale Romana (Rzym) w r. 1925 (był komisarzem działu polskiego), w II Międzynarodowej Wystawie Grafiki Nowoczesnej we Florencji w r. 1927, w wystawie współczesnego malarstwa polskiego w Helsinkach w r. 1927 (zakupiono jego obraz do Muzeum Ateneum), w reprezentacyjnej wystawie sztuki polskiej w Wiedniu, w r. 1929. Na Powszechnej Wystawie Krajowej (PWK) w Poznaniu otrzymał R. w r. 1929 srebrny medal.
W l. 1922–9 uprawiał R. głównie malarstwo olejne (portrety, martwe natury, kompozycje). Stosował fakturę impresjonistyczną przy budowie kompozycji nawiązujących do wzorów klasycznych lub renesansowych, jak też do doświadczeń P. Cézanne’a, szczególnie w martwych naturach. Malował kompozycje krajobrazowe w nastroju romantycznym (Przygoda, 1924) i sentymentalno-sielankowym (sceny pasterskie z r. 1926). W późniejszych obrazach R-ego pojawiła się bogatsza faktura, bardziej pogłębione i wyważone rozwiązania kolorystyczne (np. Portret dziecka z r. 1926, Portret Pani P. z r. 1927).
R. bywał w kawiarni «Ziemiańska», gdzie m. in. nawiązał współpracę z redaktorami miesięcznika literacko-artystycznego „Pani” (projektował okładki numerów 3 i 4 w r. 1924, 2 i 3 w r. 1925), rysował też w miesięczniku „Wykwint i Moda”. Wspólnie z Borowskim brał udział w akcji malowania kamienic na Starym Mieście warszawskim dla uczczenia 10-lecia niepodległości. Odnowiona przez nich fasada kamienicy «Orlemusowej» zyskała pochlebną opinię, mimo ogólnej krytyki samego założenia dekorowania w ten sposób zabytkowych domów. W r. 1926 wspólnie z Borowskim i Stanisławem Czajkowskim założył R. Instytut Sztuk Plastycznych, przygotowujący kandydatów do studiów w ASP. Był (do r. 1937) jego dyrektorem i profesorem, W r. 1930 współdziałał w zorganizowaniu Instytutu Propagandy Sztuki (IPS).
Od r. 1930 poświęcił się wyłącznie twórczości rzeźbiarskiej. Swoje prace, chwalone przez krytykę, pokazywał na wystawach IPS w r. 1930 (Salon Listopadowy), 1931 (Salon Zimowy; za rzeźbę Magdalena otrzymał nagrodę ministra WRiOP), 1932 w Salonie Wiosennym – jubileuszowej i zarazem ostatniej wystawie «Rytmu» (3 rzeźby: Femina, brąz i dwie głowy kobiece, brąz i gips). Na wielkiej wystawie legionistów – plastyków z okazji 15-lecia odzyskania niepodległości otwartej w pawilonie IPS 3 XII 1933 R. zaprezentował monumentalną płaskorzeźbę Rok 1914 (prawdopodobnie jedną z czterech przedstawiających bitwy z l. 1914–20 wykonanych w brązie i kamieniu i umieszczonych później na gmachu Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie) oraz brązowe popiersie Józefa Piłsudskiego. W r. 1934 wystawiał na XIX Biennale w Wenecji, w r. 1935 w 97 (XIV) wystawie Tow. «Sztuka» w Zachęcie pokazał Półakt kobiecy (gips) w typowej dla jego sztuki klasycystycznej stylizacji, z dekoracyjnie traktowaną draperią. T. r. odniósł wielki sukces na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Współczesnej w Brukseli, na którą wykonał 8 dużych (200x160 cm) dekoracyjnych płaskorzeźb z cyklu Polska współczesna, umieszczonych na ścianach hallu pawilonu polskiego. Płaskorzeźby zostały zakupione przez rząd belgijski dla Muzeum ASP w Brukseli, a R. został odznaczony Orderem Leopolda II. T. r. na wielkiej Wystawie Sztuki Polskiej w Preussische Akademie der Künste w Berlinie jedna z rzeźb R-ego (Głowa) została zakupiona przez ministra H. Goeringa.
W sierpniu 1936 współorganizował R. z ramienia Koła Plastyków Legionowego Instytutu Studiów wystawę w Muzeum Wojska «Marszałek Piłsudski w rzeźbie», na której prezentował 2 rzeźby i jedną z płaskorzeźb batalistycznych. W r. 1937 na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki otrzymał Grand Prix w dziale rzeźby (m.in. za rzeźbę Magdalena). Rzeźby R-ego znajdowały się również w Pawilonie Polskim na Wystawie Światowej w Nowym Jorku w maju 1939. W zakresie rzeźby monumentalnej R. zaprojektował bramę w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie oraz pomnik Piłsudskiego w Otwocku. Pod koniec 1938 r. zaprojektował architektoniczno-rzeźbiarskie dzieło – Sanktuarium Piłsudskiego – w parterowej sali Pałacu Biskupiego w Kielcach, gdzie mieściła się pierwsza kwatera wojenna Marszałka (niezrealizowane, fot. w „Świat” 1939 nr 4 s. 6–8).
W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie. Po powstaniu warszawskim 1944 r. zamieszkał w Krakowie i zaraz po zakończeniu wojny w lutym 1945 przystąpił do działalności w reaktywowanym Związku Polskich Artystów Plastyków (ZPAP). W r. 1946 był wiceprezesem ZPAP, później kierownikiem jego sekcji rzeźbiarskiej. W r. 1946/7 wykładał w zorganizowanej przez Eugeniusza Gepperta Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP) we Wrocławiu. Nadal interesował się R. rzeźbą monumentalną. Wykonał, wraz z architektem Janem Krugiem, kilka projektów pomników wyróżnionych bądź nagrodzonych: w r. 1946 wzięli udział w konkursie na Pomnik Powstańców Śląskich na Górze Św. Anny (wyróżnienie), w r. 1949 w konkursie na pomnik Adama Mickiewicza w Poznaniu (wyróżnienie) i na pomnik Fryderyka Chopina w Krakowie (III nagroda, pierwszej nie przyznano). R. uprawiał jednak głównie rzeźbę portretową, w której ok. r. 1950 zaznaczył się zasadniczy zwrot: porzucenie dekoracyjnej stylizacji na rzecz plastycznych walorów bryły oraz dążenie do pogłębienia wyrazu portretowanej osoby, przy stosowaniu zwięzłego, syntetycznego modelunku. Powstały wtedy rzeźby: Izabella (portret córki?), Popiersie rektora ASP Zbigniewa Pronaszki, Portret Andrzeja Panufnika, Portret Stefana Jaracza (wszystkie przed r. 1950). W twórczości R-ego pojawiły się także rzeźby tematycznie związane z nurtem realizmu socjalistycznego: Portret Walerego Wróblewskiego, Portret Józefa Urbanika, przodownika pracy, racjonalizatora czy kompozycja Na straży polskiego nieba (1951–3). Ok. r. 1954 powstał najdojrzalszy i najwybitniejszy z portretów R-ego – Portret Juliana Tuwima.
Brał udział w wielu wystawach okręgowych i ogólnopolskich: w pierwszej powojennej wystawie ZPAP w Krakowie we wrześniu 1945, Salonie Wiosennym ZPAP w Warszawie w r. 1946, w 101 (XLVII) Wystawie Tow. «Sztuka» w Pałacu Sztuki w Krakowie w r. 1950, w Ogólnopolskich Wystawach Plastyki w Warszawie: I – 1950, II – 1951, III – 1952/3, IV – 1954. Na wiosennej wystawie TPSP w Pałacu Sztuki w Krakowie w r. 1954 otrzymał złoty medal, w r. 1955 wystawiał w TPSP i był członkiem jury, w r. 1955/6 wziął udział w Okręgowej Wystawie X-lecia Rzeźby ZPAP w Krakowie, pokazując m. in. Autoportret i Izabellę. Wykonał też kilka portretów charakterystycznych o humorystycznym nieomal zabarwieniu, jak np. wystawione w r. 1958 na Salonie Jesiennym TPSP gipsowe Głowy, które miały dodatkowe określenia: Pół do dwunastej (portret Tadeusza Kantora, odlany w r. 1960 w brązie, własność Muz. Narod. w Krakowie), Pamiątka z Krynicy (głowa kobieca), czy wreszcie Architekt z krostą. Te same prace przedstawił w r. 1960 na retrospektywnej wystawie «Rzeźba polska 1945–60» w Warszawie, na której pokazał także rzeźbę Ksawery (Dunikowski?). W r. 1957 opublikował Wspomnienie o Wyspiańskim („Sztuka i Krytyka” 1957 nr 3–4) oraz napisał tekst do zbioru „Wspomnienia o Stefanie Żeromskim” (W. 1961).
W r. 1959 R. przeniósł się do Warszawy i zamieszkał w swym domu przy ul. Kanonia. Wyrzeźbił jeszcze kilka portretów, m. in. brązową głowę Niny Łempickiej, zakupioną przez jej syna w USA, popiersie Niny Andrycz w roli Kleopatry w sztuce L. H. Morstina (1964, własność prywatna aktorki). W r. 1968 otrzymał nagrodę jubileuszową Min. Kultury i Sztuki z okazji 60-lecia pracy artystycznej. W r. 1971 wziął udział w dwóch dużych wystawach ogólnopolskich: «Portret człowieka» w Zachęcie w Warszawie i «Rzeźba pomnikowa i monumentalna w Polsce Ludowej» w Muz. Architektury we Wrocławiu, gdzie pokazano jego rzeźbę Dwie postacie, gips, 1958, własność Muz. Narod. w Krakowie). R. zmarł 25 IV 1972 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony m. in.: Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969).
R. był żonaty dwukrotnie: po raz pierwszy (ślub w r. 1921) z Antoniną z Müllerów (zm. ok. 1952), po raz drugi z Janiną Prószyńską (zm. 1958). Z pierwszego małżeństwa miał córkę Izabelę (1925–1957), żonę aktora Mieczysława Voita.
Prace R-ego znajdują się przeważnie w rękach prywatnych w kraju i za granicą, nieliczne są w zbiorach Muz. Narod. w Warszawie i Krakowie, w publicznych zbiorach zagranicznych (Muz. ASP w Brukseli, Muz. Ateneum w Helsinkach), wiele znajduje się w jego byłej pracowni w domu przy ul. Kanonia w Warszawie.
Autoportret: popiersie gipsowe przed r. 1955 (w posiadaniu rodziny); Autokarykatura (?): jako Pierrot (litogr. 1906 na zaproszeniu do «Zielonego Balonika» w zbiorach B. Jag.); Portrety R-ego: przez Henryka Gottlieba, rys. przed r. 1916, przez Jana Rembowskiego, rys. ołówkiem ok. 1916 r. (oba własność Muz. Narod. w Kr.), przez Leona Wyczółkowskiego, rys. (reprod. w: „Tyg. Ilustr.” 1933 nr 51 s. 1009); Karykatura: „Najmłodszy członek” przez Stanisława Kuczborskiego, litogr. [1906] (w: Katalog IX Wystawy Sztuki, wyd. Zielonego Balonika, Biblioteka ASP Kr.); Fot. zbiorowe: Otwarcie wystawy «Rytmu» (reprod. w: „Tyg. Ilustr.” 1926 nr 17 s. 298), Rytmiści w ogródku kawiarni «Ziemiańska» ok. 1935 r. (reprod. w: Anders H., Rytm, s. 26); – Grajewski, Bibliogr. ilustracji; Pol. Bibliogr. Sztuki, I, III; Słownik artystów plastyków warszawskich ZPAP, W. 1972; Słown. Teatru Pol. (Rzecznik Lucjan, Rawicz Zofia); Thieme-Becker, Lexikon d. Künstler (M. Wallis); Vollmer, Künstler Lexikon; Grafika polska około 1900, katalog wystawy Muzeum Narodowego, Kr. 1968; Katalog I Wystawy Drzeworytów Stowarzyszenia Artystycznego Ryt, Polski Klub Artyst., W. 1929; Nowoczesna grafika polska, katalog nr 16 Antykwariatu Polskiego H. Wildera, W. 1913; Ogólnopolska wystawa malarstwa, rzeźby i grafiki „Portret człowieka”, Zachęta, W. 1971; Płażewska, Warsz. Salon A. Krywulta; Polska grafika współczesna 1900–1960, katalog wystawy Muz. Narod., W. 1960; Rzeźba pomnikowa i monumentalna w Polsce Ludowej, Wr. 1971; Salon Wiosenny Rytmu, IPS, W. 1932; Swieykowski, Pam. Tow. Przyj. Sztuk Pięknych; Sztuka Młodej Polski, katalog wystawy Muzeum Narodowego w Krakowie, Sopot 1965; Sztuka warsz. Katalog; Wiercińska, Katalog prac TZSP; Wystawa zbiorowa Stanisława Rzeckiego-Szreniawy, TPSP, Kr. 1914; Wystawy jubileuszowe 150-lecia ASP w Krakowie 1818–1968. Katalog, Kr. 1969; – Anders H., Rytm, W. 1972 (bibliogr.); Bojko S., Polska sztuka plakatu, W. 1971; Boy-Żeleński T., Znaszli ten kraj, W. 1956; Csató E., Polski teatr współczesny pierwszej połowy XX w., W. 1967; Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo pol., II, III; tenże, Sztuka Młodej Polski, W. 1963; Dymek z papierosa…, Pod red. K. Rudzkiego, W. 1959; Gawlik J. P., Powrót do Jamy, Kr. 1961; Geppert E., Moja droga, Kr. 1968; Górska H., Lipiński E., Z dziejów karykatury polskiej, W. 1977; Grońska M., Nowoczesny drzeworyt polski, Wr. 1971; [Grubert H.] grt, 60-lecie twórczości Stanisława Rzeckiego, „Express Wieczorny” 1969 nr 246; Hist. sztuki pol., III; Kleczyński J., Salon Zimowy Instytutu Propagandy Sztuki, „Kur. Warsz.” 1932 nr 3; Kraków – dialog tradycji, Kr. 1991; Lilpop-Krance F., Powroty, W. 1991; Lorentowicz J., Teatr Polski w Warszawie 1913–1938, W. 1938; tenże, Teatry w stolicy i inne artykuły, W. 1969; Lubierzyński F., Z wystaw Zachęty, „Pol. Scena i Sztuka” 1914 nr 3; Mater. do dziejów Akad. Sztuk Pięknych, II (tu data ur. 1883); Ostrowska-Grabska T., Bric à brac 1848–1939, W. 1978; Pol. życie artyst. w l. 1890–1914; toż w l. 1915–39; Remer J., Legiony w sztuce, Kr. 1916; Rogowski Z. K., 30 minut z współzałożycielem Zielonego Balonika, „Słowo Pol.” 1969 nr 191; Rutkowski S., Współpraca trzech sztuk, „Świat” 1939 nr 4; Szwajcer J. S. (Jotes), Ze wspomnień karykaturzysty, Wr.–W. 1960; Teatr Polski w Warszawie 1913–1938, W. 1938; Treter M., Samtida Konst i Polen, Malmö 1930; tenże, Teatr a sztuki plastyczne, „Sztuki Piękne” 1932 s. 344; Wallis M., Sztuka polska dwudziestolecia, W. 1959; Weiss T., Legenda i prawda Zielonego Balonika, Kr. 1976; Wiercińska, Tow. Zachęty; Winkler K., W pracowniach krakowskich plastyków. Stanisław Rzecki, „Dzien. Pol.” 1954 nr 167; – „Droga” 1929 nr 12, 1931 nr 6, 1932 nr 7–8; „Nowiny Liter.” 1948 nr 42; „Plastyka” 1935 nr 7, 1936 nr 2; „Przegl. Artyst.” 1946 nr 3, 5, 7, 1948 nr 3, 1949 nr 1, 7–9; „Sztuki Piękne” 1924/25 s. 394, 488, 1925/26 s. 390, 1926/27 s. 78, 417, 420, 1930 s. 155, 156, 1931 s. 14, 1934 s. 153, 268, 477; „Świat” 1924 nr 22, 1926 nr 7, 18; „Tyg. Ilustr.” 1926 nr 4, 17, 19, 1927 nr 22, 1933 nr 51, 1935 nr 14, 26; „Wiad. Liter.” 1924 nr 20; „Wiad. Plastyczne” 1932 nr 1; „Za i Przeciw” 1964 nr 19; „Życie Warszawy” 1972 nr 101, 102, 104 (nekrologi); – IS PAN: Pracownia Plastyki Współczesnej; TZSP w W.: Dział dokumentacji i wydawnictw; – Informacje Piotra Staweckiego z W. (na podstawie akt personalnych z CAW); – Informacje siostrzenicy R-ego Zofii z Mauersbergerów Gawlikowskiej z W.
Ewa Dwornik Gutowska