Suryn Stanisław (1858–1928), generał podporucznik armii rosyjskiej, generał dywizji Wojska Polskiego.
Ur. 31 XII w Warszawie, był synem Onufrego.
S. uczył się początkowo w Korpusie Kadetów w Niżnym Nowogrodzie, a następnie w Pawłowskiej Szkole Oficerskiej w Petersburgu, którą ukończył 22 V 1877. Dn. 10 VI t.r. rozpoczął służbę w armii rosyjskiej w stopniu chorążego w 14. Ołonieckim pp w Łomży. Następnie, już w stopniu kapitana, służył jako dowódca kompanii 21. Muromskiego pp. W r. 1900 ukończył Szkołę Strzelecką w Oranienbaumie. W r.n. wrócił do pułku i został dowódcą komp. karabinów maszynowych 6. DP. Przeniesiony w r. 1904 do 1. Wschodniej Dywizji Syberyjskiej, wziął z nią udział w wojnie z Japonią (1904–5); odznaczył się w wielu bitwach, m.in. nad rzeką Szache (mianowany na polu walki podpułkownikiem) i pod Laojanem (odznaczony Krzyżem św. Jerzego i Orderem św. Włodzimierza IV kl.). Po zakończeniu wojny, jeszcze w r. 1905, został dowódcą batalionu w 22. Niżegorodzkim pp. Równocześnie w l. 1905–8 był wykładowcą w szkole dla sztabsoficerów. W r. 1906 wszedł w skład komisji opracowującej podręcznik obsługi karabinów maszynowych dla Szkoły Strzelniczej w Oranienbaumie; w celu zapoznania oficerów z tą umiejętnością minister wojny delegował go wtedy do Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Mianowany w r. 1907 pułkownikiem, dowodził S. kolejno 219. Juchnowskim baonem (od r. 1908), a następnie Taurydzkim Pułkiem Grenadierów (od 10 II 1910) w Moskwie.
W czasie pierwszej wojny światowej pułk S-a był wielokrotnie wyróżniany; on sam za obronę Puław i uratowanie nad Wisłą od zagłady korpusu grenadierów otrzymał stopień generała podporucznika (27 VII 1915), a także Order św. Włodzimierza III kl. z Mieczami. Sprawował w tym okresie nadzór nad Legionem Puławskim. Od 27 VIII 1915 był dowódcą 8. DP; zasłużył się w walkach pod Baranowiczami i na odcinku pozycji Postawy–Mikuliszki. Od 7 IX 1916 był także dowódcą 67. DP. Dn. 14 IX 1917 został członkiem sztabu III Armii Frontu Zachodniego, pełniąc jednocześnie obowiązki naczelnika ochrony cesarza Mikołaja II. W czasie służby w armii rosyjskiej był trzykrotnie ranny. Dn. 2 XII t.r. podał się do dymisji.
Dn. 6 XII 1917 z rozkazu Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego (Naczpol) mianowany został S. naczelnikiem rezerwy oficerów WP (Legii Rycerskiej) w I Korpusie Polskim; dowódca Korpusu gen. Józef Dowbor-Muśnicki nie zatwierdził jednak tej nominacji. S. podjął wówczas służbę w Legionie Polskim w Finlandii. W Polsce niepodległej wstąpił do WP i od 26 III 1919 był członkiem komisji kontrolującej etaty we wszystkich okręgach generalnych. Dn. 15 V t.r. został dowódcą 8. DP. Pozostając od 8 IX w dyspozycji Naczelnego Dowództwa, prowadził na froncie specjalne inspekcje, przede wszystkim w formacjach taborowych. Dn. 4 II 1920 został zwolniony z czynnej służby i zweryfikowany ze starszeństwem z 1 VI 1919. Jako generał podporucznik w stanie spoczynku uzyskał 12 III 1921 prawo noszenia munduru. Dn. 26 X 1923 został mianowany generałem dywizji w stanie spoczynku. Na stałe zamieszkał w Łomży, gdzie zmarł 11 II 1928.
Brak informacji o rodzinie S-a.
Kosk H. P., Generalicja polska, Pruszków 2001 II; Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie; Stawecki, Słown. gen.; – Bagiński H., Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, W. 1921 s. 179; Łukomski G., Walka Rzeczypospolitej o Kresy północno-wschodnie 1918–1920. Polityka i działania militarne, P. 1994; Łukomski G., Polak B., W obronie Wilna, Grodna i Mińska. Front Litewsko-Białoruski wojny polsko-bolszewickiej 1918–1920, Koszalin–W. 1994; Łukomski G., Polak B., Wrzosek M., Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920. Działania bojowe, Koszalin 1990 I 15; Olechowski G., Legia rycerska, W. 1919 s. 8; Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji 1917–1918, W. 1969 s. 134; tenże, Wojny o granice Polski Odrodzonej 1918–1921, W. 1992; tenże, Wojsko Polskie i operacje wojenne lat 1918–1921, Białystok 1988; Zarys dziejów wojskowości polskiej w latach 1364–1939, W. 1990; – Dowbor-Muśnicki J., Moje wspomnienia, W. 2003; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – „Dzien. Personalny MSWojsk.” 1921 nr 13 s. 61, 1923 nr 70 s. 738; – CAW: sygn. Ap. S–20076 mf. 586.
Jerzy Adam Radomski