Stanisław z Bramek zwany Bogiel h. Powała (zm. 1445/6), kanonik i kantor płocki.
Pisał się zapewne ze wsi Bramki, położonej w pow. sochaczewskim (paraf. Błonie). Był synem nieznanego bliżej Wacława z Bramek oraz bratem kanonika płockiego Floriana, który zrezygnował z kariery kościelnej i przed 10 VII 1451 został podsędkiem sochaczewskim.
Dn. 12 III 1418 wystosował S. do papieża Marcina V suplikę o kościół parafialny w Swarzędzu, nie wiadomo jednak, czy objął tę parafię. Jako kanonik płocki wystąpił po raz pierwszy na dokumencie instytucji kanonicznej opata cystersów z Czerwińska Andrzeja, wystawionym 3 II 1426. Jego prebendą kanonicką była wieś Grochów. Był plebanem w Borzęcinie, lecz zamienił się z bratem Florianem na parafię w Gralewie i 22 V r.n. złożył suplikę do papieża o zatwierdzenie go na tej plebanii. Ponowną suplikę w tej sprawie oraz dodatkowo w kwestii potwierdzenia mu kanonii płockiej objętej po bracie Florianie skierował do papieża 27 VI 1428. Już jednak 13 VIII t.r. annaty z tego kościoła płacił w imieniu S-a dziekan kielecki Michał. Będąc kanonikiem płockim S. pełnił w r. 1433 funkcję prokuratora kapituły, natomiast w r.n. korporacja powierzyła mu stanowisko pełnomocnika w jej sporze o wsie prestymonialne, rozpoczętym w r. 1420 przez ówczesnego prepozyta Sasina z Trębek h. Prawda, a zakończonym przez Jakuba z Miszewa h. Lubicz, który zwrócił te dobra kapitule. Po śmierci kantora płockiego Macieja ze Zgliczyna h. Pobóg (między 9 IX 1438 a 27 I r.n.) rozpoczął S. starania, wraz z trzema innymi kanonikami płockimi, o objęcie tej prałatury. Kantorię otrzymał przed 3 II 1439, kiedy wystąpił z takim tytułem na posiedzeniu płockiej kapit. generalnej. Jeszcze t.r. doszło jednak do poważnego sporu o kantorię między S-em a kanonikiem płockim Stanisławem z Główczyna h. Lubicz. W tej sytuacji od 10 IX 1439 do 3 II 1441 występował S. na posiedzeniach generalnych kapit. płockiej jedynie z tytułem kanonika, a na kantorii został instalowany dopiero 15 V 1441. Spór ze Stanisławem z Główczyna trwał jednak nadal, bowiem 10 VII t.r. bp płocki Paweł Giżycki podjął wraz z kapitułą decyzję o przekazaniu dóbr kantorii w sekwestr kanonikowi płockiemu Pawłowi z Grąbczewa. W tym czasie kantorię płocką uzyskał na krótko Tomasz z Trębek, a po jego śmierci Franciszek z Giżyc. Jednak na wrześniowym posiedzeniu kapit. generalnej ponownie przekazano dobra kantorii płockiej w sekwestr kanonikowi Pawłowi, do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia sporu. O tym, że spór wciąż trwał, świadczyć może fakt, że w l.n. na posiedzeniach kapituł generalnych S. występował zamiennie z tytułem kantora lub kanonika płockiego; ostatni raz jako kanonik płocki na obradach kapituły 3 II 1445. S. zmarł, wg kalendarza płockiego 9 XII 1445, natomiast wg akt kapitulnych (zapewne błędnie) dokładnie w rok później.
Atlas historyczny Polski. Mazowsze w II połowie XVI w., Red. W. Pałucki, W. 1973 s. 150; Radzimiński A., Prałaci i kanonicy I 133–4, II; – Góralski W., Kapituła katedralna w Płocku XII–XVI w., Płock 1979 s. 88: – Annatae e Regno Poloniae saeculi XV (1421–1503), Wyd. M. D. Kowalski, w: Mon. Pol. Vat., Kr. 2002 X; Acta capitulorum Crac., nr 324; Bull. Pol., IV; Kod. maz. (Lubomirskiego), nr 182; Mon. Pol. Hist., V 460; Zbiór dok. m. Płocka, I nr 115; – AGAD: dok. perg., nr 2044; Arch. Diec. w Płocku: dok. perg. nr 194, 213, 218, Wypisy W. Makowskiego z akt kapit. płockiej z l. 1437–1445, nr 11, 21, 22, 30, 31, 37, 47, 58, 126, 133, 164, 217, 232.
Andrzej Radzimiński