Stanisław z Kleniewa h. Zagroba (zm. między 1469 a 1471), kanonik płocki.
Pisał się z Kleniewa, wsi położonej w pow. bielskim (paraf. Zagroba). Był synem nieznanego bliżej Włosta. Braćmi S-a byli: kanonik płocki i pleban w Zagrobie Wojciech, oraz Paweł z Kleniewa. Bliskim krewnym S-a był Piotr z Kleniewa, zapisany na Uniw. Krak. w r. 1413.
S. rozpoczął karierę kościelną od studiów w Krakowie, gdzie zapisał się w r. 1413. Pierwszym beneficjum, które otrzymał przed 4 III 1429, była wikaria wieczysta w katedrze płockiej. Jako wikariusz katedralny płocki reprezentował tamtejsze kolegium wikariuszy w sporze z kapłanami diec. płockiej Michałem i Wojciechem, synami Stanisława z Białobrzeży, o prawo do czynszów i dochodów ze wsi Białobrzeże. Prowizję na kanonię płocką otrzymał 7 V 1433 od papieża Eugeniusza IV, po rezygnacji Macieja ze Zgliczyna; mógł ją objąć dopiero po wcześniejszej rezygnacji ze wspomnianej wikarii, ale jeszcze 17 II 1438 oraz 19 X 1446 pojawił się z tytułem wikariusza płockiego. Jako kanonik płocki S. wystąpił w dokumencie lokacji wsi Niewskurzewo w dobrach biskupich w okręgu pułtuskim, dokonanej przez bp. płockiego Pawła Giżyckiego 4 II 1446. Dn. 4 II 1449 świadczył jako kanonik płocki na przywileju prepozyta katedry płockiej Zygmunta z Giżyc. Równocześnie uczestniczył w transakcjach majątkowych prowadzonych przez krewnych. Dn. 3 VII 1453 wraz z bratem Pawłem sprzedał Sędkowi i Mikołajowi z Niegocina dział w Niegodnie za 100 kop gr., poręczając dodatkowo pokój ze strony wszystkich braci i bratanków. Występował także jako egzekutor w różnych sprawach. Dn. 24 XI 1458 został ustanowiony w takiej roli przez papieża Piusa II, który w specjalnym mandacie polecił mu nadać rektorowi kościoła parafialnego w Pawłowicach (diec. poznańska), Stefanowi Wiedce, kanonię i prebendę w katedrze lub kolegiacie w diec. poznańskiej lub płockiej. Z zapiski pochodzącej z akt kapit. płockiej z 9 IX 1463 wiadomo, że S. był, wraz z Marcinem z Jeżewa, egzekutorem testamentu bp. Pawła Giżyckiego. Przed r. 1459 objął S. kościół parafialny w Radziwiu. Po raz ostatni jako kanonik płocki wystąpił na dokumencie bp. płockiego Ścibora z Gościeńczyc z 12 IX 1469, zabezpieczającego dochód szpitala w Pułtusku. Nie żył już 6 VI 1471, kiedy kościół parafialny w Radziwiu objął Stanisław, syn Ścibora z Korytek.
Radzimiński A., Niższe duchowieństwo katedralne w Polsce średniowiecznej. Wikariusze katedry płockiej w XIII – poł. XV w. Cz. 1: Skład osobowy, „Nasza Przeszłość” T. 76: 1991 s. 33–4; Radzimiński, Prałaci i Kanonicy, II 138–9; Słown. Hist-Geogr. Ziem Pol., III (Kleniewo, Niegocin); – Album stud. Univ. Crac., I 34; Bull. Pol., V; Kod. maz. (Lubomirskiego), nr 222; – AGAD: Metryka Kor., t. 335 k. 172v, t. 337 k. 87, dok. perg. nr 2042; Arch. Diec. w Płocku: Acta Episcopalia, t. 1 (1448–1471) s. 224v, Excerpta varia de metrica ecclesie Plocensis, k. 18v, dok. perg., nr 200, 238, 269, 273.
Andrzej Radzimiński