Stanisław z Niewiesza h. Pomian (zm. między 1430 a 1433), kanonik włocławski i płocki.
Pisał się z Niewiesza w ziemi sieradzkiej. Był synem wojskiego sieradzkiego Chebdy z Niewiesza (zm. 1417), oraz nieznanej bliżej Katarzyny. Stryjami S-a byli bp. włocławski Jan Pella z Niewiesza i wojski sieradzki Stanisław Pella (zob.). S. miał pięciu braci: dziekana włocławskiego Jana, dwóch Mikołajów, którzy posiadali liczne beneficja kościelne, chorążego łęczyckiego Piotra, chorążego sieradzkiego Marcina, oraz siostrę Łucję, żonę Jarosława z Zagórzyc.
W r. 1407 podjął S. studia na Uniw. Krak., prawdopodobnie ich nie ukończył. Przed 28 III 1413 został kanonikiem włocławskim, gdyż tego dnia w Rypinie jako członek tej kapituły był świadkiem pozwu króla Władysława Jagiełły oraz książąt mazowieckich Janusza I i Siemowita IV przeciwko zakonowi krzyżackiemu do króla niemieckiego i węgierskiego Zygmunta Luksemburskiego. Pomagał pełnomocnikowi tego króla, Benedyktowi z Makry, zbierać dowody świadczące o łamaniu przez zakon postanowień wyroku budzińskiego (1412). Przed 11 XII 1417 objął kanonię kruszwicką, a tego dnia otrzymał prowizję na altarię św. Andrzeja w kolegiacie w Łęczycy. Z 18 I r.n. pochodzi prowizja dla S-a na kanonię w kolegiacie uniejowskiej oraz nadanie mu kustodii łęczyckiej, pod warunkiem rezygnacji ze wspomnianej altarii. Nadanie S-owi wszystkich wymienionych beneficjów, łącznie z altarią łęczycką, potwierdza ekspektatywa dla niego na kanonię płocką z 27 I 1418. Na pewno nie objął jednak kustodii łęczyckiej, którą otrzymał ostatecznie w r.n. Mirosław z Budzewa. Natomiast S. dostał kanonię uniejowską, z której 30 IV 1418 płacił annaty, a następnie (do 26 VII 1424) toczył o nią zwycięski spór z Maciejem, synem Mikołaja z Grodźca. Będąc kanonikiem włocławskim oraz prokuratorem stryja Jana Pelli, ówczesnego prepozyta kruszwickiego i kanonika włocławskiego oraz kapit. włocławskiej, wystąpił 4 VII 1418 przeciwko bp. włocławskiemu Janowi Kropidle w sprawie dóbr wolborskich. Dn. 2 XI r.n. wystosował suplikę do papieża Marcina V o nadanie mu prepozytury gnieźnieńskiej po śmierci Mikołaja Strosberga; suplika została jednak unieważniona. W imieniu Jana Pelli, już po jego wyborze na biskupstwo włocławskie, w październiku 1421 przekazał 1005 fl. Stolicy Apostolskiej. Dn. 23 VI 1423 otrzymał od stryja dożywotni zapis 100 fl. z dóbr stołowych biskupstwa włocławskiego. Przed 23 XI t.r. uzyskał prezentę na kościół św. Piotra w Pułtusku, a gdy bp płocki Jakub z Korzkwi (właściwie z Kurdwanowa) erygował tamże kapit. kolegiacką, był jej kanonikiem do r. 1427. Dn. 24 XI 1423 otrzymał od papieża Marcina V kolejną prowizję na prepozyturę św. Michała w Krakowie, nie wiadomo jednak, czy wszedł w posiadanie tego beneficjum. W r.n. (17 I) był świadkiem instrumentu notarialnego zawierającego pismo dominikanina Jana Falkenberga, odwołujące jego pamflet na króla Władysława Jagiełłę i Polaków. Dn. 26 VII 1425 otrzymał S. ponowną prowizję na kanonię płocką, o którą toczył spór z Piotrem, synem Bolesty. Przed 11 XI t.r. był S. prezentowany przez bp. Jana Pellę na kościół parafialny w Wolborzu, wakujący po śmierci Mikołaja z Będkowa i uzyskał papieskie zatwierdzenie; najpewniej jednak zajęcia tego beneficjum dokonał Michał z Woli, z którym S. toczył spór co najmniej do r. 1427. Brat S-a, Jan z Niewiesza, płacił 12 IX 1426 w jego imieniu annaty z kanonii płockiej, chociaż spór o nią trwał nadal, co najmniej do 9 I 1430. S. posiadał pensję z dóbr stołowych biskupstwa płockiego. Dn. 13 XII 1426 otrzymał kolejną prowizję, tym razem na kanonię kielecką. Przed 31 X 1428 został kanclerzem w kapit. włocławskiej. Zmarł po 9 I 1430 a przed 15 I 1433.
Szymczakowa, Szlachta sieradzka, s. 164–6; – Indeks studentów Uniw. Krak., s. 279; Radzimiński, Prałaci i kanonicy, II 136–8; – Radzimiński A., Duchowieństwo kapituł katedralnych w Polsce XIV i XV w. Studium nad rekrutacją i drogami awansu, Tor. 1995 s. 121, 123; tenże, W sprawie genezy kolegiaty i kapituły w Pułtusku, w: Studia nad dziejami miast i mieszczaństwa w średniowieczu, Tor. 1996 s. 143–54; – Annatae e Regno Poloniae saeculi XV, Wyd. M. D. Kowalski, w: Mon. Pol. Vat., Kr. 2002 X nr 105, 138, 167, 396; Bull. Pol., IV–V; Elementa ad fontium editiones, Vol. 1 nr 190; Lites, II 203–6; – B. Jag.: rkp. 348 k. 330–1.
Andrzej Radzimiński