Okołowiczówna Stanisława (1870–1923), nauczycielka, autorka książek dla dzieci. Po studiach w Szwajcarii i Paryżu pracowała jako nauczycielka wiejska w Król. Pol. W r. 1906 – uchodząc przed aresztowaniem – przeniosła się do Krakowa. Założyła w Zakopanem prywatną szkołę początkową. W czasie pierwszej wojny światowej poświęciła się służbie sanitarnej i opiekuńczej nad żołnierzami. Od r. 1921 jako wizytatorka i referentka ministerialna ochron pracowała intensywnie nad przetworzeniem ich w nowoczesne przedszkola. Zadebiutowała jako autorka opowiadań o tematyce przyrodniczej i obyczajowej na łamach pism dziecięcych na początku XX w. („Przyjaciel Dzieci”, „Moje Pisemko”). Po opublikowaniu tomiku poezji Dźwięki życia (W. 1906), utrzymanego w konwencji młodopolskiej, O. cały swój talent poświęciła dzieciom. Związana z radykalnym ruchem oświatowym Krakowa, współpracowała z pismem dla dzieci „Promyk” (1909–10); wspólnie z Heleną Radlińską ułożyła antologię czytanek dla szkół elementarnych pt. Nasze czytanki (W. 1909–10, cz. 1–4). Jednocześnie publikowała powiastki i powieści dla młodych czytelników: Ulicznicy (Kr. 1908), Źli i dobrzy (W. 1905), Światełka (W. 1907), Robinsonek i inne powiastki (1922?). Podejmowała w nich tematykę społeczną i patriotyczną. Ogłosiła też książeczkę Henryk Pestalozzi, wielki bojownik o światło dla ludu (W. 1906) oraz artykuł Stan ochron w r. 1921 i postulaty na przyszłość („Roczn. Pedagog.” S. II T. 1: 1921). Zmarła 23 VIII 1923 w Warszawie, została pochowana na cmentarzu Powązkowskim.

Kuliczkowska K., Literatura dla dzieci i młodzieży w latach 1864–1918, W. 1975 s. 134; – Hertz P., Zbiór poetów polskich XIX w., W. 1975 ks. 6 s. 809; – „Kur. Warsz.” 1923 nr 236, 237 (nekrolog); „Roczn. Pedagog.” S. II T. 2: 1924 s. 372; – IBL PAN: Kartoteka bibliograficzna.

Józef Z. Białek