Kisieliński Stefan Antoni (1901–1951), pedagog, działacz sportowy i sportowiec. Ur. 13 XII w Morawskiej Ostrawie, syn Adama i Marii z Jędrysików. W Oświęcimiu skończył szkołę podstawową, a następnie uczęszczał do szkoły wydziałowej w Krakowie. W r. 1918 zgłosił się do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), a wcielony następnie do 9 p. ułanów wziął udział w wojnie 1920 r. Zdemobilizowany w r. 1921, złożył egzamin dojrzałości w r. 1924 w seminarium nauczycielskim w Białej. We wrześniu t. r. objął posadę nauczyciela w szkole podstawowej w Katowicach. W l. 1927–9 odbył studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie i uzyskał kwalifikacje do nauczania w szkole średniej. Od r. 1929 do 1933 był nauczycielem wychowania fizycznego w Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Katowicach, a w l. 1933–8 instruktorem tegoż przedmiotu w Kuratorium Okręgu Szkolnego Śląskiego w Katowicach. W r. 1934 złożył eksternistyczny egzamin dojrzałości w gimnazjum humanistycznym w Bielsku. Do r. 1933 K. był czynnym sportowcem, uprawiał lekkoatletykę, narciarstwo oraz piłkę nożną, początkowo w Policyjnym Klubie Sportowym w Katowicach, następnie w warszawskiej «Polonii». Jako bramkarz reprezentował wielokrotnie Śląsk i Warszawę, w l. 1926–8 sześciokrotnie bronił barw Polski w zawodach międzypaństwowych. Prowadził kursy i obozy szkoleniowe dla młodzieży szkolnej, był instruktorem, trenerem i sędzią oraz wykładowcą na kursach.

Jako porucznik rezerwy 3 p. ułanów «Dzieci Warszawy» wziął udział w kampanii wrześniowej. Ranny dostał się do niewoli niemieckiej. Przeszedł kolejno obozy w Łambinowicach, Itzehoe, Sandbostel, karny obóz międzynarodowy w Lubece, wreszcie obóz w Woldenbergu. We wszystkich tych obozach był czynny w organizowaniu sportu, prowadził kursy wychowania fizycznego, uczestniczył w jenieckim życiu kulturalnym. W obozie IIc w Woldenbergu w okresie od września 1942 do stycznia 1945 r. był nauczycielem historii na tajnych kursach gimnazjalnych dla szeregowych, członkiem komisji egzaminacyjnej dla kandydatów na nauczycieli szkół średnich, członkiem rady naukowej obozu, wykładowcą na tajnych wyższych kursach nauczycielskich oraz wiceprezesem organizacyjno-naukowym wykładów uniwersyteckich (Bratnia Pomoc). Po wyzwoleniu obozu (styczeń 1945) K. udał się do Krakowa i zgłosił się do pracy. Pełnił najpierw funkcje wizytatora szkół w Katowicach. W kwietniu 1946 r. powołany został tamże na stanowisko dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Wychowania Fizycznego (WF) i Przysposobienia Wojskowego (PW). W r. 1950 uzyskał w Studium WF przy Akademii Medycznej we Wrocławiu stopień magistra wychowania fizycznego. W r. 1950 został przewodniczącym Woj. Komitetu Kultury Fizycznej w Katowicach. Od grudnia 1950 r. powołany został do Warszawy na stanowisko sekretarza Głównego Komitetu Kultury Fizycznej (GKKF), gdzie pozostawał do swej śmierci w dn. 9 III 1951 r. K. pozostawił żonę Felicję z Kellerów, syna Kazimierza i córkę Stefanię.

K. był członkiem PPR, potem PZPR. Pełnił liczne funkcje społeczne, m. in. był sędzią międzynarodowym w narciarstwie, członkiem Śląskiej Rady Sportowej, Wojewódzkiej Rady WF i PW, Wojewódzkiej Rady dla Spraw Młodzieży i Kultury Fizycznej, przewodniczącym zespołu sportowego przy KW PZPR. Był utalentowanym dziennikarzem, sprawozdawcą i publicystą sportowym; współautorem „Metodyki wychowania fizycznego w klasach I–IV” (W. 1960) i „Wychowania fizycznego w szkole podstawowej” (W. 1949). K. posiadał Krzyż Walecznych i in. odznaczenia, odznaki i dyplomy sportowe.

Portret olejny, malowany przez S. Miszczyka w obozie jeńców w Sandbostel i fot. w posiadaniu rodziny; – S. K., Wspomnienie pośmiertne, „Kultura Fizyczna” (W.) T. 3: 1951 s. 210; S. K. sekretarz GKKF, „Sport” (Kat.) 1951 nr z 12 III; – Na podstawie materiałów dostarczonych przez Felicję Kisielińską opracowała

Red.