Stefan (zm. 1345/6), dziekan wrocławski i kanonik poznański.
Pochodzenie i początkowe etapy kariery S-a nie są znane. Występował w źródłach od r. 1325 już z obydwiema godnościami. Nie był na pewno tożsamy z występującym wcześniej (do r. 1327) kanonikiem poznańskim o tym imieniu, przedstawicielem innego pokolenia, należącym do znanej rodziny kanoników poznańskich pochodzenia mieszczańskiego, ani ze Stefanem z Polski, kanonikiem wrocławskim poświadczonym w l. 1273–1319. Mógł natomiast być identyczny (R. Samulski) ze Stefanem, synem Mikołaja, który jako archidiakon czerski i posiadacz prebendy przy katedrze poznańskiej uzyskał 30 VIII 1317 papieską rezerwację prałatury w kapit. wrocławskiej; mógł on objąć archidiakonat czerski po 12 XI 1311, kiedy to występował jeszcze jego poprzednik na tej godności, Radoń. Równie prawdopodobna jest jego tożsamość z kanonikiem Stefanem, synem Romki (znanym z dokumentu z 27 I 1322) lub kanonikiem Stefanem zwanym Czolta, który, jak wynika z dokumentu z r. 1326, był jednym z przywódców części kapit. wrocławskiej popierającej bp. elekta Wita; wydaje się zresztą, że Czolta i syn Romki to jedna i ta sama osoba. W takim razie wywodziłby się S. ze skromnej śląskiej rodziny rycerskiej, do której należał także bp. wrocławski Jan Romka (1292–1301); prawdopodobny brat S-a, Mikołaj Romka, był plebanem kościoła p. wezw. św. Mikołaja we Wrocławiu (1339) i kanonikiem głogowskim.
S. objął dziekanię wrocławską między 26 X 1322 (ostatnie wystąpienie jego poprzednika Jana de Pontecurvo), a 6 VIII 1325 (pierwsze wystąpienie S-a jako dziekana). We Wrocławiu przebywał początkowo tylko sporadycznie (24 XI 1337 i 1 IX 1339); nie notują go dokumenty wystawiane podczas wrocławskich kapituł generalnych, rezydował więc najpewniej w Poznaniu. Pojawiał się w tym czasie głównie w dokumentach wystawianych tamże przez bp. poznańskiego Jana Łodzię. Po objęciu biskupstwa wrocławskiego przez Przecława z Pogorzeli (1342–76) zaczął częściej pojawiać się we Wrocławiu, natomiast w Poznaniu odnotowano tylko jedną jego obecność (15 I 1344). Zarówno w Poznaniu, jak Wrocławiu poświadczał dokumenty biskupie lub kapitulne. Jako dziekan świadczył też w dokumentach związanych z nabyciem przez biskupstwo wrocławskie Grodkowa jako lenna królów czeskich (23 VII 1344 w Pradze, 23 XI 1345 we Wrocławiu). Drugi z tych dokumentów stanowi zarazem ostatnie świadectwo źródłowe o S-ie; zmarł wkrótce potem, bowiem w piśmie papieskim z 22 VII 1346 wymienia się już jego następcę na dziekanii, Jana z Ostrowa.
Samulski R., Untersuchungen über die persönliche Zusammensetzung des Breslauer Domkapitels im Mittelalter, Weimar 1940; – Bull. Pol., I–II; Cod. Moraviae, VII; Kod. Wpol., II nr 1059, 1089, 1109–1111, 1114, 1128, 1136, 1152, 1168, 1182, 1231, VI; Regesty śląskie, I; Schles. Reg., nr 4190, 4576, 6002, 6336, 6340, 6921, 6970; Urkunden zur Geschichte des Bisthums Breslau im Mittelalter, Hrsg. v. G. A. Stenzel, Breslau 1845 nr 302.
Tomasz Jurek