Dziewulski Stefan (1876–1941), prawnik, ekonomista, syn Eugeniusza, prof. fizyki Uniwersytetu Warsz., i Anieli z Krauzów. Ur. się w Warszawie. Po ukończeniu Wydz. Prawnego w Warszawie w r. 1899 studiował nauki społeczne na Uniwersytecie Berlińskim i Paryskim. W czasie studiów uniwersyteckich w Warszawie uczestniczył w tajnych organizacjach narodowych, był jednym z organizatorów zjazdu młodzieży ze wszystkich trzech zaborów w czasie odsłonięcia pomnika Mickiewicza w Warszawie 24 XII 1898. Wybijając się na czoło organizacji studenckich, piastował godność prezesa tajnej Bratniej Pomocy Stud. Uniw. Warsz. Uczestniczył w tajnym Tow. Oświaty Ludowej i w zorganizowaniu Związku Młodzieży Robotniczej i Rzemieślniczej im. Kilińskiego, jak również towarzystwa »Sokół«. Z tajnego »Związku Młodzieży Polskiej« (Zetu) awansował do Ligi Narodowej. W czasie studiów w Berlinie nawiązał bliższe stosunki z młodzieżą narodową Wielkopolski i Śląska i uczestniczył w jej pracach. Poza tym bywał delegatem młodzieży na zjazdach odbywających się za granicą i pisywał artykuły do czasopism, które kolportowano do b. zaboru rosyjskiego.
Aplikację adwokacką odbywał w kancelariach wybitnych obrońców warszawskich: Dominika Anca, Juliana Krzyckiego i Stanisława Leszczyńskiego. W r. 1904 został adwokatem przysięgłym i jako taki występował w politycznych procesach karnych. Od roku 1904–28 wydawał i redagował kwartalnik naukowy »Ekonomista«, następnie przez dwa lata »Prawo i ekonomię«. Z jego inicjatywy powstało w r. 1917 Tow. Ekonomistów i Statystyków Polskich, w którym pełnił obowiązki wiceprezesa i sekretarza. Należał od lat uniwersyteckich do obozu narodowodemokratyczncgo. W r. 1911 z powodu odwołania strajku szkolnego wystąpił ze stronnictwa razem z G. Simonem, Ant. Ponikowskim i in. (t. zw. secesja). W okresie I wojny światowej D. brał żywy udział w pracach Komitetu Obywatelskiego m. Warszawy, jako jego sekretarz generalny.
Jeszcze mocniej pociągała go robota polityczna, w której starał się łączyć różnych patriotów niepodległościowców. Przed wojną światową należał do Komisji Stronnictw Niepodległościowych (1912–4) i popierał ruch legionowy. Należał do twórców Ligi Państwowości Polskiej. W czasie wojny światowej wydawał wraz z grupą zwolenników orientacji austriackiej nielegalne pismo pt. »Wiadomości wojenne«. W r. 1916 odbył z ramienia Nacz. Komitetu Narodowego podróż do Szwajcarii celem nawiązania kontaktu z wybitnymi przedstawicielami Polski w tym kraju: Sienkiewiczem, J. Kucharzewskim, S. Askenazym. Współinicjował wówczas wydanie w Szwajcarii wydawnictwa »Pologne« oraz »Polen«.
W r. 1917 wszedł do Tymczasowej Rady Stanu jako przedstawiciel Ligi Państwowości Polskiej. W r. 1918 mianowany podsekretarzem stanu kierował przez parę miesięcy Ministerstwem Spraw Wew. oraz. Min. Pracy i Opieki Społ. W tym charakterze zorganizował Wydział Statystyczny, przeprowadził statut Głównego Urzędu Statystycznego Wydz. Asekuracyjnego, który przekształcił się później w Powszechny Zakład Ubezp. Wzaj. Pracował też w Radzie Naukowej Min. Sprawiedliwości, w Radzie Emigracyjnej Min. Pracy i Opieki Społecznej.
Jakkolwiek zwycięstwo orientacji Dmowskiego utrudniło mu działalność polityczną, jednak i dalej gromadził w swym salonie secesjonistów z dawnej endecji oraz z dawnych członków Zetu. W r. 1920–1 wchodził w skład wojskowego korpusu sądowego jako sędzia śledczy, a następnie orzekający. Od r. 1924 prowadził parokrotnie wykłady w Centrum Wyszkol. przy Sztabie Głów., dla generałów i pułkowników, z dziedziny gospodarczej struktury Polski oraz polityki gospodarczej. Od r. 1927 był profesorem Wolnej Wszechnicy Polskiej, gdzie wykładał historię doktryn ekonomicznych. Przez 3 lata był dziekanem Wydz. Nauk. Politycz. i Społecz. Zorganizował wówczas liczne specjalne kursa np. dla pracowników samorządowych, urzędników Min. Skarbu itd. Należał do organizatorów filii Wolnej Wszechnicy w Łodzi.
W czasie drugiej wojny światowej, jako członek Zarz. Głów. Polskiego Czerwonego Krzyża, brał w czasie oblężenia Warszawy czynny udział w organizowaniu pomocy dla ofiar wojny. W ostatnich miesiącach swego życia poświęcił się specjalnie akcji pomocy dla więźniów, współpracując z Patronatem Opieki nad Więźniami. W r. 1940 zorganizował Komisję Statystyczną przy stoł. Komitecie Samopomocy Społecznej, którą kierował do ostatka. Zebrania polityczne u niego odbywały się jeszcze i wówczas, w szczupłym gronie przyjaciół.
Zmarł 10 marca 1941. Żonaty z Antoniną Marią Natanson, miał 5 dzieci, m. i. Stanisława, architekta, i Marię, prof. Konserwatorium muz. w Krakowie. W ciągu całego życia cechowała D-go ogromna ofiarność na cele społeczne. Wraz z żoną łożył pokaźne sumy, najczęściej nie ujawniając nazwiska ofiarodawcy; podtrzymywał istnienie »Wszechświata«, tworzył fundacje w Kasie im. Mianowskiego i Uniwersytecie JagielI. Udzielał też pomocy kształcącej się młodzieży.
Pierwszą publikacją D-go był Proces szkolny we Wrześni, Lw. 1902, następne prace drukował w »Ekonomiście«; Stowarzyszenia spożywcze w Królestwie Polskim, 1909; Statystyka ludności gub. lubelskiej i siedleckiej wobec projektu utworzenia gub. chełmskiej, 1909; Statystyka projektu rządowego o wyodrębnieniu Chełmszczyzny, 1910. Wspólnie z Radziszewskim podjął wydanie historii Warszawy, sam opracowując t. I: Warszawa, dzieje miasta, topografia, statystyka ludności (W. 1913, s. 500). Następnie opublikował: Polska myśl ekonomiczna na Wszechnicy Wileńskiej, 1920; Siły gospodarcze Państwa Polskiego, 1920; Les résultats du plébiscite en Haute Silésie, 1921; Kwestia emigracji, 1925; Polska szkoła ekonomiczna, 1927; Linie wytyczne polityki gospodarczej Polski, 1930.
Enc. Org.; Czy wiesz kto to jest, W. 1938; Informacje rodziny, Aleksego Bachulskiego, B. Nawroczyńskiego.
Red.