Kropski (Krobski) Stefan Józef (zm. 1749), prawnik, profesor Uniw. Krak., rektor Akademii Lubrańskiego w Poznaniu. Pochodził z Poznania, prawdopodobnie z mieszczańskiej rodziny Krobskich, przez którą spokrewniony był z Adrianem i Franciszkiem Krobskimi, profesorami Akademii Zamojskiej. Nauki początkowe pobierał zapewne w Poznaniu, skąd ok. r. 1694 przeniósł się na studia w Uniw. Krak., uzyskując w dwa lata później bakalaureat, a w r. 1698 mistrzostwo sztuk wyzwolonych. W t. r. podjął wykłady na Wydziale Filozoficznym, już jednak latem 1699 r. wyjechał do Poznania jako profesor poetyki w kolonii akademickiej Lubrańskiego. Po powrocie do Krakowa kontynuował w l. 1701–4 i 1711–3, jako docent extraneus, działalność wykładową na Wydziale Filozoficznym (w l. 1705–10 prawdopodobnie odbywał studia prawnicze). Zapewne przed r. 1713 otrzymał święcenia kapłańskie, uzyskując dzięki tenui prebendę (kuratorię) w Czulicach i dziekanię proszowicką. Powołany 17 III 1713 r. do Kolegium Mniejszego, wkrótce potem (1716) objął katedrę z fundacji Andrzeja Rudowskiego, pełniąc również obowiązki dziekana Wydziału Filozoficznego (1715) i prepozyta Kolegium Mniejszego (1717). Mimo iż dopiero w listopadzie 1723 r. przedłożył drukowaną tezę Quaestio juridica de Constitutionibus…, już od r. 1717 wchodził w skład Kolegium Prawniczego, w którym pełnił kilkakrotnie w l. 1717–28 obowiązki prepozyta i konsyliarza i z którego prezenty otrzymał w r. 1717 kanonię Wszystkich Świętych. Latem 1724 r. został K. ponownie wysłany do Poznania, tym razem na stanowisko rektora Akademii Lubrańskiego. Przebywał tutaj do 25 XI 1726 r., ale szerszej działalności naukowej i literackiej nie rozwinął, poza kilkoma mowami, które miał wygłosić na cześć dostojników Wielkopolski.
Otrzymawszy po powrocie do Krakowa w r. 1727 katedrę prawa kanonicznego (professio Magdalenistica), 10 III 1730 r. wniósł K. prośbę o dopuszczenie do doktoratu obojga praw i odbył promocję 9 XI 1733 r. na podstawie dysertacji Quaestio Juridica de paenis… Po otrzymaniu w r. 1728 prepozytury św. Anny nie chciał zrezygnować z członkostwa Kolegium Prawniczego; mimo wielokrotnych nalegań pozostał w nim aż do r. 1735. W kolegiacie św. Anny pełnił w l. 1728 i 1729 funkcję prokuratora. W r. 1730 uzyskał prelaturę (prymiceriat) kolegiaty Wszystkich Świętych. Począwszy od r. 1741, ze względu na chorobę i zaawansowany wiek, zaczął się stopniowo odsuwać od zajęcy w uniwersytecie, m. in. zrezygnował w t. r. z dziekaństwa Wydziału Prawa. Zmarł w r. 1749, najprawdopodobniej w Krakowie.
W spuściźnie pisarskiej pozostawił K., obok dwu wspomnianych rozpraw prawniczych, epitafium poświęcone rajcy krakowskiemu Andrzejowi Belli (1703) i odę na cześć Franciszka Krobskiego (1698). Miał być również autorem nie zachowanych do dziś utworów dewocyjnych i panegiryków na cześć dobrodziejów Akademii Lubrańskiego.
Estreicher; – Nowacki J., Archidiecezja poznańska w granicach historycznych i jej ustrój, P. 1964 II 700; – Akta radzieckie poznańskie, Wyd. K. Kaczmarczyk, P. 1948 III 180; Putanowicz J., Stan wewnętrzny i zewnętrzny Studii Generalis Universitatis Cracoviensis, Kr. 1774 s. 15; Statuta nec non liber promotionum, s. 364, 367; – Arch. UJ: rkp. nr 1 s. 71, 74, 83, 97, 117, nr 22 s. 196, nr 50 s. 100, 102, 105–110, 125, 136, nr 55 s. 8, 9, 14, 15, 28, 42, nr 65 s. 717, 726, 727, nr 76 s. 294, nr 90 s. 177–282 passim, nr 208 s. 680, 727.
Wanda Baczkowska