Stefan (zm. 1268 lub 1269), kustosz i archidiakon włocławski, kapelan księcia Kazimierza Konradowica.
Był synem bliżej nieznanego Gotfryda, miał brata Jana.
Karierę kościelną rozpoczął S. prawdopodobnie od funkcji kanonika włocławskiego za pontyfikatu bp. włocławskiego Michała (1222–52). Pierwszy raz wystąpił w Kruszwicy w r. 1233 na liście świadków dokumentu ks. kujawskiego Kazimierza Konradowica, przywracającego bp. Michałowi i katedrze włocławskiej wieś Chełmce, którą wcześniej matka księcia, Agafia, kilkakrotnie odbierała biskupowi. Ponownie pojawił się u boku ks. Kazimierza dopiero w r. 1247, w gronie kapelanów książęcych świadkujących na dyplomie potwierdzenia zamiany wsi Wilczyn na Górsk, dokonanej jeszcze przez ks. Konrada Mazowieckiego z Recławem i Marcinem Bożanowicami. Wkrótce został kustoszem włocławskim; z tym tytułem wystąpił 6 X 1250 w wielkim przywileju Kazimierza Konradowica dla bp. Michała i całej jego diecezji oraz obu kujawskich kapituł.
Na archidiakonat włocławski przeszedł S. przed 20 III 1258 po Albierzu, który awansował wówczas na dziekana włocławskiego. Pojawił się w Lubaniu, obok bp. włocławskiego Wolimira i innych prałatów oraz kanoników kapituł włocławskiej i kruszwickiej, przy łożu śmierci komesa Boguszy Miecławica z rodu Doliwów, przekazującego testamentem część swych dóbr żonie Ludmile, a pozostałe kilku instytucjom kościelnym, m.in. biskupstwu włocławskiemu. Jako prałat włocławskiej kapit. katedralnej dość często występował S. w najbliższym otoczeniu bp. Wolimira, kilkakrotnie świadkując na dokumentach biskupich lub książęcych dla biskupa. Dn. 29 VI t.r. w Kruszwicy asystował przy potwierdzeniu wcześniejszego nadania przez kaszt. włocławskiego Zdzisława h. Cielepała wsi Sławska Wielkiego, Trzemiętowa i Zagajewic na rzecz bp. Wolimira, a 29 I 1259 przy przekazaniu przez kanonika włocławskiego Klemensa i jego stryja Młodzieja bp. Wolimirowi wsi dziedzicznej Zbląg. W r. 1263 świadczył S. we Włocławku na dokumencie przywrócenia przez biskupa włocławskiego klasztorowi Cystersów w Lądzie dziesięcin ze wsi Kłobia i Choceń. W r. 1266 pojawił się dwukrotnie w dokumentach ks. kujawsko-łęczyckiego Kazi-mierza: przy ugodzie, dokonanej za pośrednictwem sądu polubownego wyznaczonego przez legata papieskiego, kardynała Gwidona, kończącej znacznymi ustępstwami księcia długotrwały spór polityczny z bp. Wolimirem oraz przy transakcji zamiany przez księcia wsi Drwalewo, Korabniki i młyna na rzece Zgłowiączce, na wieś Sokołowo i źreb w Markowie, należące do biskupstwa włocławskiego, popartej nadaniem immunitetu dla wsi Kłotno i zezwoleniem na obwarowanie biskupiego miasta we Włocławku. S. wystąpił także na przywileju immunitetowym syna Kazimierza, ks. kujawskiego Siemomysła w r. 1268, zatwierdzającym bp. Wolimirowi wszystkie dobra i prawa Kościołów włocławskiego i kruszwickiego.
O majątku S-a wiadomo jedynie, że w r. 1266 ks. Kazimierz sprzedał jemu i jego bratu za sumę 24 grzywien srebra wieś Siutkowo w kaszt. włocławskiej, wraz z immunitetem ekonomicznym i prawem patronatu, odkupioną wcześniej od klasztoru Bożogrobców w Miechowie. Józef Mitkowski dopatrywał się w tej transakcji formy wynagrodzenia przez księcia pracowników swej kancelarii, gdyż brat S-a również mógł pełnić (przypuszczalnie w r. 1252) funkcję książęcego kapelana. Ostatnia informacja o S-ie jako archidiakonie pochodzi z 29 IV 1268, gdy bp. Wolimir wraz z kapit. włocławską potwierdził Krzyżakom nadane jeszcze przez jego poprzednika dziesięciny z Nieszawy i Orłowa. S. zmarł prawdopodobnie po 29 IV 1268 a przed 8 XI 1269, kiedy nie wystąpił na liście świadków aktu ks. Siemomysła, potwierdzającego zgodę z bp. Wolimirem. Następca S-a na archidiakonacie, pojawiający dopiero od 15 I 1271, w akcie tym tytułowany był jeszcze kustoszem.
Bruszniewska-Głombiowska M., Biskup włocławski Michał. Działalność kościelna, gospodarcza, polityczna (1220–1252), Gd. 2002; Karwasińska J., Polityczna rola biskupa Wolimira (1259–1278), „Ateneum Kapł.” T. 22: 1928 s. 441–67; Maciejewski J., Działalność kościelna biskupa włocławskiego Wolimira (1252–1275), „Nasza Przeszłość” T. 78: 1992 s. 27–70; Mitkowski J., Kancelaria Kazimierza Konradowica księcia kujawsko-łęczyckiego (1233–1267), Wr. 1968 s. 56–8; – Cod. Pol., II nr 445 (błędna data); Dok. kuj. i maz., nr 11 s. 183, nr 13 s. 187, nr 20 s. 193–4, nr 35 s. 205–6, nr 41 s. 216–17; Kod. maz. (Kochanowskiego), nr 328; Kod. Wpol., I nr 442, 604, 608; Preuss. Urk.-buch, I nr 284.
Dariusz Karczewski