Kwilecki Stefan (1839–1900), ziemianin, poseł do parlamentu i działacz gospodarczy. Ur. 29 V w Dobrojewie w pow. szamotulskim, był synem Leonarda (1804–1844), uczestnika powstania 1831 r., i Tekli z Sieroszewskich (zob.). Wobec wczesnej śmierci ojca wychowywała go matka. K. uczył się w poznańskim Gimnazjum Marii Magdaleny, następnie studiował agronomię w akademii rolniczej w Hohenheim, a praktykę rolniczą odbył u Ignacego Łyskowskiego w Mileszewach. W r. 1861 należał do młodzieżowej organizacji Tow. Narodowego, a w r. 1863 kupował broń w Belgii dla powstania. Poszukiwany przez policję ukrywał się kilka miesięcy, ale już w końcu 1863 r. osiadł w oddanym mu w zarząd Dobrojewie. W r. 1871 kandydował K. do Reichstagu z okręgu Szamotuły–Międzychód–Oborniki–Skwierzyna, przepadł jednak wówczas z powodu wystawienia drugiej kandydatury polskiej, ultramontanina ks. M. H. Sibilskiego i z powodu odmowy przyjęcia przez K-ego żądań ultramontanów w postaci tzw. 4 punktów kościańskich. Z tego samego okręgu posłował do parlamentu w l. 1877–87, a w Kole Polskim reprezentował poglądy zbliżone do zasad W. M. Niegolewskiego (jego szwagra), tzn. polityki protestu w oparciu o traktaty z r. 1815 i na drodze legalnej. Gdy pod koniec tego okresu w Kole zaczęły przeważać tendencje do większego udziału w życiu politycznym państwa i szukania porozumienia z rządem, K. odsunął się od życia parlamentarnego, a częściowo także i politycznego. Był niechętny również ugodzie w czasie «ery Capriviego». Brał jednak udział nadal w komitetach wyborczych, był nawet czas jakiś wiceprzewodniczącym Centralnego Komitetu Wyborczego na W. Ks. Pozn. i przewodniczącym komitetu wyborczego szamotulskiego, przy czym występował wcale ostro przeciw ruchowi ludowemu R. Szymańskiego. Przewodniczył również na wielu wiecach.
Żywą działalność rozwinął K. w wielu organizacjach gospodarczych Księstwa. Już w r. 1870 współdziałał przy tworzeniu Banku Rolniczo-Przemysłowego «Kwilecki, Potocki i Sp.»; wchodził odtąd w skład jego rady nadzorczej. W ziemiańskim Centralnym Tow. Gospodarczym (CTG) współzorganizował i przewodniczył w l. 1875–9 Wydziałowi Techniczno-Fabrycznemu (Gorzelniczemu), pod koniec życia wybierany był na marszałka walnych zebrań CTG oraz był prezesem filialnego Tow. Rolniczego poznańsko-szamotulskiego. Przewodniczył radzie nadzorczej towarzystwa dla wspierania urzędników gospodarskich i filii tego towarzystwa na pow. szamotulski i międzychodzki. Zorganizował kursy gorzelnicze w Żabikowie i przyczynił się do założenia Spółki Melioracyjnej w Poznaniu, której był dyrektorem. Był patronem Kółka włościańskiego w Ostrorogu i członkiem honorowym Tow. Przemysłowców we Wrocławiu.
Własnym sporym majątkiem (Dobrojewo, które przypadło mu po śmierci staszego brata, Nosalewo, Binin i Gaj Wielki w pow. szamotulskim oraz Buk, odziedziczony po zmarłym bezpotomnie stryju Arsenie – zob.) kierował sprawnie, a na dwa lata przed śmiercią wykupił od Niemca Jankowice w pow. poznańskim, oddane synowi Stefanowi. Zmarł 25 I 1900 r. w Dobrojewie, pochowany został w Kwilczu 29 I. Od r. 1866 ożeniony z Barbarą z Mańkowskich (zob.), miał pięciu synów: Jana Kantego, Adama Leonarda, Stefana Teodora, Franciszka (zob.) i Stanisława.
Wojtkowski A., Bibliografia historii Wielkopolski, P. 1938 I; Boniecki; Żychliński, XXIII 201–3, VII 94; – Eustachiewicz T., Młodzież wielkopolska na tle lat 1861–1864, P. 1932; Karwowski S., Historia W. Księstwa Poznańskiego, P. 1919–31 II, III; Księga jubileuszowa C. T. G., P. 1911 s. 26, 248, 250; – Jaskulski A., Przemówienie na pogrzebie, P. 1900; Reichstag, General-Register 1867–1895, Berlin 1895; Specht F., Die Reichstags-Wahlen von 1867 bis 1897, Berlin 1898; Sypniewski W., Mowa nad zwłokami, P. 1900; – „Czas” 1900 nr z 30 I; „Dzien. Pozn.” 1900 nr z 27, 28, 30 I i 1 II; „Kur. Pozn.” 1900 nr z 27 i 31 I; „Praca” 1900 nr 7; – Informacje rodziny.
Adam Galos