Lalicki Stefan (1889–1945), prawnik, polityk, dyplomata. Ur. 3 XI w Dukli, ukończył gimnazjum klasyczne w Tarnowie, a następnie studia prawnicze na UJ. Po odbyciu wymaganej praktyki prawniczej rozpoczął pracę w namiestnictwie ówczesnej Galicji we Lwowie. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę został delegowany w listopadzie 1919 r. do Cieszyna, gdzie brał udział w organizowaniu polskiej administracji, a następnie był kierownikiem tamtejszego urzędu gospodarczego. W r. 1920 został przydzielony do ówczesnego Min. byłego Zaboru Pruskiego, a następnie powołany stamtąd do polsko-gdańskiej komisji porozumiewawczej, której przewodniczył ówczesny Komisarz Generalny RP w Gdańsku, Leon Pluciński. Po podpisaniu tzw. Umowy Warszawskiej (24 X 1921 r.) został L., jako specjalista do spraw polsko-gdańskich, przeniesiony do Biura Komisarza Generalnego RP w Gdańsku od 1 I 1922 r., początkowo jako starszy referent, następnie jako radca, a od 1 VII 1928 r. jako naczelnik biura. Występował wówczas często w charakterze zastępcy Komisarza Generalnego RP w Gdańsku. W tym charakterze brał udział w l. 1924–6 z ramienia Rządu Polskiego w polsko-gdańskich układach na forum Ligi Narodów w Rzymie, Genewie i Londynie.
Odwołany 1 IV 1934 r. do centrali Min. Spraw Zagran. do Warszawy, objął 1 VI t. r. stanowisko radcy handlowego i kierownika konsulatu w poselstwie polskim w Wiedniu. Funkcję tę pełnił do końca września 1936 r. Przeniesiony ponownie do Warszawy, został z dn. 15 XI t. r. zastępcą naczelnika Wydziału Organizacji Międzynarodowych w Departamencie Polityczno-Ekonomicznym Min. Spraw Zagran. Na tym stanowisku prowadził przez wiele miesięcy (do poł. 1938 r.) rokowania polsko-gdańskie; w styczniu 1938 r., jako ekspert od spraw Gdańska, uczestniczył w spotkaniu ministra J. Becka z A. Hitlerem w Berlinie. W czasie pracy na terenie Gdańska brał żywy udział w życiu polskich stowarzyszeń i organizacji, był jednym z pierwszych członków założonego w r. 1922 Tow. Przyjaciół Nauki i Sztuki w Gdańsku i w okresie od 1 IV – 5 VI 1923 r. drugim wiceprezesem zarządu.
Odznaczony był m. in. Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta. Zmarł 13 X 1945 r. w Londynie.
Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Rocznik służby zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej za r. 1938, W. 1938 s. 28, 199; – Danziger Bürgerbuch, Danzig [1927] s. 131–2 (fot.); Dopierała B., Gdańska polityka Józefa Becka, P. 1967; Polska służba zagraniczna po 1 września 1939 r., Londyn 1954 s. 79; – Gawroński J., Moja misja w Wiedniu 1932–1938, W. 1965; Szembek J., Journal 1933–1939, Paris 1952 s. 306; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1945 nr 244 (nekrolog); „Roczn. Gdań.” T. 1: 1927 s. 146.
Marian Pelczar