Piechocki Stefan (1883–1968), prawnik, poseł na Sejm RP, minister sprawiedliwości. Ur. 2 VIII w Czekanowie w pow. odolanowskim, był synem Jana Nepomucena, administratora tamtejszego majątku ziemskiego, i Konstancji z Jezierskich. Uczęszczał najpierw do progimnazjum w Trzemesznie (do r. 1900), potem do gimnazjum w Rogoźnie, gdzie w r. 1903 zdał maturę. W l. 1902–3 był prezesem koła tajnego Tow. Tomasza Zana. Osierocony przez ojca, kształcił się dalej dzięki stypendium Tow. Naukowej Pomocy im. K. Marcinkowskiego. Na uniwersytetach w Berlinie i Getyndze studiował prawo i uzyskał stopień doktora praw. Potem aplikował w Wągrowcu. W czasie pierwszej wojny światowej zmobilizowany został do armii niemieckiej i w stopniu starszego żołnierza służył 3 lata w taborach w Szczecinie.
W r. 1918 osiadł w Poznaniu. W listopadzie t.r. został sekretarzem generalnym Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej (NRL), prawdopodobnie polecony na to stanowisko przez swego przyszłego teścia Wacława Wyczyńskiego, jednego z wybitniejszych przedstawicieli palestry w Wielkopolsce. Dn. 15 XII 1918 uczestniczył w składzie delegacji NRL w rokowaniach z przybyłymi do Poznania przedstawicielami rządu pruskiego w sprawie ustępstw rządowych na rzecz ludności polskiej w Wielkopolsce. Dn. 5 i 6 II 1919 brał udział w ramach delegacji NRL w rozmowach z wysłannikami rządu Ignacego Paderewskiego na temat reprezentacji ziem byłego zaboru pruskiego w Sejmie Ustawodawczym. Dn. 23 IV 1919 objął w Komisariacie NRL po W. Wyczyńskim szefostwo Wydziału Sądownictwa i Administracji; po podziale tegoż wydziału kierował od 28 VI t.r. Wydziałem Administracji. Dn. 9 VII 1919 został zastępcą członka Komisariatu NRL. Po utworzeniu Ministerstwa byłej Dzielnicy Pruskiej objął w nim we wrześniu 1919 szefostwo Wydziału (przemianowanego potem na Departament) Spraw Wewnętrznych. Funkcję tę pełnił do 7 IV 1922.
W l. 1922–7 był posłem do Sejmu RP wybrany w okręgu nr 34: Poznań-miasto z listy nr 8 Chrześcijańskiego Bloku Jedności Narodu. Należał do Klubu Narodowego Chrześcijańskiego Stronnictwa Pracy (chadecji). W imieniu tego Klubu zgłaszał kilka razy wnioski na forum sejmowym, głównie w sprawach przepisów prawa cywilnego. Dn. 16 X 1923 wystąpił w kwestii stanu finansowego i gospodarczego państwa, deklarując poparcie dla projektu uzdrowienia waluty, jaki przedstawił ówczesny minister skarbu Władysław Kucharski, ale jednocześnie dopominał się o poprawę doli robotników, ograniczenie zysków kapitału zagranicznego w kraju, decentralizację administracji i rozbudowę samopomocy gospodarczej. Jako członek sejmowej Komisji Prawniczej wskazywał na potrzebę roztoczenia opieki nad aparatem wymiaru sprawiedliwości na ziemiach byłego zaboru pruskiego celem zlikwidowania w nim braków w kadrze sądowniczej. Jako poseł P. zasiadał w Radzie Naczelnej (RN) Chrześcijańskiej Demokracji (ChD). Dn. 8 II 1925 na posiedzeniu RN w Warszawie przedstawił politykę stronnictwa w rządzie. W tym czasie pisywał do „Dziennika Bydgoskiego”. Wchodził też do Rady Miejskiej w Poznaniu i do Sejmiku Wojewódzkiego Poznańskiego. W okresie od 20 XI 1925 do 5 V 1926 P. był ministrem sprawiedliwości w rządzie Aleksandra Skrzyńskiego, a następnie od 10 do 14 V 1926 – w rządzie Wincentego Witosa. Na tym stanowisku dążył m.in. do poprawy stosunków w więziennictwie.
Podczas zamachu majowego P. wysłany został 13 V 1926 przez rząd, wspólnie z ministrem Stanisławem Osieckim, samolotem do Poznania celem zorganizowania pomocy. Tegoż dnia, zaraz po przylocie przedstawił oczekującym go w ogrodzie «Belweder» działaczom endeckim i konserwatywnym z gen. Kazimierzem Raszewskim na czele sytuację w Warszawie, stwierdzając, że nastąpił już korzystny dla rządu decydujący zwrot. Za tę ocenę postawiono mu potem zarzut fałszywego rozeznania wydarzeń, choć ówczesna opinia P-ego wyrażona była pod wpływem ostatnich, przed jego wylotem z Warszawy, porannych sukcesów wojsk rządowych, jak się następnie okazało nietrwałych. Dn. 16 V t.r. uczestniczył w poznańskim zebraniu 10 senatorów i 23 posłów, którzy podjęli uchwałę stwierdzającą, że «polecenia wychodzące ze stolicy opanowanej przez buntowników nie są obowiązujące dla społeczeństwa». Po zamachu majowym wycofał się na pewien czas z działalności politycznej. Wprawdzie jeszcze w czerwcu 1926 podpisał odezwę chadecji pt. „Do sumienia Polaka-Katolika”, wzywającą do odrodzenia Polski na zasadach katolickich, ale potem nie uczestniczył w kongresach ani nie należał do RN tego stronnictwa. Do życia politycznego usiłował wrócić ok. r. 1933, gdy poparł wzmagającą się wewnątrz chadecji opozycję przeciw polityce Wojciecha Korfantego, a w końcu znalazł się w gronie ludzi, którzy dokonali w stronnictwie rozłamu. Dn. 6 II 1934 uczestniczył w Warszawie w założycielskim zjeździe prorządowego Zjednoczenia Chrześcijańsko-Społecznego (ZChS) i wybrany został na wiceprezesa RN. Z kolei 12 II t.r. na organizacyjnym zebraniu ZChS w Poznaniu przedstawił, wspólnie z Andrzejem Niesiołowskim, program nowego stronnictwa oraz wszedł do Rady Wojewódzkiej. Wkrótce jednak znów porzucił politykę, być może w związku z nikłą działalnością i znaczeniem ZChS, i zajął się głównie pracą zawodową i społeczną. W l. 1919–33 prowadził w Poznaniu kancelarię adwokacką i notarialną, potem był tylko notariuszem. W r. 1929 został przewodniczącym Izby Adwokackiej w Poznaniu. W r. 1933 był wiceprezesem Prezydium i Wydziału Wykonawczego Naczelnej Rady Adwokackiej RP. Zasiadał też w radach nadzorczych kilku spółek i instytucji. Był członkiem dyrekcji Tow. Naukowej Pomocy im. K. Marcinkowskiego. Udzielał się w harcerstwie, m.in. w r. 1919 redagował miesięcznik „Ruch Harcerski”, organ Głównej Kwatery Harcerskiej w Poznaniu.
W końcu r. 1939 opuścił Poznań, obawiając się aresztowania za odmowę podpisania niemieckiej listy narodowościowej. Schronił się w Warszawie, gdzie znalazł zatrudnienie w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. W maju 1945 wrócił do Poznania i znów otworzył notariat. W l. 1945–1946 ponownie prezesował Radzie Notarialnej w Poznaniu. Sceptycznie odniósł się do zabiegów Wojciecha Trąmpczyńskiego pozyskania go do pracy nad utworzeniem legalnego stronnictwa endeckiego. W r. 1949 w trakcie upaństwawiania poznańskich spółek przemysłowych jako członek ich rad nadzorczych, został niesłusznie oskarżony o przestępstwa finansowe i skazany na więzienie, ale w rewizji sprawę umorzono. W l. 1957–8 powrócił do pracy w harcerstwie i był członkiem Rady Gospodarczej Komendy Chorągwi Wielkopolskiej Związku Harcerstwa Polskiego. W ostatnich latach życia zajmował się studiami filozoficzno-przyrodniczymi. Zmarł 19 VIII 1968 w Kościanie, pochowany został w Poznaniu. Był odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta .
W małżeństwie (zawartym w r. 1919) z Marią z Wyczyńskich miał P. troje dzieci: Krystynę, zamężną Jurkową, nauczycielkę, Konstantyna, dr. med., i Irenę Zofię, inżyniera rolnika.
Wojtkowski, Bibliogr. historii Wpol., z. 1 s. 174; Ilustr. Enc. Trzaski; Peretiatkowicz, Współcz. Enc. Życia Polit.; Album sterników państwa pol., s. 136, 137 (fot.); Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Mościcki-Dzwonkowski, Parlament RP 1919–27, (fot.); Rzepeccy, Sejm i senat 1922–7, s. 249 (fot.), 251, 466, 471; Who’s who in Central and East-Europe 1933/34, Zurich 1935; – Czubiński A., Powstanie Wielkopolskie 1918–1919, P. 1978; tenże, Wielkopolska i Pomorze wobec zamachu stanu w maju 1926 r., w: Studia i Materiały do Dziejów Wielkopolski i Pomorza, P. 1960 VI; Czubiński A., Grot Z., Miśkiewicz B., Powstanie Wielkopolskie 1918–1919, P. 1978; Dziesięciolecie Polski Odrodzonej, (fot.); Garlicki A., Przewrót majowy, W. 1978 (błędne imiona); Krzywobłocka B., Chadecja 1918–1937, W. 1974; Micewski A., Z geografii politycznej II Rzeczypospolitej, W. 1964 s. 176; Pietrzak J., O reprezentację byłego zaboru pruskiego w Sejmie Ustawodawczym w 1919 r., „Dzieje Najnowsze” 1976 z. 4 s. 3–20; Powstanie wielkopolskie 1918–1919. Praca zbiorowa pod red. Z. Grota, P. 1968; Rothschild J., Piłsudski’s Coup d’Etat, New York–London 1966; Wieliczka Z., Wielkopolska a Prusy w dobie powstania 1918/19, P. 1932; – Dziennik Polskiego Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu, w grudniu 1918, P. 1918 s. 66; Hulewicz B., Wielkie wczoraj w małym kręgu, W. 1973; Kalendarz sądowy na rok 1933, W. 1933; Königliches Gymnasium zu Rogasen. Bericht über das Schuljahr von Ostern 1902 bis Ostern 1903, Rogasen 1903 s. 18; Morawski K., Tamten brzeg, Paryż (1962) s. 150, 154, 162; Rataj M., Pamiętniki, W. 1965; Witos W., Moje wspomnienia, Paryż 1965 III (w indeksie błędne imię); – „Dzien. Bydgoski” 1922 nr z 8 X; „Dzien. Pozn.” 1925 nr z 24 XII (wywiad), 1934 nr z 6 i 13 II; „Głos Wpol.” 1968 nr 197 (nekrolog); „Kur. Pozn.” 1926 nr 216 (rys.), 218, 223; „Nowy Kur.” 1929 nr z 2 VII, 1934 nr z 27 II i 27 IV; „Postęp” 1926 nr z 9 II i 25 VI; „Tyg. Powsz.” 1969 nr 8, 16; – Arch. Archidiec. w P.: MS 3117; – Informacje Wacława Bitnera, Włodzimierza Dorożały, Christiana Jurka, Mariana Paluszkiewicza, Kazimierza Garszyńskiego, Stefana Trzewikowskiego, Jana Żychlińskiego oraz syna Konstantyna Piechockiego.
Jerzy Pietrzak