Sieczkowski Stefan (1881–1944), prawnik, wiceminister sprawiedliwości. Ur. 9 IV w Warszawie, był synem Eugeniusza Frankensteina (1850–1905), warszawskiego lekarza, i Teodozji z Sieczkowskich (zm. w dwa lata po urodzeniu syna). W początku 1922 r. zmienił urzędowo nazwisko ojcowskie na matczyne.
W r. 1899 S. ukończył V Warszawskie Gimnazjum Rządowe, a następnie studiował na Wydz. Prawa Cesarskiego Uniw. Warsz. i w r. 1903 otrzymał stopień kandydata nauk prawniczych. Po odbyciu aplikacji adwokackiej w kancelarii Henryka Konica uzyskał uprawnienia adwokata cywilisty. Występował w grudniu 1905 na ogólnopolskim wiecu prawników w Warszawie, na którym domagano się przywrócenia języka polskiego we wszystkich instancjach sądowych Król. Pol.; w „Gazecie Sądowej Warszawskiej” (1905 nr 49) opublikował sprawozdanie z tego wiecu (podpisane: Stefan Fr.). Był sympatykiem powstałej w r. 1906 Polskiej Partii Socjalistycznej – Frakcji Rewolucyjnej i współpracował z sądem partyjnym.
Wezwany w końcu 1910 r. do sądu warszawskiego jako świadek, S. odmówił składania przysięgi po rosyjsku. W związku z tą odmową Warszawska Izba Sądowa skreśliła go z listy adwokatów przysięgłych, a równocześnie rosyjski Senat Rządzący wytoczył mu proces w Petersburgu, w którym prokurator domagał się zsyłki wraz z rodziną na Sachalin. Kary tej uniknął dzięki obronie prowadzonej przez adwokata Stanisława Patka. Znalazł pracę doradcy prawnego w Tow. Akc. Kolei Żelaznej Warszawa Praga – Mława. Wydał w tym okresie wspólnie z Zygmuntem Nagórskim pracę Jurysprudencja francuska sądu kasacyjnego w sprawach cywilnych i handlowych. Rok 1910 (W. 1913). W l. 1914–15 brał udział w opracowanym przez grupę intelektualistów warszawskich dziele encyklopedycznym „La Pologne, son histoire, son organisation et sa vie” (Lausanne–Paris 1918, toż w języku niemieckim Bern 1918). Napisał tam część rozdziału dotyczącego zagadnień prawnych, a także tłumaczył inne teksty na francuski i niemiecki. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Warszawy w sierpniu 1915 został sędzią Warszawskiego Sądu Okręgowego, a następnie jego prezesem. Był członkiem zarządu Uniw. Ludowego w Warszawie, założonego w listopadzie 1915, a także członkiem komisji zapomogowej, zorganizowanej przez Koło Prawników Polskich dla niesienia pomocy prawnikom, wysiedlonym z innych części kraju.
W styczniu 1919 S. uczestniczył w organizacji wyborów do Sejmu Ustawodawczego, kierując Okręgową Komisją Wyborczą w Mińsku Mazowieckim. Wziął udział ochotniczo w wojnie polsko-sowieckiej 1920 r. w sekcji karabinów maszynowych 203. p. szwoleżerów. Wkrótce po zwolnieniu z wojska, w stopniu kaprala, został podprokuratorem, a następnie prokuratorem Sądu Najwyższego i pełnił tę funkcję do poł. 1926 r. W l. dwudziestych był S. wiceprezesem zarządu «Patronatu» Tow. Opieki nad Więźniami. W listopadzie 1925 przemawiał w imieniu zarządu na jubileuszu 25-lecia Koła Prawników Polskich (był członkiem zarządu tego Koła od r. 1908). W tym okresie ogłosił drukiem, jeszcze pod podwójnym nazwiskiem, artykuł pt. Orzecznictwo senatu dla spraw dyscyplinarnych adwokackich (1919–1924) („Palestra” 1924) oraz opracował wraz z W. Miszewskim, S. Goldsteinem, W. Przedpełskim, W. Żywieckim i O. Federowiczem liczące ponad 1 tys. stron wydawnictwo „Ustawa postępowania sądowego cywilnego, obowiązująca w okręgach apelacyjnych warszawskim, lubelskim i wileńskim…” (W. 1926).
W poł. 1926 r. został S. dyrektorem Dep. Ustawodawczego w Min. Sprawiedliwości, a od początku 1929 r. był podsekretarzem stanu w tym ministerstwie. Do zakresu czynności S-ego należało m. in.: rozpatrywanie wniosków o prawo łaski, składanych przez więźniów skazanych na karę śmierci, oraz referowanie wniosków przedstawionych do decyzji prezydentowi Ignacemu Mościckiemu, załatwianie spraw własnościowych, dotyczących dóbr skonfiskowanych przez władze zaborcze, głównie rosyjskie, reprezentowanie ministerstwa w Sejmie i na Komisjach Sejmowych, głównie w sprawach preliminarzy budżetowych Min. Sprawiedliwości. Uważano go za znakomitego mówcę. W czasie pracy w ministerstwie był założycielem (ok. 1931) i prezesem spółdzielni mieszkaniowej «Temida», która wybudowała dla prawników, a głównie dla pracowników ministerstwa, niewielkie osiedle przy ul. Lekarskiej. W l. trzydziestych S. przełożył na język francuski „Code des obligations de la République de Pologne” (Paris 1935), a na język polski – pracę L. Duguita „Kierunki rozwoju prawa cywilnego od początku XIX wieku” (W. 1938). Napisał też przedmowy do kilku prac prawniczych dotyczących głównie prawa autorskiego (m. in. F. Łubieńskiego „Prawo autorskie a radiofonia”, W. 1934). Publikował artykuły w „Gazecie Sądowej Warszawskiej”, „Palestrze” i in. czasopismach. Współpracował z redakcjami „Encyklopedii Handlowej” i „Polskiego Procesu Cywilnego”.
S. odszedł z Min. Sprawiedliwości w r. 1937 na własne życzenie i następnie w l. 1937–9 był pisarzem hipotecznym dla pow. warszawskiego. W okresie okupacji niemieckiej był do r. 1944 radcą prawnym Państwowego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych. W jesieni 1941 S. został aresztowany przez Niemców. Z Pawiaka zwolniono go 5 II 1942. W r. 1943 wysiedlony przez Niemców z własnego mieszkania przy ul. Lekarskiej, przeniósł się wraz z rodziną na ul. Leszno 13, gdzie zastał go wybuch powstania w r. 1944. Wypędzony przez Wehrmacht z Warszawy 12 VIII, przeszedł – wraz z żoną i synową – przez obóz w Pruszkowie, a następnie przez kilka obozów koncentracyjnych w Niemczech. Zmarł 25 XII 1944 w obozie Flossenbürg w Bawarii. Odznaczony był Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta, Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi oraz francuskim Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej.
W małżeństwie z Marią Rafaelą z Zawadzkich (1882–1945), która wywieziona z Pruszkowa do obozu pracy w fabryce zbrojeniowej pod Berlinem, zmarła w transporcie chorych w drodze powrotnej do Polski, miał S. trzech synów: Tadeusza (zob.), Wacława (1911–1941?), inżyniera rolnika, uczestnika kampanii wrześniowej na Wschodzie, który ranny dostał się w ręce sowieckie i przepadł bez wieści (został uznany sądownie za zmarłego), oraz Andrzeja (ur. 1913), slawistę i tłumacza, profesora Uniw. Warsz.
Burakowski T., Bibliografia adwokatury polskiej 1919–1933, W. 1934; Czaykowska Z., Bibliografia historii adwokatury polskiej 1901–1918, W. 1968; Łoza, Czy wiesz, kto to jest? (fot.); Olszewicz, Lista strat kultury pol.; – Domańska R., Pawiak – więzienie Gestapo, W. 1978; Dwudziestopięciolecie Koła Prawników Polskich, „Palestra” 1925 nr 11 s. 1078–9; Kiepurska H., Inteligencja zawodowa Warszawy 1905–1907, W. 1967; Krzemiński Z., Łyczywek R., Adwokatura warszawska, W. 1983 II; Zbyszewska Z., Ministerstwo polskiej biedy, W. 1983; – Kalendarzyk polityczny na r. 1929, W. s. 151; toż na r. 1930, s. 158; Lednicki W., Pamiętniki, Londyn 1967 II; Spisok studentov Imperatorskago Varšavskago Universiteta na 1899/1900 akademickij god, W. 1899 s. 63; toż, 1900/01 s. 89; toż, 1901/02 s. 115; toż, 1902/03 s. 129; Spraw. stenogr. Sejmu RP 1930–7; Zapiski, „Myśl Niepodległa” 1911 nr 175 s. 906–7; – „Krytyka” 1911 nr 7/8 s. 63; – AAN: VI Oddział, sygn. 203/X t. 59; AP w W.: Metryki paraf. św. Krzyża w W., akt ur. nr 47/1882 i nr 509/1884; B. Ossol.: rkp. 12011/III; – Informacje syna, Andrzeja Sieczkowskiego, zamieszkałego w W.
Stanisław Konarski