Skulski Stefan (1899–1977), pilot, inżynier lotniczy, oficer WP i Royal Air Force. Ur. 3 VIII w m. Podkamień koło Rohatyna na Podolu, był synem Franciszka, i Anny z domu Łoza.

S. uczył się w prywatnym gimnazjum ukraińskim w Rohatynie. W r. 1917 ukończył tu 6 kl. i wstąpił do 1. pp Legionów Polskich (Leg. Pol.). Po kryzysie przysięgowym i rozwiązaniu Leg. Pol. jako poddany austriacki został 25 VIII t.r. wcielony do 8 p. artylerii polowej armii austro-węgierskiej. Kontuzjowany w 12. ofensywie nad rzeką Isonzo (25 X–1 XII 1917), został odesłany do kraju. Od 10 X 1918 rozpoczął służbę w Polskiej Sile Zbrojnej w szkole podoficerskiej w Ostrowi Mazowieckiej, a następnie w WP. W styczniu 1919 mianowano go kapralem w 2. pp Legionów, w czerwcu został przeniesiony do 2. p. artylerii ciężkiej (Radom) i w październiku mianowany plutonowym. W okresie od grudnia 1919 do lipca 1920 wraz z jednostką brał udział w walkach Frontu Litewsko-Białoruskiego. Dn. 7 VII 1920 odkomenderowany został do Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Mianowany podporucznikiem 1 V 1921, został z kolei wysłany do Szkoły Aerostatycznej w Toruniu (na III kurs), którą ukończył wiosną 1922; w tym samym czasie uzyskał świadectwo dojrzałości w gimnazjum humanistycznym w Toruniu.

W grudniu 1922 S. przeniesiony został z korpusu oficerów artylerii do korpusu oficerów aeronautyki i przydzielony do II Baonu Balonowego w Jabłonnie koło Warszawy. Mianowany 1 I 1923 porucznikiem ze starszeństwem od 1 XII 1920, pełnił kolejno funkcje: oficera manewrowego, oficera broni i komendanta kadry batalionu. W marcu 1924 odkomenderowano go do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy. Po jej ukończeniu odbywał praktykę w 2. p. lotniczym w Krakowie. W październiku 1925 przeniesiony został do 6. p. lotniczego we Lwowie do 64. eskadry, a następnie do eskadry treningowej. Dn. 23 XI 1925 w katastrofie na lotnisku doznał ogólnych kontuzji i wstrząsu nerwowego. W grudniu 1931 przeniesiono go do Dep. Aeronautyki Min. Spraw Wojsk. (którego szefem był płk Ludomił Rayski) na stanowisko referenta. Awansował do stopnia kapitana ze starszeństwem od 1 I 1932. W październiku 1933 wysłany został do École Nationale Supérieure d’Aéronautique w Paryżu. Studia z dyplomem inżyniera ukończył w r. 1935 i już jako major pilot inżynier był od r. 1936 zatrudniony w nadzorze wojskowym Państwowych Zakładów Lotniczych (PZL) «Okęcie», następnie wykładał budowę silników w Centrum Wyszkolenia w Bydgoszczy, a potem w Grupie Technicznej Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Warszawie. Dn. 1 I 1939 powołano go na stanowisko kierownika Działu Silnikowego w Wytwórni Silników nr 1 PZL «Okęcie».Po

W sierpniu 1939 S. został oficerem sztabu Dowództwa Lotnictwa Armii «Kraków» i w jego składzie brał udział w wojnie 1939 r. Dn. 17 IX t.r. przekroczył wraz z nim granicę rumuńską. Internowany w Calimanešti i Targovište, po pierwszej nieudanej próbie ucieczki przebywał w więzieniu wojskowym w Braşov od października 1939 do lutego 1940. Po drugiej udanej ucieczce dotarł do Francji. Służył w Ośrodku Szkoleniowym Lotnictwa Współpracy w Roanne koło Vichy. Po upadku Francji S. przedostał się do Wielkiej Brytanii i od sierpnia 1940 do lutego 1941 był instruktorem w Centrum Wyszkolenia Polskich Sił Powietrznych (Polish Depot) w Blackpool. Następnie został przeniesiony do Królewskich Sił Powietrznych (Royal Air Force ), gdzie służył w Jednostce Szkolenia Operacyjnego (Operational Training Unit-OTU) Nr 15 od lutego 1941 do stycznia 1942. Z kolei do listopada t.r. był oficerem technicznym w Jednostce Obsługi Technicznej (Maintenance Unit-MU ) Nr 10, a do lipca 1943 w Dowództwie Grupy Nr 40 (Head Quater No 40 Group). Od lipca t.r. do grudnia 1944 dowodził eskadrą w Dowództwie Grupy Nr 41, a następnie m. in. skrzydłem w MU Nr 15.

Zdemobilizowany w r. 1947, S. powrócił do kraju. Pracował kolejno w Zjednoczeniu Przemysłu Lotniczego, w Centrali Handlu Zagranicznego «Polimex», wreszcie w l. 1951–72 w Spółdzielni Pracy «Mototransport» w Warszawie. Był tu kierownikiem zakładu wytwórczego, zastępcą prezesa ds. technicznych i zarazem członkiem Zarządu Spółdzielni. Z zakładu transportowo-naprawczego przekształciła się ona wówczas w zakład produkcyjny (części zamienne do samochodów). Od r. 1968 S. był członkiem ZBoWiD. Zmarł 30 VII 1977 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kw. 271,-4,-9). Był odznaczony: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości, Medalem Lotniczym, odznaką oficera obserwatora wojsk aeronautycznych oraz pilota.

Z małżeństwa z Lucyną Gorgosz (1902–1981) S. dzieci nie miał.

Dziennik Personalny MSWojsk., W. 1922 nr 2 s. 116, nr 17 s. 10, nr 14 s. 5, nr 49 s. 867, 1923 nr 9, 1924 nr 12 s. 62, nr 65. 1933 nr 13 s. 408, 1934 nr 2 s. 5; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Cyprian T., Komisja stwierdziła…, W. 1966 s. 80; Kurowski A., Lotnictwo polskie w 1939 roku, W. 1962 s. 110; Pawlak J., Polskie eskadry lotnicze w latach 1918–1939, W. 1989 s. 349; Płoszajski J., Technicy lotnictwa polskiego na Zachodzie 1939–1946, Londyn 1993 cz. 1; Polska technika lotnicza do roku 1939. Źródła osiągnięć, Pod red. A. Glassa, W. 1992 I 122; Leszek M., Sajek L., Spółdzielnia Pracy „Mototransport”. Historia powstania i rozwoju, W. 1970 s. 53, 55; – „Życie Warszawy” 1977 nr 181, 182 (nekrologi); – Arch. Zarządu Woj. Związku Kombatantów RP (dawny Zarząd Stołeczny ZBoWiD) w W.: W 38006 (fot.); CAW: Akta S-ego, 20014, KN 15 VI 1932; Kancelaria Zarządu Cmentarza Powązkowskiego: 1041, 77; – Informacje bratanicy, Alicji Moskal z Londynu i Andrzeja Glassa z W.

Marek Getter