Studniarski Stefan Tadeusz (1868–1942), inżynier leśnik, ekonomista, profesor Uniwersytetu Poznańskiego.
Ur. 16 IV w Szamotułach, był synem Feliksa (1835–1886), lekarza w Szamotułach, od r. 1866 członka zwycz. Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk, i Antoniny z Chosłowskich, starszym bratem Jana Władysława (zob.).
W l. 1877–86 uczył się S. w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Po zdaniu matury rozpoczął w r. 1886 studia medyczne na uniw. we Wrocławiu; od r. 1889 kontynuował je na uniw. w Berlinie. Naukę przerwał w r. 1890, po czym odbył jednoroczną praktykę leśną w nadleśnictwie koło Witkowa w Wielkopolsce. W l. 1891–3 studiował w Akad. Leśnej (Forst Akademie) w Tharandt pod Dreznem, potem w l. 1893–4 odbył podróż naukową po Niemczech, poznając lasy Saksonii, Prus i Meklemburgii. Następnie przeniósł się do Galicji, gdzie od r. 1894 pracował jako nadleśniczy w nadleśnictwach państw. Kuty (pow. kosowski) i Suchodół (pow. doliński). Na podstawie egzaminu złożonego w Hochschule für Bodenkultur w Wiedniu otrzymał w r. 1895 dyplom inżyniera leśnika w austro-węgierskim min. rolnictwa. W r. 1905 złożył w min. rolnictwa drugi egzamin państw. Od r. 1910 był inspektorem lasów w Dyrekcji Domen i Lasów Państw. we Lwowie. W r. 1914 odbył uzupełniający kurs komercjalny dla wyższych urzędników leśno-administracyjnych zorganizowany przez min. rolnictwa. Był w tym czasie członkiem Galicyjskiego Tow. Leśnego. W okresie pierwszej wojny światowej (1914–18) został przeniesiony do Austrii i pełnił stanowisko radcy rządowego w organach administracji leśnej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w r. 1918, wrócił S. w rodzinne strony i do r. 1923 pracował jako nadleśniczy w Obornikach pod Poznaniem. Opublikował pierwsze artykuły, m.in. Stosunek kapitalizmu do gospodarstwa leśnego („Sylwan” R. 37: 1919). Od r. 1921 prowadził wykłady zlecone z administracji i rachunkowości leśnej na Wydz. Rolniczo-Leśnym Uniw. Pozn. W kwietniu 1923 został tam mianowany profesorem nadzwycz. i objął Katedrę Administracji i Rachunkowości Leśnej; zakład zorganizował od podstaw, wyposażając go w niezbędne przyrządy i bibliotekę. Swoimi badaniami stworzył podstawy polskiej ekonomiki gospodarstwa leśnego i drzewnego. Zajmował się przede wszystkim strukturą gospodarstwa leśnego i analizą jego odrębności, a także wartością dochodową lasu oraz wpływem ustroju agrarnego i stosunków politycznych na ustawodawstwo leśne. Poddał krytyce panujące wówczas w nauce, formułowane m.in. przez R. Liefmanna, poglądy ekonomii leśnej, i stworzył własną teorię ekonomiki gospodarstwa leśnego. Wiele uwagi poświęcił ocenianiu lasu przy pomocy metody rentowności, dążąc zawsze do potwierdzania swoich wywodów teoretycznych przez praktykę leśną. Wyniki badań publikował głównie na łamach „Sylwana”; były to m.in.: Badania nad strukturą gospodarstwa leśnego (R. 42: 1924, R. 43: 1925, odb. Lw. 1925), O cłach na surowiec drzewny i produkt tartaczny (R. 44: 1926, odb. Lw. 1926), Teoria Roberta Liefmanna i jej wpływ na niektóre zagadnienia z dziedziny gospodarstwa leśnego (R. 45: 1927, odb. Lw. 1927) oraz O wartości dochodowej lasu (R. 46: 1928). W r. 1929 należał do Komitetu Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu i był współorganizatorem jej Działu Leśnictwa. W związku z wystawą napisał Leśnictwo w pierwszym dziesięcioleciu Polski Odrodzonej („Bilans Polski Odrodzonej”, P. 1929).
S. często pracował jako ekspert dla organów administracji państw., m.in. w l. 1926–30 brał udział w pracach Komitetu Terminologii Leśnej, powołanego przez Dep. Leśnictwa Min. Rolnictwa i Dóbr Państw. Brał udział w międzynarodowej komisji ekspertów przy Mieszanym Tryb. Rozjemczym Polsko-Niemieckim w Paryżu i w r. 1929 opracował dla rządu polskiego ekspertyzę dotyczącą wartości lasów krotoszyńskich (13 tys. ha) w woj. poznańskim, przejmowanych od Niemiec na rzecz skarbu państwa polskiego. W r. 1930 uczestniczył w konferencji, zwołanej w Warszawie przez właścicieli lasów prywatnych, w sprawie nowelizacji ustawy o ochronie lasów. Dla sejmowej Komisji Leśnej przygotował opinie w sprawie ustroju władz leśnych (1931) i w sprawie wytycznych dla gospodarstwa w lasach państw. z punktu widzenia polityki leśnej (1932). W okresie międzywojennym należał do Polskiego Tow. Leśnego.
W r. 1931 redagował S. „Przegląd Leśniczy”, organ pomorsko-poznańskiej filii Związku Leśników Polskich (w związku z postulatem unifikacji czasopism leśnych t.r. przestał się ukazywać). W l. 1931–2 pełnił funkcję dziekana Wydz. Rolniczo-Leśnego. W l. trzydziestych opublikował dalsze prace, m.in. Wpływ ustroju agrarnego i stosunków politycznych na ustawodawstwo leśne. Średniowiecze i czasy nowożytne aż do rewolucji francuskiej („Las Pol.” R. 10: 1930 nr 7–11), O istocie kryzysu i jego przyczynach („Poradnik Gospodarski” R. 42: 1931 nr 43–48, 50) oraz Widmo przyszłego kryzysu leśnego („Przegl. Ekon.” 1932 z. 7). Podczas obrad Sekcji Leśnej XIV Zjazdu Przyrodników i Lekarzy Polskich w Poznaniu (11–15 IX 1933) wygłosił dwa referaty: O rentowności gospodarstwa leśnego („Roczniki Nauk Roln. i Leśnych” T. 29: 1933 z. 3, odb. P. 1933) i W sprawie opodatkowania gospodarstwa leśnego („Sylwan” R. 52: 1934, odb. Lw. 1934). Napisał podręcznik Podstawy i zadania polityki leśnej; jego opublikowany tom pierwszy O strukturze gospodarstwa leśnego (P. 1937) został wysoko oceniony (rękopis tomu drugiego, poświęconego stosunkom leśnym w Europie i świecie, zaginął podczas drugiej wojny światowej). Ogółem z zakresu ekonomiki gospodarstwa leśnego i polityki leśnej opublikował ok. 25 prac. W r. 1937 został mianowany profesorem zwycz. nauk leśnych. Dn. 31 X t.r. na własną prośbę przeszedł na emeryturę.
Po wybuchu drugiej wojny światowej i wkroczeniu Niemców do Poznania został S. osadzony 15 XI 1939 w obozie przejściowym na Głównej, a stamtąd wysiedlony do Ostrowca Świętokrzyskiego. Zamieszkał w Grzegorzewicach (pow. opatowski). Tamże zmarł nagle na serce 24 III 1942, został pochowany na miejscowym cmentarzu.
W małżeństwie zawartym w r. 1910 z Jadwigą z Cichowiczów miał S. córkę Antoninę (ur. 1918), magister ekonomii, zamężną za Józefem Jarmułt-Mlickim.
Absolwenci Gimnazjum i Liceum Świętej Marii Magdaleny w Poznaniu 1805–1950, Oprac. A. Białobłocki, P. 1995; Bibliografia zawartości czasopisma „Roczniki Nauk Rolniczych” 1903–1955, Oprac. W. Jossé i in., Kr. 1956; Bolewski A., Pierzchała H., Losy polskich pracowników nauki w latach 1939–1945. Straty osobowe, Wr. 1989; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Mała encyklopedia leśna, W. 1980; Olszewicz, Lista strat kultury pol., (błędny r. śmierci); Polska bibliografia leśna za lata 1934–1939, 1945–1947, W. 1949; Słown. techników, z. 1; Walczak M., Ludzie nauki i nauczyciele podczas II wojny światowej. Księga strat osobowych, W. 1995 s. 146; Who’s Who in Central- and East-Europe 1935/36, Zürich 1937; Wpol. Słown. Biogr.; – Brzozowski S., Polacy na studiach gospodarstwa wiejskiego w Niemczech w XIX i XX wieku, Wr. 1989; Dzieje akademickich studiów rolniczych i leśnych w Wielkopolsce 1919–1969, P. 1970 (fot.); Dzieje lasów, leśnictwa i drzewnictwa w Polsce, W. 1965 s. 368, 371, 377, 749; Hist. Nauki Pol., IV cz. 1–2; Leśnictwo polskie w okresie drugiej wojny światowej, Red. A. Żabko-Potopowicz, W. 1967; Nauka w Wielkopolsce, Red. G. Labuda, P. 1973; Nauki leśne w Polsce 1920–1970, Red. A. Żabko-Potopowicz, Wr. 1977; Rafalski J., Stefan Studniarski jako uczony, pedagog i człowiek, „Sylwan” R. 92: 1948 s. 123–5 (częściowa bibliogr., fot.); Szczerbowski I., Pamiętnik dwudziestopięcioletniej działalności Galicyjskiego Towarzystwa Leśnego 1882–1907, Lw. 1907 s. 223; 60 lat akademickich studiów rolniczych i leśnych w Poznaniu, P. 1981 s. 99, 101, 109–10; Szołdrska H., Walka z kulturą polską. Uniwersytet Poznański podczas okupacji, P. 1948 s. 221; Twórcy i organizatorzy leśnictwa polskiego na tle jego rozwoju, W. 1974; Uniw. Pozn. Księga pamiątkowa; Uniwersytet Poznański. 1939–1945 (Okupacja niemiecka i odbudowa po wojnie), P. 1946 s. 13, 67; Veritate et scientia. Księga pamiątkowa w 125-lecie Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Red. A. Gąsiorowski, W.–P. 1982 (dot. ojca, Feliksa); Zarys dziejów nauk przyrodniczych w Polsce, W. 1983; Zeszyt jubileuszowy Wydziału Leśnego z okazji 125-lecia studiów rolniczych w Wielkopolsce, 75-lecia akademickich studiów rolniczych i leśnych w Poznaniu, P. 1995 s. 25, 36–7, 72–3 (fot.) s. 89; – Kronika Uniwersytetu Poznańskiego za r. szk. 1924/25, P. 1929 s. 75, 104; toż za r. szk. 1936/37, P. 1938 s. 10, 167; Wydział Rolniczo-Leśny Uniwersytetu Poznańskiego. Sprawozdanie za pierwsze 15 lat istnienia 1919/20–1933/4, P. 1934 s. 43, 45–7, 419, 421 (częściowa bibliogr.); – Mater. Red. PSB: Informacje z r. 1995 córki, Antoniny Jarmułt-Mlickiej z P.
Stanisław Tadeusz Sroka