Michnowska Stefania, 1. v. Klimontowiczowa, 2. v. Rzeszutkowa (1881–1962), aktorka. Ur. 26 XII w Warszawie (niektóre źródła podają datę ur. 2 X 1882), była córką Edmunda, muzyka, i Marii z Reiffów. Ukończyła prywatną pensję w Warszawie, następnie kształciła się w Klasie Dramatycznej przy Warszawskim Tow. Muzycznym, m. in. pod kierunkiem Wincentego Rapackiego (ojca) i Władysława Szymanowskiego. Pracę aktorską rozpoczęła na scenie warszawskiej, debiutując 20 II 1900 w roli Basi („Majster i czeladnik” J. Korzeniowskiego) w Teatrze Ludowym, i do końca sezonu pozostała w zespole tego teatru, zyskując uznanie w takich rolach, jak Kamila („Dom otwarty” M. Bałuckiego), tytułowa w „Hanusi” G. Hauptmanna. Na następny rok 1900/1 została zaangażowana przez Tadeusza Pawlikowskiego do Teatru Miejskiego we Lwowie, gdzie grała z powodzeniem role «amantek lirycznych» i «naiwne», m. in. Zuzię („Odludki i poeta” A. Fredry), Stellę („Fantazy” J. Słowackiego), Sylwettę („Romantyczni” E. Rostanda), Zofię („Damy i huzary” A. Fredry), brała też udział w przygotowywanej pod kierunkiem S. Wyspiańskiego lwowskiej premierze „Wesela” (24 V 1901) w roli Zosi. Role M-iej spotkały się z pozytywną oceną krytyki lwowskiej, szczególnie wnikliwe, a zarazem pochlebne recenzje, podkreślające prostotę, szczerość i wdzięk aktorki, wyszły spod pióra Gabrieli Zapolskiej. Odtąd też datowała się ich wieloletnia przyjaźń.
Na sezon 1901/2 M. zaangażowała się do Poznania, w maju 1902 przybyła na występy do Sosnowca, w sezonie letn. 1905 odwiedziła Kijów, Berdyczów, Żytomierz, Kamieniec Podolski i Białą Cerkiew. Na scenę lwowską wróciła ponownie we wrześniu 1905 i z wielkim sukcesem zagrała Annę („Warszawianka” Wyspiańskiego). Rolę tę prezentowała w czasie gościnnych występów teatru lwowskiego na scenie Burgtheater w Wiedniu (1910) i w teatrze Gymnase w Paryżu (1913). M. była aktorką Teatru Miejskiego we Lwowie do r. 1930 i grała tam m. in. Teresę („Powrót posła” J. U. Niemcewicza), Anielę („Wielki człowiek do małych interesów” A. Fredry), Zosię („Tamten” G. Zapolskiej), Petrę („Wróg ludu” H. Ibsena), Cecylię („Birbant” O. Wilde’a), Zofię („Cierpki owoc” R. Bracco), Martę („Pierwszy człowiek” E. O’Neilla), Czepcową („Wesele” Wyspiańskiego), Juliasiewiczową („Moralność pani Dulskiej” G. Zapolskiej), rolę tytułową w „Malce Szwarcenkopf” Zapolskiej, Panią Higgins („Pygmalion” G. B. Shawa). Dn. 1 IX 1930 przeszła na emeryturę, nie opuściła jednak sceny i do wybuchu drugiej wojny światowej grała gościnnie w różnych miastach Polski. Był to zarazem okres jej największej dojrzałości aktorskiej; od ról lirycznych przeszła stopniowo (jeszcze przed r. 1930) do dramatycznych i wyraźnie charakterystycznych. W końcu sierpnia 1945 przybyła M. z lwowskim zespołem Bronisława Dąbrowskiego do Katowic, rozpoczynając wieloletnią działalność artystyczną na scenie Teatru im. S. Wyspiańskiego. Stworzyła tam kilka znakomitych postaci, które w jej wykonaniu weszły do historii polskiego teatru, m. in. rola tytułowa w sztuce K. Čapka „Matka”, Akuliny w „Mieszczanach” M. Gorkiego, Żegociny w „Panu Damazym” J. Blizińskiego, Gospodyni w „Weselu” Wyspiańskiego, Dyndalskiej w „Damach i huzarach” A. Fredry.
M. była czynna zawodowo do końca życia, opracowała blisko 300 ról. «Jej aktorstwo wydawało się emanacją skromności, umiaru i uroczego, dobroczynnego zawstydzenia. Było jakby nieświadome swej własnej, tak cennej dla zespołu wartości» – napisał W. Natanson po poznaniu M-iej na scenie katowickiej. W r. 1950 M. obchodziła jubileusz 50-lecia pracy artystycznej w roli Matki („Balladyna” J. Słowackiego), a kilka miesięcy przed śmiercią uczestniczyła w swym jubileuszu 60-lecia. Zmarła 13 III 1962 w Katowicach. M. była odznaczona m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pierwszym jej mężem był aktor Henryk Klimontowicz (1874–1914), drugim perukarz teatralny Tomasz Rzeszutko. W czasie drugiej wojny światowej straciła jedynego syna.
Słownik Biogr. Teatru Pol., (bibliogr. i ikonogr.); – Czachowska J., Gabriela Zapolska, Kr. 1966; Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach 1922–1972, Kat. 1972 s. 161–2 (fot.); – „Tryb. Robotn.” 1962 nr 63 s. 2 (fot.); „Wieczory Teatr.” 1950 nr 13/14 s. 51 (fot.); – IS PAN: Wosiek M., Repertuar teatrów ludowych do 1914 roku (mszp.), Afisze lwowskie; Stow. Pol. Artystów Teatru i Filmu: Akta nr 418.
Barbara Berger