Sieczkowski Tadeusz Eugeniusz (1907–1973), architekt, urbanista. Ur. 15 XII w Warszawie, był najstarszym synem Stefana (zob.) i Marii Rafaeli z Zawadzkich.
Po ukończeniu w r. 1925 gimnazjum Stow. Ziemi Mazowieckiej w Warszawie S. studiował architekturę na Politechn. Warsz., m.in. pod kierunkiem Mariana Lalewicza i Stanisława Noakowskiego. W r. 1933 uzyskał dyplom inżyniera architekta. Służbę wojskową odbył w r. 1931 w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Działalność zawodową rozpoczął wspólnie ze swymi kolegami ze studiów: z Jerzym Hryniewieckim zaprojektował i zbudował schroniska Akademickiego Związku Sportowego na Kopilaszu i Pop Iwanie w Karpatach Wschodnich (1933–5), a ze Zbigniewem Karpińskim oraz Romanem Sołtyńskim w konkursie architektonicznym na gmach Sądu Okręgowego w Gdyni (1934) uzyskał I nagrodę (realizacja w r. 1936). W l. 1935–7 S. pracował w Wydz. Planowania Przestrzennego Komisariatu Rządu (Zarządu Miejskiego) m. Gdyni. Równolegle w kolejnym konkursie na Żeglarski Ośrodek Morski (1936) wraz z Bohdanem Damięckim uzyskał I nagrodę, doprowadzając w r. 1939 realizację tego obiektu do stanu surowego. Z B. Damięckim wygrał również następny konkurs w r. 1937 na Molo Południowe i tereny przyległe. Uzyskał też nagrody lub zakupy w innych konkursach, których tematy nie doczekały się realizacji, jak np.: w r. 1933 w konkursie na typowe domy mieszkalne w zabudowie bliźniaczej i szeregowej (dwa zakupy: jeden projektu wspólnego z Piotrem Kwiekiem i Romualdem Pieńkowskim, drugi – samodzielnego), w r. 1934 w konkursie na gmach Pocztowej Kasy Oszczędności w Poznaniu (zakup projektu wspólnego z Z. Karpińskim), czy w r. 1935 w konkursie na Dzielnicę im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie (I nagroda, wspólnie z J. Hryniewieckim).
S., powołany 18 VIII 1939 jako podporucznik rezerwy do 16. P. Artylerii Lekkiej w Grudziądzu, wziął w nim udział jako oficer zwiadowczy w kampanii wrześniowej, m.in. w bitwie nad Bzurą, następnie w obronie twierdzy Modlin. Po jej kapitulacji został zwolniony z niewoli i, po krótkim pobycie w Warszawie, gdzie wziął ślub z Marią Zwolską, samodzielnie udał się przez Sanok na Węgry i dalej przez Jugosławię i Włochy do Francji (w czasie tej drogi uciekł dwukrotnie z aresztów). Tam otrzymał przydział do III Dyw. Piechoty w odtwarzanym Wojsku Polskim, wraz z awansem na porucznika. Po kapitulacji Francji razem z częścią żołnierzy z tej dywizji ewakuował się 18 VI 1940 z La Rochelle do Wielkiej Brytanii. Przydzielony do artylerii nadmorskiej w Szkocji, wykorzystał stosunkowo spokojny czas na pisanie wspomnień z kampanii wrześniowej Grudziądz – Łowicz – Bzura – Modlin, które uzyskały I nagrodę Naczelnego Wodza w konkursie ogłoszonym przez londyńskie „Wiadomości Polskie” i tam we fragmentach zostały opublikowane (1942 nr 1). Po ochotniczym przeszkoleniu spadochroniarsko-lotniczym zgłosił się do I. Polskiej Brygady Spadochronowej gen. Stanisława Sosabowskiego, został jego adiutantem i wziął udział w desancie pod Arnhem. Po tej akcji otrzymał awans na kapitana.
Po demobilizacji w czerwcu 1945, S. pracował do r. 1948 jako architekt w Bristolu, w Wielkiej Brytanii. Praktyka ta pozwoliła mu na zdanie egzaminu i uzyskanie w r. 1947 uprawnień do wykonywania zawodu architekta urbanisty na obszarze całej Wspólnoty Brytyjskiej. W r. 1949 wyjechał do Południowej Rodezji, gdzie w Bulawayo, głównym ośrodku południowo-zachodniej części tego kraju, pracował w biurze planowania przestrzennego, od r. 1954 jako kierownik biura. Zarazem malował i rzeźbił, a niektóre z jego prac znalazły miejsce w tamtejszym Muzeum Sztuki, np. obraz Kobieta kolorowa. W r. 1957 przeniósł się do stolicy kraju Salisbury (dziś Harare), gdzie w Centralnym Biurze Planowania Przestrzennego przeszedł kolejne stopnie kariery zawodowej, aż do dyrektora Biura (1962). Tam opracował m.in. projekt dzielnicy rządowej przy Jameson Avenue. W r. 1966 uzyskał w Królewskim Instytucie Planowania Miast (RTPI) honorowy tytuł «fellow». W r.n., ze względu na swój negatywny stosunek do dyskryminowania ludności tubylczej przez ówczesny rząd J. Smitha, opuścił Rodezję i wyjechał na Maltę, gdzie objął uzyskane w wyniku konkursu rozpisanego przez ONZ stanowisko doradcy ds. planowania przestrzennego. Walnie przyczynił się wówczas do opracowania tzw. planu dyrektywnego dla obszarów całego państwa Malty (1970), a także do zaplanowania rekultywacji i odbudowy terenów zniszczonych trzęsieniem ziemi w Grecji.
Pod koniec 1970 r. S. wrócił do Wielkiej Brytanii i zamieszkał w Bath, gdzie od wczesnej wiosny 1972 aż do śmierci prowadził wykłady i ćwiczenia z urbanistyki w Gloucestershire College of Art and Design w pobliskim Cheltenham. Utrzymywał kontakty z krajem, m. in. organizując i pilotując w r. 1972 wycieczkę swoich studentów do Polski. Wczesną jesienią 1973 został dotknięty nagłym atakiem choroby nowotworowej. Zmarł 24 XII 1973 w szpitalu w Bath i w tymże mieście został pochowany. Był odznaczony Krzyżem Walecznych (za akcję pod Arnhem) oraz dwoma medalami francuskimi i dwoma brytyjskimi.
W małżeństwie zawartym z Marią Józefą ze Zwolskich miał S. dwoje dzieci: Zofię (ur. 1945), zamieszkałą w USA, i Andrzeja (ur. 1947), zamieszkałego w Australii.
Fot. w Mater. Red. PSB; – Konkursy architektoniczne w Polsce w latach 1918–1939, Wr. 1970; The Man behind the Masterplan, „Malta News” 1974 nr z 18 V; Rozstrzygnięcie konkursu londyńskich „Wiadomości Polskich” na wojenny pamiętnik żołnierski, „Wiad. Pol.” 1941 nr 49/91; Sołtysik M., Gdynia miasto dwudziestolecia międzywojennego, W. 1993; Tadeusz Sieczkowski, „The Planner” Vol. 60: 1974 nr 4; Wisłocka I., Awangardowa architektura polska 1918–1939, W. 1968; – Sosabowski S., Najkrótszą drogą, W. 1992 s. 109, 283; – „Architektura i Budownictwo” 1934 nr 2 s. 41–2, nr 8 s. 238, 257, nr 10 s. 315–17, 1936 nr 12 s. 416, 1937 nr 2 s. 44–6; „Kom. S[tow.] Architektów] RP” 1936 nr 10 s. 37; – Nekrologi z r. 1974: „Tyg. Powsz.” nr 7, „Życie Warszawy” nr 20; – Arch. SARP w W.: Nitsch A. L., Leksykon architektów i budowniczych Polaków i cudzoziemców w Polsce działających (mszp.); Muz. WP w W.: sygn. W 1755 A (dokumenty wojskowe i odznaczenia wojenne S-ego); – Informacje brata, Andrzeja Sieczkowskiego z W. oraz wdowy, Marii Józefy Sieczkowskiej z Bath.
Tadeusz Barucki