Janicki Tadeusz (1899–1957), oficer W. P., działacz sportowy. Syn Januarego, kierownika gorzelni. Ur. 1 X w Ryszkowej Woli w pow. jarosławskim. W l. 1916–7 służył w Legionach Polskich, później w armii austriackiej, a od 28 XI 1918 w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie 1920 r. W r. 1921 uzyskał świadectwo dojrzałości w Państwowym Gimn. Realnym we Lwowie (w oddziale dla wojskowych) i od t. r. był w Wojsku Polskim. W l. 1921–30 uczęszczał na różne kursy wychowania fizycznego i sportu. W r. 1929 ukończył kurs kierowników wychowania fizycznego w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportów w Poznaniu. W r. 1930 przeszedł do Okręgowego Urzędu Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego (PW i WF) we Lwowie, gdzie pracował do 1939 r. Był działaczem sportowym, pełnił funkcje wiceprezesa Lwowskiego Okręgowego Związku Bokserskiego i sędziego bokserskiego. Po kampanii wrześniowej, w której brał udział jako dowódca baterii 6 p. artylerii ciężkiej w stopniu kapitana, dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w Oflagu II B i II C w Woldenbergu. Po powrocie do kraju w r. 1946 wstąpił do Odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał nominację na majora. Następnie przeszedł do pracy w Wojewódzkim Urzędzie WF i PW W Poznaniu, później był dyrektorem Wojewódzkiego Urzędu Kultury Fizycznej. Równocześnie sprawował funkcje sędziego bokserskiego. Od r. 1954 pracował w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Poznaniu, jako kierownik działu konserwacji obiektów sportowych. Od r. 1948 członek PPR, później PZPR. Zmarł 5 XI 1957 r., pozostawiając żonę Wandę z domu Bereza. Był odznaczony dwukrotnie srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem za Wojnę, Medalem X-lecia.

Materiały dostarczone przez Stefana Błażejewskiego (Poznań).

Kajetan Hądzelek