Schwartz Tadeusz (1905–1970), inżynier elektryk, profesor Politechniki Warszawskiej. Ur. 4 IV w Radomiu, był synem Stanisława, kupca, i Marii ze Splissgarthów.
Po ukończeniu w r. 1924 Państwowego Gimnazjum im. J. Kochanowskiego w Radomiu, S. studiował na Wydz. Elektrycznym Politechn. Warsz. i uzyskał tytuł inżyniera w r. 1933 na podstawie pracy dyplomowej z zakresu wysokich napięć. Podczas studiów w l. 1929–30 odbył praktykę w ośrodkach energetycznych w Paryżu i Hawrze. Pracę naukową rozpoczął w r. 1933 jako starszy asystent katedry miernictwa elektrycznego i wysokich napięć Politechn. Warsz. i równocześnie inżynier badawczy nowo powołanego Biura Znaku Przepisowego Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP), zajmującego się określaniem jakości wyrobów elektrycznych. Podjął tam prace dotyczące własności powłok gumowych przewodów elektrycznych oraz badania przyrządów i narzędzi grzejnych elektrycznych. Od kwietnia do września 1939 był kierownikiem technicznym fabryki grzejników elektrycznych w Gródku (pow. świecki). Podczas okupacji niemieckiej mieszkał w Radomiu i pracował jako kierownik zakładu fotograficznego «Foto Laboratorium» (1940–5).
Po wojnie S. uczestniczył w uruchomieniu Wydz. Elektrycznego Politechn. Warsz. i równocześnie w organizowaniu Instytutu Elektrotechniki w Warszawie, w którym utworzył Zakład Elektrotermii, pierwszą w Polsce placówkę naukowo-badawczą przemysłowych urządzeń elektrotermicznych, złożoną z kilkunastu działów naukowych i kilku laboratoriów, i Zakładem tym kierował. Od r. 1946 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W r. 1952 zrezygnował z pracy w Inst. Elektrotechniki, zachowując jedynie stanowiska członka kolegium naukowego Zakładu i doradcy naukowego Instytutu. Na Wydz. Elektrycznym Politechn. Warsz. wykładał elektrotermię, początkowo jako adiunkt (1945), następnie wykładowca (1947) i zastępca profesora (1950). Wykładał także elektrotechnikę na Wydz. Chemicznym Politechn. Warsz. i w l. 1953–5 na Wydz. Mechanicznym Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Radomiu. W r. 1951 na podstawie pracy Wpływ przekroju na obciążalność powierzchniową elementów grzejnych („Prace Gł. Inst. Elektrotechniki” R. 1: 1952 z. 3) uzyskał stopień doktora nauk technicznych. Zorganizował dydaktyczno-naukowe laboratorium, w r. 1951 przekształcone w pierwszą w kraju Katedrę Grzejnictwa Elektrycznego (od r. 1962 Katedra Elektrotermii) i został jej kierownikiem w r. 1952. Opracował programy nauczania tej dyscypliny, które stały się podstawą tworzenia następnych placówek tego typu w uczelniach krajowych i zagranicznych (Czechosłowacja, NRD). W r. 1955 został profesorem nadzwycz., a w r. 1959 zwycz.
S. opublikował od r. 1936 ponad 30 artykułów naukowych na łamach „Przeglądu Elektrotechnicznego”, „Wiadomości Elektrotechnicznych”, „Wiedzy i Życia” i in. Był także autorem skryptów: Grzejnictwo elektryczne. Podstawy elektrotermii (W. 1946) i Grzejnictwo Elektryczne. Grzejniki (W. 1947), dwutomowego podręcznika Elektrotermia (W. 1950–53 I–II) oraz pracy Termokinetyka układów elektrotermicznych (W. 1966). Wykonał lub kierował ok. 30 ekspertyzami zleconymi przez przemysł, m.in. przez huty: «Małapanew», «Batory» i «Warszawa», które w większości dotyczyły pracy różnego rodzaju pieców. Był członkiem Komitetu Elektroniki PAN i przewodniczącym jego Sekcji Przemian Elektrotermicznych, członkiem prezydium Polskiego Tow. Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (powstałego w r. 1961). W SEP był członkiem i referentem Komisji Słownictwa Elektrotechnicznego, przewodniczył Komisji Normalizacyjnej XIV ds. Przyrządów Grzejnych, był współzałożycielem i wiceprzewodniczącym Polskiego Komitetu Elektrotermii, a także redaktorem jego organu „Elektrotermia”, ukazującego się jako dodatek „Przeglądu Elektrotechnicznego”. Działał jako ekspert w Izbie Rzeczoznawców SEP w Centralnym Urzędzie Jakości i Miar oraz w Polskiej Izbie Handlu Zagranicznego. W r. 1967 otrzymał nagrodę I stopnia Min. Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. Jako przedstawiciel Polski brał udział w pracach komitetu ds. charakterystycznych wielkości urządzeń elektrotermicznych Union Internationale d’Electrothermie. Zmarł 14 XI 1970 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Bródnowskim. Był odznaczony Medalem X-lecia Polski Ludowej oraz Złotymi Odznakami Honorowymi SEP i Naczelnej Organizacji Technicznej.
W małżeństwie z Marią z Ładeckich miał S. troje dzieci: Krystynę (ur. 1945), Annę (ur. 1952) i Michała (ur. 1954).
Jankowerny W., Jasińska M., Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1972; – Dziesięć lat Politechniki Warszawskiej w Polsce Ludowej, W. 1956 s. 123, 223; Historia elektryki polskiej, W. 1976 I (fot.); Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, W. 1959; Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965 s. 390, 400; – „Przegl. Elektrotechn.” 1971 nr 6 s. 283 (wspomnienie pośmiertne, fot.); – Nekrologi z r. 1970: „Tryb. Ludu” nr 349, „Życie Warszawy” nr 300; – Arch. PAN: Zespół Minerwa; – Materiały biograficzne S-a od Lecha Królikowskiego z W.
Stanisław Sroka