Sieczka Tadeusz, pseud. Stanisław Stasiak (1902–1941?), ksiądz, historyk Kościoła, działacz niepodległościowy. Ur. w Łodzi.
S. uczył się najpierw w szkole handlowej w Łodzi, potem w Warszawie w Gimnazjum im. Króla Władysława IV. W r. 1920 zgłosił się na ochotnika do WP i służył w artylerii (od 15 VII) przez 3 i pół miesiąca. Przebył szlak bojowy od Modlina aż poza Łuniniec, co opisał później we wspomnieniach pt. Bateria – ognia! (Wil. 1933), opublikowanych pod pseud. Stanisław Stasiak. Z wojska wrócił do szkoły; maturę zdał w r. 1922. W r. 1924 lub 1925 wstąpił do seminarium duchownego w Wilnie. Jednocześnie studiował na Wydz. Teologicznym Uniw. Stefana Batorego, który ukończył ze stopniem magistra na podstawie pracy pt. Prawna podstawa prześladowań chrześcijan w pierwszych dwóch wiekach, napisanej pod kierunkiem Czesława Falkowskiego. Po otrzymaniu 21 IV 1929 święceń kapłańskich (w Ostrej Bramie z rąk arcybpa Romualda Jałbrzykowskiego) był wikarym kolejno w: Nowej Wilejce (3 V – 14 X 1929), przy kościele Serca Jezusowego w Wilnie (14 X – 19 XII 1929), w Ostrej Bramie (19 XII 1929 – 5 IX 1930) i w Sokółce (1930–1). Z kolei był rektorem kościołów: w Jaszunach koło Wilna (1931–3) i w Plebanii w pow. wilejskim (1933–6), a następnie prefektem w miasteczku Raduń w pow. lidzkim (1936–7), proboszczem w Łopienicy w pow. wołkowyskim (1937–8) i w parafii Wesołucha w pow. postawskim (1938–9). Tuż przed wojną objął parafię Dziembrów w dekanacie Wasiliszki (pow. szczuczyński).
Mimo częstych zmian placówek i tym trudniejszej pracy duszpasterskiej S. prowadził badania nad historią Ostrej Bramy. Opublikował 11 pozycji, dotyczących tej tematyki (m.in. Kazanie ostrobramskie, wygłoszone przez radio w Ostrej Bramie 5 IV 1930). Najwartościowszą jest jego praca doktorska pt. Kult obrazu N. Marii Panny Ostrobramskiej w dziejowym rozwoju (Wil. 1934), napisana pod kierunkiem C. Falkowskiego.
Po wybuchu drugiej wojny światowej S. zorganizował w parafii Dziembrów służbę porządkową dla samoobrony ludności przed napadami grasujących tu band, za co został aresztowany przez władze sowieckie, najprawdopodobniej już w październiku 1939. Osadzono go w więzieniu najpierw w Szczuczynie, potem w Lidzie. Ostatni raz widziano go wiosną 1941 w więzieniu w Mińsku. Zginął zapewne w czasie ewakuacji więźniów z więzienia mińskiego w końcu czerwca 1941, możliwe jednak, że wywieziony w głąb ZSRR, zmarł w nieznanym obozie i nieznanym czasie.
Słown. Pol. Teologów Katol, VII (Krahel T., bibliogr. prac); – Krahel T., Martyrologium duchowieństwa archidiecezji wileńskiej 1939–1946, w: Martyrologia duchowieństwa polskiego 1939–1956, Ł. 1992 s. 85–96; – Schematyzmy archidiecezji wileńskiej z l. 1926–39; – „Wiad. Archidiec. Wil.” 1927–39; – Arch. Archidiec. w Białymstoku: Dekanat Wasiliszki – List dziekana wasiliskiego ks. Ignacego Cyraskiego do arcybpa Romualda Jałbrzykowskiego z 24 VIII 1941; – Zmitrowicz J., Ks. dr Tadeusz Sieczka. Rys historyczno-literacki, Białystok 1970 (mszp., fot.) w posiadaniu autora; – Informacje ks. Michała Aronowicza z Grodna i Kazimierza Szaniawskiego z Radunia.
Tadeusz Krahel