Sulimirski Tadeusz (1866–1940?), generał brygady Wojska Polskiego.
Ur. 31 X w Łączkach (pow. krośnieński) w rodzinie ziemiańskiej, był synem Józefa Jana (1839–1910) i Bolesławy z Rogoyskich (1840–1881), starszym bratem Wita (zob.).
Od 20 V 1886 służył S. w armii austro-węgierskiej. Ukończył szkoły wojskowe realne w Güns i Hranicach na Morawach. Mianowany 1 V 1890 podporucznikiem kawalerii, służył w 2. p. ułanów Obrony Krajowej w Tarnowie jako dowódca plutonu (do 1 V 1894) i oficer prowiantowy (do 1 VIII 1896); awansował 1 XI 1894 na porucznika. Równocześnie odbył kurs telegraficzny (1 X 1894 – 1 VIII 1895). Potem służył w 3. p. ułanów Obrony Krajowej w Samborze (do 30 VI 1898), a następnie był instruktorem jazdy konnej i nauczycielem języka polskiego w Szkole Kadetów Obrony Krajowej w Wiedniu (do 1 VIII 1902); awansował 1 XI 1901 na rotmistrza. Powróciwszy do Sambora, objął w 3.p. ułanów dowództwo szwadronu. Dn. 1 V 1905 został dowódcą szwadronu w 1. Pułku Strzelców Konnych we Lwowie, a 1 X 1912 objął w nim stanowisko kierownika referatu mobilizacyjnego. Równocześnie ukończył ośmiomiesięczny kurs handlowy w Wiedniu (1907–8). Dn. 1 V 1913 awansował na majora i objął w pułku dowództwo 2. dyonu; pełnił tę funkcję do 1 VIII 1914. Podczas pierwszej wojny światowej dowodził kawalerią dywizyjną w 43. DP (do 10 IV 1916) i awansował tam 1 XI 1915 do stopnia podpułkownika. Następnie dowodził 20. p. strzelców w Tyrolu i na froncie włoskim pod Gorycją. Od 7 X 1916 leczył się w szpitalu; po urlopie wrócił do kadry 1. Pułku Strzelców Konnych. Dn. 10 II 1917 objął dowództwo 34. p. strzelców i brał udział w walkach nad Stochodem, a następnie w Czarnogórze (do 31 X 1918); 1 XI 1918 mianowano go pułkownikiem.
Dn. 26 XI 1918 wstąpił S. do WP; został przewodniczącym, powstałej przy Dowództwie Grupy Operacyjnej «Wschód» we Lwowie, Komisji Weryfikacyjnej, mającej za zadanie dokumentowanie niedawno zakończonych walk z Ukraińcami o miasto. Od 19 III 1919 był dowódcą Miasta i Powiatu we Lwowie i od 7 do 16 VI t.r. uczestniczył w pertraktacjach Naczelnego Dowództwa WP i Naczelnego Dowództwa Wojsk Ukraińskich o zawieszenie broni. Dn. 4 VIII został sztabowym oficerem inspekcyjnym kawalerii przy Dowództwie Okręgu Generalnego w Łodzi, po czym od 16 X był dowódcą 1. Pułku Strzelców Konnych; od 20 XI dowodził 4. Brygadą Jazdy na froncie południowo-wschodnim wojny polsko-sowieckiej, uczestnicząc ze swą jednostką 27 IV 1920 w ataku na Koziatyn. Dn. 23 VII 1920 objął obowiązki zastępcy dowódcy Dowództwa Okręgu Generalnego w Kielcach. Następnie służył kolejno w X Okręgu Korpusu w Przemyślu jako zastępca dowódcy (1921–2), w Dep. Jazdy MSWojsk. (1922–3) oraz Dep. Kawalerii jako szef Wydz. Remontu (1923–4). Zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 VI 1919, przeszedł w r. 1924 w stan spoczynku i zamieszkał we Lwowie. W okresie międzywojennym był jednym z czołowych działaczy Straży Mogił Polskich Bohaterów oraz opiekunem i patronem lwowskiego «Sokoła». Podczas okupacji sowieckiej Lwowa został aresztowany na początku r. 1940 przez NKWD i osadzony w więzieniu «Brygidki»; tam zmarł prawdopodobnie jeszcze w r. 1940.
W małżeństwie z Bohdaną (Bogdaną) z Kaczkowskich (ok. 1870 – ok. 1940), wywiezioną i zmarłą w Kazachstanie, miał S. trzy córki: Felicję (1897–1918), kurierkę Komendy «Sokoła» – Macierzy, w czasie obrony Lwowa, ranną 21 XI i zmarłą 22 XI, pośmiertnie odznaczoną Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i Krzyżem Obrony Lwowa, Bogdanę (ur. 1898), zamężną Komorowską, i Irenę (1903–1982), zamężną Skolimowską, oraz syna Wojciecha Jana (1910–1983). Bratankami S-ego byli Stefan (zob.) i Tadeusz Józef (zob.) Sulimirscy.
Godyń Z., Lista generałów i dowódców kawalerii i broni pancernej, „Przegl. Kawalerii i Broni Pancernej” (Londyn) T. 10: 1975 nr 78 s. 540; Kosk H. P., Generalicja Polska, Pruszków 2001 II; Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie; Nicieja S. S., Cmentarz obrońców Lwowa, Wr. 1990 (dot. także córki, Felicji, fot.); Stawecki, Słown. gen.; – Gnat-Wieteska Z., Pierwszy Pułk Strzelców Konnych 1806–1944, W. 1995; Krzeczunowicz K., Ostatnia kampania konna. Działania armii polskiej przeciw armii konnej Budiennego w 1920 roku, Londyn 1971; Księga pamiątkowa Małopolskiej Straży Obywatelskiej, Lw. 1928 (dot. córki, Felicji); Kukawski L., Oddziały kawalerii II Rzeczypospolitej, Grajewo 2004; Machalski T., Ostatnia epopeja. Działania kawalerii w 1920, Londyn 1969 s. 17, 20; Patelski M., Generał broni Tadeusz Jordan-Rozwadowski. Żołnierz i dyplomata, W. 2002; Podhorski Z., Generałowie Kawalerii, „Przegl. Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii” (Londyn) 1958 nr 9; Polskie Podziemie na terenach Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi w latach 1939–1941, W.–Moskwa 2001 II; Radomski J. A., Generałowie Wojska Polskiego związani z Przemyślem w latach Drugiej Rzeczypospolitej, „Studia Przemyskie” T. 2: 2004 s. 192; Sitko J., Zarys historii wojennej 2-go Pułku Piechoty Legionów, W. 1928 s. 22; Smoliński A., Jazda Rzeczypospolitej Polskiej w okresie od 12 X 1918 do 25 IV 1920, Tor. 1999; Turkiewicz J., Zarys historii wojennej 12-go Pułku Ułanów Podolskich, W. 1928 s. 20; Ułani Podolscy. Dzieje Pułku Ułanów Podolskich 1809–1947, W. 1991; W obronie Lwowa i wschodnich kresów. Księga pamiątkowa, Lw. 1926 (dot. córki, Felicji); – Hunczak T., Ukraine and Poland in documents 1918–1922, New York–Paris–Sydney–Toronto 1933 I 163, 178; Rocznik oficerów rezerwy, W. 1934; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; Romer J., Pamiętniki, Lw. 1938; – CAW: Akta personalne S-ego, sygn. S–20075 (mf. 586).
Jerzy A. Radomski