Kotowicz Tadeusz Wacław Dominik (1893–1940), działacz niepodległościowy, urzędnik skarbowy, autor prac z dziedziny księgowości. Ur. w Radomiu 4 VIII, syn Antoniego, urzędnika skarbowego, i Anieli z Reiffów. Naukę rozpoczął w okresie strajku szkolnego (1905), toteż uczęszczał na tzw. komplety, a następnie w l. 1906–11 do polskiej prywatnej szkoły handlowej w Radomiu. Od r. 1907 K. działał w szkolnej organizacji młodzieży narodowej (później «Zarzewie»). Jesienią 1910 r. przeszedł do Związku Młodzieży Niepodległościowej. W r. 1911 brał udział, jako delegat Radomia, w zjeździe ogólnokrajowym Związku w Warszawie. Aresztowany pod koniec 1911 r., po zwolnieniu z więzienia pozostawał przez dłuższy czas pod nadzorem policyjnym. W tym okresie K. należał do Tow. Kultury Polskiej. W l. 1914–5 był członkiem milicji obywatelskiej i działał w organizacjach niepodległościowych. Wraz z Ignacym Boernerem i in. wszedł w skład zarządu tajnej organizacji, p. n. Związek Patriotów. W okresie od lipca do listopada 1920 r. K. pełnił służbę jako ochotnik w Wojsku Polskim.
Pracę zawodową podjął K. w r. 1911 w radomskim oddziale Banku Handlowego w Łodzi, przekształconego w r. 1918 na Bank Handlowy w Radomiu. W l. 1921–5 pracował jako prokurent Banku Handlowego w Warszawie. Równolegle w r. 1922 podjął studia w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie na Wydziale Finansowo-ekonomicznym, które ukończył w r. 1924. W r. 1926 objął funkcję pracownika kontroli, zaś w r. 1927 kontraktowego buchaltera w Izbie Skarbowej Grodzkiej w Warszawie. W r. 1934 przeszedł do Min. Skarbu na stanowisko radcy, a od r. 1935 inspektora. W kwietniu 1937 r. został delegowany do Izby Skarbowej w Poznaniu, a następnie na jesieni mianowany naczelnikiem Wydziału Podatków Bezpośrednich Izby Skarbowej w Lublinie. Na tym stanowisku pozostawał do 9 IX 1939 r. Ewakuowany z Izbą Skarbową na Wołyń, po dwóch nieudanych próbach powrotu do Lublina rozpoczął pracę w Zarządzie Miejskim m. Lwowa. W marcu 1940 r. nielegalnie powrócił do Lublina, gdzie po kilku dniach został aresztowany przez gestapo i po krótkim pobycie w więzieniu na Zamku wywieziony do obozu koncentracyjnego w Mauthausen i tam 4 VII 1940 r. zamordowany. Wg relacji jego współpracowników, powodem zesłania do obozu była denuncjacja człowieka, który przed wojną został przez K-a oddany władzom sądowym jako oszust podatkowy.
K. położył duże zasługi w prowadzonej w l. 1931–5 przez Min. Skarbu reorganizacji pracy w dziale podatków bezpośrednich i oparcia jej na zasadach naukowej organizacji pracy. Osobisty wkład K-a szedł w kierunku usprawnienia metod wykorzystania księgowości dla celów podatkowych. Owocem tych prac był m. in. podręcznik Księgowość a podatki (W. 1930), wydany wspólnie z Bolesławem Lipińskim. Obok pracy zawodowej K. prowadził zajęcia dydaktyczne na Kursach Handlowych dla Pracowników Kolejowych w Radomiu. Rezultatem wykładów była książka Obliczanie rachunków bieżących (W. 1921). W Warszawie wykładał księgowość na Wolnej Wszechnicy Polskiej. W r. 1927 wydał Podręcznik księgowości handlowej, a w 1931 skrypt Nauka o bilansie. K. był także współautorem pracy „Ustawodawstwo podatkowe” (W. 1935) oraz autorem wielu skryptów wykładów wygłoszonych na kursach dla służby podatkowej i akcyzowej.
K. ożeniony był ze Stanisławą Wasilewską. Posiadał medal Polska Swemu Obrońcy. W r. 1934 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi za pracę na polu skarbowości.
Iwanczenko S., Górniak S., Bibliografia księgowości w języku polskim, Kr. 1950 s. 25; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; – „Roczn. X Szkoły Nauk Polit.” 1925/6 s. 54; „Roczn. Polit. i Gosp.” 1938 s. 205; – AAN: Min. Skarbu t. 3425, Karta Ewidencyjna nr 311; – Uzupełnienie S. Oczkowskiego-Kotowicza na podstawie materiałów rodzinnych.
Janusz Kaliński