Sęczkowski Teodor Michał, pseud.: Sęk, Teodor Sęk (1843 – po 1903) poeta, dziennikarz, pedagog. Ur. 29 IX 1843 (wg autobiografii, wg Stanisława Borowskiego: 1844) w Warszawie. O rodzicach brak wiadomości.
S. ukończył Gimnazjum II w Warszawie oraz Szkołę Przygotowawczą, następnie (1867/68) studiował w Szkole Głównej na Wydz. Prawa i Administracji (w autobiografii podał, iż w r. 1871 wystąpił z Uniw. Warsz). Debiutował (?) w r. 1867 w „Przeglądzie Tygodniowym”. Drukował tu przez niedługi czas (do r. 1868) pod pseud. Sęk felietony; cechował je «zmysł obserwacji, pewne poczucie humoru, wyczucie walorów detalu, łatwość kojarzenia i przeskoków myślowych, kolokwialny, lecz na ogół poprawny jezyk» (J. J. Lipski). S. pisał także do „Kuriera Codziennego” i do „Kolców” (wiersze) oraz wygłaszał (1874) odczyty z zakresu estetyki i etyki. Utrzymywał się z korepetycji i guwernerki, założył i przez jakiś czas prowadził czteroklasową szkołę prywatną w Płocku (wg autobiografii; w r. 1886 pisał do Władysława Bełzy, że w Płocku tylko «wykładał łacinę w progimnazjum prywatnym Biernackiego przez lat dwa»). W r. 1874 odbył podróż z Odessy do Konstantynopola, którą opisał w „Przeglądzie Tygodniowym” (nr 24). Jeśli wierzyć jego wyznaniom z r. 1887 (w liście do Felicjana Faleńskiego), kilkanaście lat przebywał na Wschodzie (w Turcji), skąd powrócił do kraju; jakiś czas mieszkał w Warszawie, gdzie uczył na pensjach żeńskich, później powrócił do guwernerki.
S. miał przez całe życie większe ambicje literackie. Usiłował je realizować «poematem dziejowym» o powstaniu gatunków pt. Zwierzęta (W. 1868 – z zamierzonych dziesięciu wyszedł jedynie «obraz 1»), po nim nastąpił pełen okropności (znamienna cecha i innych jego utworów) poemat Bitwa (W. 1871), o bitwie pod Gravelotte; bohaterem tego poematu był Polak przymusowo wcielony do armii pruskiej. Obie te pozycje, podobnie jak i poemat Sokrates (W. 1874), nie znalazły uznania krytyki, chociaż podkreślano, że np. Bitwa posiada «całe urywki obfite w siłę i piękności» („Przegl. Tyg.” 1870 nr 48).
Chorujący na oczy, S. znalazł się w nędzy, a w r. 1889 oślepł zupełnie. «Na korzyść ociemniałego starca» przyjaciele wydali jego ogłoszoną jeszcze w r. 1867 w „Przeglądzie Tygodniowym” wierszowaną, ironiczno-humorystyczną satyrę Wlazł na gruszkę (W. 1889), o charakterze autobiograficznym. S. uciekał się także do listów z prośbą o pożyczkę, m. in. na druk olbrzymiej (400 pieśni) epopei Janina z czasów Jana III Sobieskiego; dwa początkowe jej zeszyty ogłosił w r. 1887 (W.). Opublikował jeszcze: Moc poświęcenia, nowela z czasów napadów tatarskich (W. 1890), Ślepiec, 3 obrazki z epilogiem (W. 1892), Pozdrowienie powszechne na progu XX wieku, w rocznicę 35. swojego zawodu literackiego (W. 1900). S. zmarł po r. 1903 – jeszcze w t.r. ogłosił Testament i pozdrowienie powszechne XX wieku (W.) oraz uczestniczył w odbywającym się 6 VI 1903 zjeździe wychowanków Szkoły Głównej.
O stosunkach rodzinnych S-ego brak wiadomości.
S-ego wprowadził Wiktor Gomulicki do powieści z kluczem „Ciury” (W. 1904) pod postacią Alego.
Estreicher w. XIX; Ruch. Kalendarz encyklopedyczny na r. 1887, 1889, W. [1886, 1888]; – Borowski S., Szkoła Główna Warszawska, W. 1937; Chmielowski P., Współcześni poeci polscy, Pet. 1895 s. 392; Gomulicki J. W., Pegaz w jarzmie, czyli klucze do „Ciurów”, w: Gomulicki W., Ciury, Kr. 1986 s. 54–5; Księga pamiątkowa zjazdu b. wychowańców b. Szkoły Głównej Warszawskiej w 40 rocznicę jej założenia, W. [1905] s. 39–40 (autobiografia S-ego); Lipski J. J., Warszawscy „Pustelnicy” i „Bywalscy”, W. 1973 I; Przyborowski W., Stara i młoda prasa, Pet. 1897 s. 58–9; Wasilewski Z., Męczennik pióra, „Stolica” 1987 nr 17; tenże, Objaśnienia do: Gomulicki W., Ciury, Kr. 1986 s. 462–5; – Hertz, Zbiór poetów pol., Ks. 3: – „Przegl. Tyg.” 1887 nr 2, 16; – B. Narod.: rkp. 5902 t. 3 (Listy S-ego); B. Ossol. rkp. 12659, 14777 (Listy S-ego); IBL PAN: Kartoteka bibliograficzna (A. Bara).
Rościsław Skręt