Niemirycz (Niemierzyc) Teodor h. Klamry (ur. 1648), poseł sejmowy. Był synem Jerzego (zob.) i Barbary Słupeckiej. Niebawem po śmierci ojca (1659) utracił zapewne matkę, skoro już w r. 1663 znajdował się pod opieką stryja Stefana Niemirycza, podkomorzego kijowskiego (zob.). Razem z całą jego rodziną wyjechał w początkach r.n. na emigrację. Majętności małoletniego wówczas N-a zostały oddane oficjalnie pod opiekę spokrewnionych z Niemiryczami dygnitarzy kor. z arcbpem Wacławem Leszczyńskim na czele. Zatwierdzając opiekunów król zlecał im (26 III 1665), aby «tak nad osobą jego, pozostającą w wierze katolickiej, jak nad dobrami, sprawowali należytą opiekę». Po krótkotrwałym pobycie w Szczecinie, Niemirycze od czerwca 1664 osiedli w Neuendorfie (Czarnowo koło Krosna Odrzańskiego). Wraz z dziećmi stryja N. był wychowywany (od kwietnia 1666 do r. 1667) w hamburskim domu gorliwego arianina i również egzulanta Stanisława Lubienieckiego. Mimo wyroku banicji, jaki ciążył na N-u (oraz jego stryju) za sprawą rodziny Cudowskich, N. – podobno na wieść o pustoszeniu dóbr przez sąsiadów – powrócił do kraju i osiadł w Horoszkach, którymi w czasie jego nieobecności w ojczyźnie opiekował się jego stryj Józef Karol Niemirycz.
Przyjazd N-a do Polski nastąpił przypuszczalnie w r. 1668; t.r. był już bowiem na sejmie konwokacyjnym i 6 XII podpisał konfederację generalną. W r.n. złożył swój podpis pod aktem elekcji Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Wychowywany w dzieciństwie i na emigracji w wierze ariańskiej, powróciwszy do kraju przyjął, śladem ojca, prawosławie. Częste wizyty stryjecznej siostry N-a Marianny powodowały jednak plotki sąsiadów, iż się «ćwiczyli w herezji, której się oboje tylko pozornie wyrzekli» (Rolle). Złośliwi pomawiali ich nawet o związki zgoła kazirodcze. N. należał do ulubieńców zarówno Jana Kazimierza, jak i Michała Korybuta (towarzyszył mu w lutym 1670 do Częstochowy, w czasie zaślubin ks. Eleonory Marii). N-a popierała także szlachta wołyńska; w r. 1673 był marszałkiem koła rycerskiego woj. kijowskiego i posłem na sejm. Brał udział także w sejmie elekcyjnym 1674 r. i podpisał akt wyboru Jana Sobieskiego na króla. Sytuacja majątkowa N-a nie przedstawiała się nadzwyczajnie: Horoszki i miasteczko Uszomir (z 7 wsiami), które posiadał, było bowiem często niszczone przez Kozaków (m. in. w l. 1689 i 1692). Za dobra utracone na wschodzie (miasteczka Kiszynki, Oreł i Szandberowo z przyległościami i wsiami) otrzymał po pokoju Grzymułtowskiego odszkodowanie w kwocie 34 000 złp. (1688). Miał nadto starostwo tarnogórskie. Zmarł N. przypuszczalnie u schyłku XVII w. lub na początku następnego stulecia.
Żonaty z Aleksandrą z Żytkiewiczów, pozostawił N. dwie córki: Annę (zamężną za Aleksandrem Trembińskim, starostą tarnogórskim, po teściu) i Franciszkę (zamężną za Boguszami: Stanisławem, cześnikiem trembowelskim, a potem za Michałem Janem, miecznikiem mińskim).
Słown. Geogr. (Tarnogóra); – Kot S., Jerzy Niemirycz. W 300-lecie ugody hadziackiej, Paryż 1960; [Rolle A. J.] Dr Antoni J., Opowiadania historyczne, S. IV, W. 1884 II 150, 151, 156, 159, 165, 327, 478; Tazbir J., Arianie i katolicy, W. 1971 (tamże dalsza bibliogr.); – Arch. Jugo-Zap. Rossii, Cz. 2 t. 2 s. 327; Vol. leg., IV 499, 1063.
Janusz Tazbir