Sobieski Teodor (1884–1956), nauczyciel muzyki, dyrygent chóralny. Ur. 9 XI w Fordonie koło Bydgoszczy, był synem Jana, organisty, i Wilhelminy z Bartzów (Barczów).
S. uczył się podstaw muzyki u ojca. W r. 1902 rozpoczął naukę w seminarium nauczycielskim w Paradyżu. Po zdaniu (1905) egzaminu nauczycielskiego I st. pracował jako nauczyciel, początkowo w Pruścach, później – od r. 1907 – w Miłosławicach (pod Węgrowem), a po złożeniu egzaminu II st. w r. 1910 przez krótki okres w Strzelnie. Na dłużej osiadł w Inowrocławiu, gdzie uczył w szkole miejskiej i był dyrygentem chóru. W l. 1915–17 studiował w Königliches Institut für Kirchenmusik w Berlinie. Po uzyskaniu dyplomu powrócił w r. 1918 do Inowrocławia i był nauczycielem muzyki w Państwowym Seminarium Nauczycielskim; w l. 1937–9 uczył w Gimnazjum im. Jana Kasprowicza w Bydgoszczy. W okresie międzywojennym działał aktywnie jako dyrygent i organizator ruchu śpiewaczego. Kierowany przez niego w Inowrocławiu chór «Szarotka» reprezentował wysoki poziom; S. dyrygował ponadto chórem przy kościele św. Mikołaja. Prowadził kursy dla dyrygentów oraz był dyrygentem okręgowym Wielkopolskiego Związku Kół Śpiewaczych (od r. 1934 członek Zarządu Głównego) i Związku Chórów Kościelnych. Lata okupacji niemieckiej spędził w Starachowicach i w Lublinie.
Po zakończeniu wojny w r. 1945 powrócił S. do Inowrocławia, gdzie był nauczycielem gimnazjalnym. W r. 1948, po przejściu na emeryturę, przeniósł się do Poznania. Przez cztery lata, do r. 1952, dyrygował tam chórem przy kościele św. Anny. Po długiej chorobie zmarł 2 II 1956 w Poznaniu i tam 5 II pochowany został na cmentarzu na Junikowie.
Z małżeństwa (ślub w r. 1908) ze Stefanią z Krzymańskich miał S. dzieci: Mariana Bazylego (zob.), Irenę (ur. 1911), Helenę (ur. 1913), Annę (ur. 1918), Sylwestra (ur. 1920), Barbarę (ur. 1922), Aleksandra (1922–1944) i Franciszka (ur. 1928).
Wpol. Słown. Biogr. (D. Pawlak); – Stęszewski J., Marian Sobieski, „Etnografia Pol.” T. 13: 1969 s. 267; Zorganizowany amatorski ruch chóralny w Wielkopolsce 1892–1992, Pod red. J. Hellwiga, P. 1990; – „Głos. Wpol.” 1956 nr 30; „Ruch Muzycz.” 1947 nr 13/14 s. 29.
Andrzej Jazdon