Cichocki Teofil Faustyn, profesor chemii, syn Adama oficialisty celnego i Małgorzaty z Raciborskich, ur. 15 II 1829 w Warszawie. W r. 1849 ukończył oddział chemiczny gimnazjum realnego w Warszawie; okazał już wówczas wybitne zdolności do nauk przyrodniczych a zwłaszcza chemii. Na skutek starań prof. Józefa Bełzy został mianowany w r. 1850 preparatorem pracowni chemicznej w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego w Marymoncie. W związku z zamierzoną reorganizacją Instytutu wysłano go do Instytutu Rolniczego w Proskau pod Opolem w celu zapoznania się ze sposobami prowadzenia wykładów chemii i organizacją laboratorium. Po powrocie został mianowany (1858) młodszym nauczycielem chemii i technologii w zreorganizowanym już Instytucie Marymonckim. W parę miesięcy później poruczono mu ponadto wykłady chemii i nauk przyrodniczych w szkole rzemieślniczo-niedzielnej w Warszawie. W tyrn okresie został powołany na członka komitetu, opracowującego jednolitą polską terminologię chemiczną. W r. 1859 na własną prośbę został zwolniony z obowiązków profesora Instytutu i objął kierownictwo pracowni chemicznej Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim. Obok zajęć w pracowni chemicznej uczył w dalszym ciągu (do r. 1862) w szkole rzemieślniczo-niedzielnej oraz w r. 1860 i 1861 prowadził wykłady chemii i nauk przyrodniczych w Instytucie Szlacheckim w Warszawie. W ślad za zamknięciem Towarzystwa Rolniczego została zlikwidowana i pracownia chemiczna. C. pisywał w tym okresie artykuły przyrodnicze do »Gazety Warszawskiej«, »Dziennika Warszawskiego«, »Gazety Rolniczej«, »Przyrody i Przemysłu«, »Biblioteki Warszawskiej« oraz współpracował przy wydawaniu »Biblioteki nauk przyrodniczych« Bersteina, »Biblioteki Rzemieślnika Polskiego«, ponadto ogłosił w »Rocznikach Gospodarstwa Krajowego« (obok innych artykułów) Wiadomość o robotach w pracowni chemicznej b. Towarzystwa Rolniczego dokonanych (1862).
W r. 1862 powołany na p. o. profesora technologii chemicznej, rolniczej i leśnej w nowoutworzonym Instytucie Politechnicznym i Rolniczo-leśnym w Puławach, objął także opiekę nad biblioteką Instytutu. Wybuch powstania styczniowego spowodował zamknięcie Instytutu na blisko pięć lat (do r. 1869). C. za uzyskane w tym czasie stypendium rządowe wyjechał na zwiedzenie zagranicznych zakładów naukowych. Po powrocie do kraju polecono mu opracować program dla projektowanego Instytutu Politechnicznego w Łodzi. W r. 1865 został członkiem Rady Opiekuńczej szpitala św. Karola w Puławach, w r. 1869 członkiem Rady Głównej Opiekuńczej Zakładów Dobroczynnych w Królestwie Polskim, a w sześć lat później kuratorem szpitala św. Karola w Puławach. Po reorganizacji i rusyfikacji Instytutu w Puławach powołano C-go w r. 1869 na stanowisko p. o. docenta technologii oraz znów powierzono jego pieczy bibliotekę. Dn. 1 I 1882 otrzymał na własną prośbę zwolnienie z zajmowanych stanowisk. Obok pracy w Instytucie z zapałem poświęcał się pisaniu licznych artykułów w Encyklopedii Rolniczej, Encyklopedii Orgelbranda oraz wybitnie współpracował z F. Erlickim przy opracowywaniu »Rysu historycznego instytutów rolniczo-leśnych w Królestwie Polskim« (W. 1877). W l. 1886–93 kierował zorganizowanymi przez siebie w Sobieszynie doświadczalną stacją rolniczą i laboratorium chemicznym.
W. Enc. Il.; Kucharzewski F., Piśmiennictwo techniczne polskie, II; Arch. Ośw. Publ.: akta O. N. W. nr 1630, v. II i IV, nr 1624 A, v. II–IV i VI; akta gimn. realnego ks. 3, v. IV i V, ks. 4, ks. 6, v. VI, ks. 7, v. VIII; Arch. Skarb. W. akta Kom. Emer. nr 9642.
Adam Moraczewski