Łubieńska ze Skarżyńskich Teresa (1884–1957), działaczka społeczna, podporucznik Armii Krajowej (AK). Była córką Wacława Skarżyńskiego i Krystyny Doroty Gołębiowskiej. W okresie dwudziestolecia międzywojennego mieszkała w Warszawie, poświęcając się pracy społecznej. Działała w Polskim Czerwonym Krzyżu, Związku Harcerstwa Polskiego i w Kole Żołnierzy z 14 pułku Ułanów Jazłowieckich. We wrześniu 1939 wzięła czynny udział w obronie Warszawy, a po zakończeniu kampanii wrześniowej włączyła się do działalności konspiracyjnej w szeregach Służby Zwycięstwu Polski (SZP), Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), AK, dochodząc do stopnia podporucznika. W jej mieszkaniu odbywały się konspiracyjne spotkania dowódców AK. W maju 1942 Ł. została aresztowana przez gestapo i osadzona w więzieniu na Pawiaku, skąd w październiku t. r. odesłano ją do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, a w pierwszej połowie 1944 r. do Ravensbrück. Mimo że skierowano ją do specjalnej grupy karnej, przeznaczonej na powolną zagładę, była nader czynna w akcji samopomocowej więźniów i zyskała sobie wśród nich duży autorytet i uznanie.
Zwolniona z obozu tuż przed końcem wojny za staraniem Szwedzkiego Czerwonego Krzyża, przebywała najpierw w Szwecji, a wkrótce potem przeniosła się do Wielkiej Brytanii i zamieszkała na stałe w Londynie. Podjęła się z pasją pracy społecznej, a zwłaszcza sprawy walki o równouprawnienie z innymi narodowościami byłych więźniów-Polaków do odszkodowań od rządu niemieckiego za krzywdy moralne i fizyczne doznane w obozach koncentracyjnych. Była od r. 1947 członkiem, a od r. 1954 szczególnie aktywnym prezesem Związku b. Więźniów Politycznych Niemieckich Więzień i Obozów Koncentracyjnych. Ł. została zasztyletowana przez nieznanych sprawców 24 V 1957, tj. w przeddzień walnego zjazdu członków Związku.
Ł. była od r. 1902 zamężna za Edwardem Łubieńskim (1871–1918), z którym miała córkę Izabelę, osiadłą po drugiej wojnie światowej w Paryżu, i syna Stanisława (ur. 1906), oficera w 14 p. Ułanów Jazłowieckich, poległego dn. 18 IX 1939 w walkach w rejonie Warszawy. Został on pośmiertnie odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Łubieński R., Ród Pomianów Łubieńskich, W. 1912; – „Dzien. Pol.” (Londyn) 1957 nr z 25 V; „Kacetowiec” (Londyn) R. 13: 1958 nr 19/20 (numer specjalny, poświęcony pamięci Ł-iej, fot.); – Informacje M. Pawlikowskiego.
Red.