Suchecka Teresa (Rena) Jadwiga, zamężna Kocimska (1910–1948), aktorka.
Ur. 15 X w Warszawie, była córką Bronisława i Marianny z Górków. Miała siostrę.
Na początku r. 1929 statystowała S. w Teatrze Polskim w Warszawie, a 4 V t.r., jako Rena S., debiutowała na tej scenie rolą Fanny w „Operze za trzy grosze” B. Brechta w reżyserii Leona Schillera. Jesienią 1929 wyjechała do Wilna z «Redutą» Juliusza Osterwy; uczyła się w Inst. «Reduty» i grała w objazdach, m.in. w r. 1930 w Toruniu. Na sezon 1930/1 zatrudniła się w kierowanym przez Halinę Gallową i Czesława Zbierzyńskiego Wołyńskim Teatrze Wojewódzkim z siedzibą w Łucku, występującym w dwunastu okolicznych miejscowościach; w teatrze tym zagrała m.in. w „Dniu bez kłamstwa” J. Montgomery’ego w reżyserii Gallowej. W sezonie 1931/2 była aktorką Teatrów Miejskich we Lwowie (za dyrekcji Wilama Horzycy), a w sezonie 1932/3 w Teatrze Miejskim w Łodzi (za dyrekcji Stanisławy Wysockiej), gdzie wystąpiła m.in. jako Panna Młoda w „Weselu” Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Jerzego Szyndlera. Od jesieni 1933, jako aktorka Teatrów Miejskich w Wilnie (za dyrekcji Mieczysława Szpakiewicza), zagrała m.in. Ludę w „U mety” Karola Huberta Rostworowskiego (reż. Szpakiewicz) oraz Adelę w „Małżeństwie i jazzbandzie” C. Vautella i P. Vebera (reż. Wacław Ścibor). Dn. 6 XII t.r. wystąpiła jako recytatorka w jednej ze Śród Literackich, organizowanych w «celi Konrada» przez Oddz. Wileński Związku Zawodowego Literatów Polskich.
W r. 1935 zaangażował S-ą Karol Frycz, obejmujący dyrekcję Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie. Korzystne warunki zewnętrzne, mocny głos, odpowiednia intonacja sprawiły, że obsadzano ją najczęściej w rolach amantek liryczno-dramatycznych i bohaterek. Na scenie krakowskiej wystąpiła po raz pierwszy 1 IX t.r. (jako Jadwiga S. – w następnych spektaklach jako Teresa S.) w „Wychowance” Aleksandra Fredry (reż. Frycz). Dn. 28 IX, jako Caryca Maria w „Iwanie Groźnym” A. Tołstoja, partnerowała występującemu gościnnie Kazimierzowi Junoszy-Stępowskiemu, a w następnych sezonach zagrała m.in. profesor Annę Mathé w „Maturze” Władysława Fodora, Salomeę w „Misterium nocy majowej” Ludwika Hieronima Morstina oraz tytułową rolę w „Kobiecie nr 14” Marceliny Grabowskiej (wszystkie przedstawienia w reż. Józefa Karbowskiego). Stanisław Witold Balicki podkreślił („Tempo Dnia” 1937 nr 47), że w roli Kobiety nr 14 artystka «znakomicie ożywiła wątłość […] psychicznych przeżyć [bohaterki]. Gest zredukowała […] do minimum, kładąc […] silny nacisk na wyraz twarzy», operowała «przeważnie półtonami tak, że lekkie podniesienie głosu było już wymownym krzykiem». Zagrała również Dziewczynę w „Trzech mgłach” Mariana Niżyńskiego i Wnuczkę sąsiadki Berlingot w „Niebieskim ptaku” M. Maeterlincka (obydwa w reż. Wacława Radulskiego), Cnotę w „Tragedii o polskim Scylyrusie” Jana Jurkowskiego, Desdemonę w „Otellu” W. Shakespeare’a – ponownie partnerując występującemu gościnnie Junoszy-Stępowskiemu, Krasawicę w „Bolesławie Śmiałym” Wyspiańskiego (wszystkie w reż. Frycza), Paulinę w „Ludziach na krze” W. Wernera i Joannę w „Czerwonym kapeluszu” Joli Fuchsówny (obydwa w reż. Wiktora Biegańskiego), Jewdochę w „Sędziach” Wyspiańskiego (reż. Wysocka), Helenę w „Walącym się domu” Marii Morozowicz-Szczepkowskiej (reż. Wacław Nowakowski), Obywatelkę Sławę w „Gałązce rozmarynu” Zygmunta Nowakowskiego i w jego reżyserii oraz Marię z Magdali w „Judaszu z Kariothu” Rostworowskiego (reż. Ludwik Solski). W czasie Dni Krakowa (12 i 13 VI 1937) wystąpiła jako Przyjaciółka humanisty krakowskiego w inscenizacji „Mikołaja Kopernika” Morstina (wg jego powieści „Kłos panny”), wystawionej przez Leopolda Pobóg-Kielanowskiego siłami aktorów Teatru im. J. Słowackiego i amatorów z Polskiego Teatru Akademickiego, na dziedzińcu arkadowym Wawelu.
W sezonie 1938/9 grała S. w Teatrze Miejskim we Lwowie (za dyrekcji Szpakiewicza), m.in. Ksantypę w „Obronie Ksantypy” Morstina (reż. Edward Wierciński); rolę tę wykonała także po wybuchu drugiej wojny światowej, w pierwszych dniach września 1939. Podczas okupacji sowieckiej mieszkała nadal we Lwowie. Na inaugurację sezonu Państw. Polskiego Teatru Dramatycznego (14 IX 1940) zagrała tytułową bohaterkę w „Tani” A. Arbuzowa (reż. Bronisław Dąbrowski). Dn. 17 IX t.r. wystąpiła jako Żona dowódcy w „Pociągu pancernym” «Książę Mścisław Udały» J. L. Pruta, a następnie jako Judyta w „Urielu Akoście” K. F. Gutzkowa (obydwa w reż. Eugeniusza Germana). Uczestniczyła w widowisku poetyckim „Książka Adama Mickiewicza” (26 XI, scenariusz Stanisław Wasylewski, reż. Dąbrowski), granym w ramach obchodów 85. rocznicy śmierci poety. W czasie okupacji niemieckiej brała udział w l. 1942–4 w konspiracyjnych koncertach i wieczorach literackich, urządzanych w domach prywatnych. Dn. 3 VI 1944, oraz podczas dwu powtórzeń spektaklu, zagrała Szwaczkę w „Ich czworo” Gabrieli Zapolskiej w reżyserii Dąbrowskiego w tajnym teatrze (w Domu Paraf. św. Wincentego przy ul. św. Zofii 35), przekształconym z amatorskiego Teatru Młodych Sodalicji Mariańskiej Żeńskiej. Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną spektakl ten powtórzono raz jeszcze 19 VIII t.r. na wznowienie działalności Państw. Polskiego Teatru Dramatycznego. S. zagrała następnie w tym teatrze m.in. Izabellę w „Burmistrzu ze Stylmondu” Maeterlincka (reż. Aleksander Bardini) i Matrionę w „Misji Mr Perkinsa do kraju bolszewików” A. Kornijczuka (reż. Dąbrowski). Pod koniec t.r. została członkiem rady artystycznej teatru. W kolejnych premierach, reżyserowanych przez Dąbrowskiego, występowała jako Panna Młoda w „Weselu” oraz Dorota w „Uciekła mi przepióreczka” Stefana Żeromskiego. Recenzenci: Jan Brzoza („Odrodzenie” 1944 nr 4–5) i Bogdan Butryńczuk („Odra” 1945 nr 10) zwracali uwagę na jej wdzięk, powściągliwy gest oraz staranne opracowanie każdej roli.
Pod koniec sierpnia 1945 z całym zespołem lwowskiego Teatru Polskiego S. trafiła do Katowic, do Teatru Miejskiego (późniejszy Teatr im. Wyspiańskiego). Zagrała w powtórzonych lwowskich przedstawieniach Pannę Młodą, Szwaczkę i Izabellę. Jej jedyną nową rolą była Wiola w „Wieczorze Trzech Króli” Shakespeare’a (21 III 1946, reż. Dąbrowski), po której pisano o niej: «prawdziwa i wdzięczna w swym chłopięcym przebraniu» (K. Wyka); «jest jeszcze jednym dowodem bogactwa i kultury jej aktorstwa» (Balicki). Z powodu choroby nowotworowej zrezygnowała z występów; opiekowała się nią w tym czasie siostra. S. zmarła 1 II 1948 w Katowicach, została pochowana na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza (al. boczna, grób 4); grób nie zachował się. S. należała do ZASP.
Mężem S-iej był Karol Kocimski, architekt lwowski, który w czasie wojny przedostał się do Londynu, a po wojnie wyjechał do USA. W l. 1958–78 wykładał na Uniw. Iowa (Iowa State University’s College of Design); zmarł w r. 1992 w Nowym Jorku. Małżeństwo było bezdzietne.
Fot. w rolach w Arch. Artyst. i B. Teatru im. J. Słowackiego w Kr.; Fot. w rolach i prywatne, m.in. fot. karykatury przez Bolesława Jerzego Kersena z r. 1935 w Oddz. Teatr. Muz. Hist. M. Kr.; – Hahn W., Shakespeare w Polsce. Bibliografia, Wr. 1958; Simon L., Spis przedstawień zespołu Reduty w ciągu dziesięciu lat 1919–1929. Repertuar, Wil. 1929 s. 293; Słown. Teatru Pol. (fot.); Wyspiański S., Dzieła zebrane. Teatr Wyspiańskiego. Monografia bibliograficzna, Oprac. M. Stokowa, Kr. 1968 XV z. 3, 4; – Boy-Żeleński T., O polskim teatrze we Lwowie, „Nowe Widnokręgi” (Moskwa) 1941 nr 1; Hernik-Spalińska J., Wileńskie Środy Literackie (1927–1939), W. 1998; Horbatowski P., Życie teatralne we Lwowie w latach 1939–1946, „Pam. Teatr.” 1997 z. 1–4 s. 690, 711, 719; Jabłoński Z., Zarys życia i twórczości teatralnej Bronisława Dąbrowskiego, w: Bronisław Dąbrowski i jego teatr. W 50-lecie pracy artystycznej, Red. H. Vogler, Kr. 1972 s. 9–13; Krasiński E., Teatr Polski w Wilnie, w Białymstoku i we Lwowie. Repertuar, „Pam. Teatr.” 1963 z. 1–4 s. 265–9 (fot.); Kreczmar J., Teatr lwowski w latach 1939–1941, tamże s. 240; Linert A., Lwowskie wznowienia w pierwszym sezonie Bronisława Dąbrowskiego w Teatrze Śląskim im. S. Wyspiańskiego, Kat. 1975 s. 66, 81, 94, 96–7, 99, 106, 116–17 (fot.); Lorentowicz J., Teatr Polski w Warszawie 1913–1938, W. 1938 s. 48; Marczak-Oborski S., Teatr czasu wojny. Polskie życie teatralne w latach II wojny światowej (1939–1945), W. 1967; tenże, Teatr w Polsce 1918–1939. Wielkie ośrodki, W. 1984; Poskuta-Włodek D., Trzy dekady z dziejów sceny. Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie w latach 1914–1945, Kr. 2001; Śmigielski B., Teatr Wołyński im. J. Słowackiego, 1930–1939, L. 2002 s. 30 (fot.); – Axer E., Z pamięci, W. 2006; Dąbrowski B., Na deskach świat oznaczających, Kr. 1977 cz. 1 (fot.), Kr. 1978 cz. 2; Kudliński T., Dawne i nowe przypadki teatrała, Kr. 1975; – „Ilustr. Kur. Codz.” 1936 nr 287 (fot.); „Odrodzenie” 1946 nr 16–17; „Twórczość” 1946 nr 5; – Nekrologi z r. 1948: „Dzien. Zachodni” nr 49, „Gaz. Robotn.” nr 49, „Trybuna Robotn.” nr 50; – Arch. Artyst. i B. Teatru im. J. Słowackiego w Kr.: Afisze i programy; IS PAN: Afisze i programy; Paraf. rzymskokatol. p. wezw. św. św. Piotra i Pawła w Kat.: Księga zmarłych; – Informacja Janiny Korejbo z Kr. i Erwina Axera z W.
Agnieszka Kowalska