Sosnowski Wacław Felicjan (1914–1986), lekarz pneumonolog, profesor Akademii Medycznej w Łodzi. Ur. 18 VII w Perechonówce (pow. humański) na Podolu, był synem Czesława, chemika, dyrektora cukrowni, i Jadwigi z Mrokowskich, urzędniczki, która po powstaniu warszawskim została wywieziona do Niemiec i po wojnie zamieszkała w USA, gdzie ponownie wyszła za mąż.
Do śmierci ojca w r. 1919 wychowywał się S. w Kapuścianach (pow. bracławski) na Podolu, a następnie w Warszawie. W l. 1924–9 uczył się w Gimnazjum im. Adama Asnyka w Kaliszu, potem w Korpusie Kadetów nr 3 w Rawiczu, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości w r. 1933. T.r. rozpoczął studia lekarskie na Uniw. Warsz. i 4 VII 1939 otrzymał dyplom lekarza. Podczas kampanii wrześniowej 1939 służył jako sierżant podchorąży sanitarny w I Brygadzie Mazowieckiej, działającej na linii od Ciechanowa i Pułtuska aż po Zamość, dostał się do niewoli niemieckiej i został zatrudniony w jenieckim szpitalu wojennym w Zamościu na oddziale chirurgicznym. Po rozwiązaniu szpitala został zwolniony i powrócił do Warszawy. Ukończył tu staż na oddziale ginekologiczno-położniczym Szpitala im. ks. Anny Mazowieckiej, następnie w l. 1940–3 pracował jako wolontariusz na oddziale wewnętrznym szpitala Przemienienia Pańskiego na Pradze, prowadząc równocześnie praktykę prywatną. W czasie powstania warszawskiego został wywieziony do miejscowości Freudenthal w Sudetach; tam do końca wojny był lekarzem w izbie chorych obozu dla osób wywiezionych na roboty przymusowe.
Po wojnie, w l. 1945–7, prowadził S. praktyką prywatną w Kłodawie (pow. kolski) i równocześnie pracował jako lekarz domowy Ubezpieczalni Społecznej w Kutnie, potem od czerwca 1947 do listopada 1948 był ordynatorem w szpitalu górniczym Spółki Brackiej w Nowej Rudzie (pow. kłodzki). W l. 1948–9 odbywał przeszkolenie wojskowe w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Łodzi i po zdemobilizowaniu w maju 1949 podjął pracę jako asystent w tamtejszym Szpitalu św. Teresy (potem Szpital im. Jana Bożego); po przeniesieniu placówki do łódzkiej dzielnicy Chojny został starszym asystentem i od marca 1952 jej dyrektorem. T.r. uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie ftyzjatrii i chorób płuc. W styczniu 1953 przeniesiono go do Szpitala nr 10 im. Alfreda Sokołowskiego, gdzie objął obowiązki starszego asystenta, równocześnie pracował w Centralnej Miejskiej i Wojewódzkiej Poradni Przeciwgruźliczej. T.r. podjął pracę starszego asystenta w Klinice Ftyzjatrycznej Akad. Medycznej w Łodzi i równocześnie od r. 1960 – dyrektora Półsanatorium Akademickiego w Łodzi (do r. 1972); zajmował się też studentami chorymi na gruźlicę jako lekarz Pomocy Lekarskiej Młodzieży Akademickiej. Po uzyskaniu 20 VI 1961 stopnia doktora medycyny na podstawie rozprawy Udział węzłów chłonnych tchawiczo-oskrzelowych w rozwoju gruźlicy płuc u młodocianych i dorosłych, napisanej pod kierunkiem Jana Stopczyka, został adiunktem i od r. 1963 pełnił obowiązki kierownika kliniki. Habilitował się 4 V 1965 na podstawie pracy Przewlekły nieżyt oskrzeli u włókniarzy bawełny (Ł. 1965) i w styczniu 1967 objął kierownictwo kliniki. W r. 1970 zorganizował w Łodzi XVII Polski Zjazd Przeciwgruźliczy. W l. 1969–72 był prodziekanem ds. klinicznych Wydz. Lekarskiego, tytuł profesora nadzwycz. otrzymał w r. 1972.
S. interesował się problemami ftyzjatrii, pneumonologii, bronchologii oraz diagnostyki raka płuc i specjalizował się w tych zagadnieniach także na zagranicznych stażach naukowych jako stypendysta World Health Organization (1961), Fundacji im. hr. Jakuba Potockiego (1965) i francuskiego Min. Spraw Zagranicznych (1970). Początkowo jego prace dotyczyły leczniczej roli odmy wewnątrz opłucnej i jej powikłań oraz zastosowania diagnostycznych bronchoskopii na użytek ftyzjatrii i pneumonologii. Część prac poświęcił patogenezie rozprzestrzeniania się procesu gruźliczego w płucach poprzez przyoskrzelowe naczynia limfatyczne wstecznym ruchem chłonki oraz zagadnieniom doskonalenia chemioterapii gruźlicy płuc w oparciu o doświadczenia eksperymentalne i kliniczne. Zajmował się też poszukiwaniem skutecznych leków przeciwprątkowych, racjonalnymi sposobami ich dawkowania oraz badaniami działań ubocznych hydrazydu kwasu izonikotynowego i etionamidu. Późniejsze prace S-ego zdominowała problematyka zakażeń bakteryjnych w rozwoju przewlekłego zapalenia oskrzeli oraz nowoczesne metody identyfikacji patogennych szczepów bakteryjnych, różne techniki pobierania i opracowywania wydzieliny oskrzelowej w przewlekłych infekcjach spowodowanych pałeczkami hemofilowymi i dwoinkami zapalenia płuc. Był jednym z pierwszych w Polsce propagatorów stosowania bronchofiberoskopu – nowoczesnej metody diagnostyki bronchoskopowej raka płuc. Opublikował ponad 60 prac naukowych, głównie na łamach: „Gruźlicy”, „Wiadomości o Gruźlicy i Chorobach Płuc”, „Gruźlicy i Chorób Płuc”, „Pneumonologii Polskiej” (od r. 1981 był członkiem jej rady programowej) i „Polish Medical Journal” oraz w czasopismach francuskich: „Revue de Laryngologie, Otologie, Rhinologie (Bordeaux)” i „Lille Medical”. Działał w Polskim Tow. Ftyzjopneumonologicznym; był zastępcą przewodniczącego (1963–5), potem przewodniczącym (1966–7) jego oddziału łódzkiego i w r. 1976 uhonorowano go członkostwem honorowym. W l. 1979–83 był delegatem Polski do Sekcji Chemioterapii Międzynarodowej Unii do Walki z Gruźlicą i Chorobami Płuc. Ponadto był członkiem korespondentem Société de Pathologie Thoracique du Nord w Lille (od r. 1970) i Société Française de la Tuberculose et des Maladies Respiratoires w Paryżu (od r. 1975). W r. 1984 został mianowany profesorem zwycz., we wrześniu t.r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 18 X 1986 w Łodzi, pochowany został na tamtejszym cmentarzu komunalnym na Dołach. S. był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1975) i tytułem «Zasłużony Nauczyciel PRL» (1982).
W małżeństwie zawartym w r. 1950 z Teresą Władysławą z Okopińskich, 1.v. Chotkowską miał S. córkę Hannę (ur. 1951) i syna Jacka Tadeusza (ur. 1954), lekarza; wychowywał też syna żony z pierwszego małżeństwa Marka Jerzego (ur. 1947). Cała trójka rodzeństwa wyemigrowała do USA.
Konopka S., Polska bibliografia lekarska, lata 1956–1974, W. 1960–80 I–II; Kto jest kim w Polsce, W. 1993; Kto jest kim w polskiej medycynie, W. 1987; Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1959–1961, W. 1962 s. 544; toż 1965, W.–P. 1967 s. 685; Roczn. lek. RP na r. 1948, W. 1949 s. 421; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1964 s. 324; – Akademia Medyczna w Łodzi w roku akademickim 1974/1975, „Annales Academiae Medicae Lodzensis” Ł. 1974 supl. 12 s. 71 (fot.); toż 1979/80, tamże 1980 supl. 19 s. 115–16 (fot.); 40 lat Akademii Medycznej w Łodzi (1945–1985), tamże 1985 supl. 26 s. 38, 147–9; XXV lat Akademii Medycznej w Łodzi, tamże 1970 supl. 6 s. 301 (fot), s. 303–5; Działek S., Dzieje i osiągnięcia Akademickiej Służby Zdrowia w Łodzi, tamże 1972 supl. 9 s. 200; Kuczborski S., Warda J., 25 lat walki z gruźlicą w Łodzi (1945–1969), tamże s. 100–1; – Pokłosie zjazdów. Relacje, materiały, dokumenty z dziejów zjazdów wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Adama Asnyka w Kaliszu, Kalisz 1988 s. 4; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Dzien. Łódz.” 1986 nr 298, 300, 1987 nr 1, 23, „Pneumonologia Pol.” T. 56: 1988 nr 3 s. 133–4 (fot. J. Rożniecki), „Życie Warszawy” 1987 nr 20; – Arch. Akad. Med. w Ł.: Teczka osobowa S-ego, nr 1770; Katedra Hist. Med. Akad. Med. w Ł.: Życiorys S-ego; – Informacje Jerzego Rożnieckiego z Ł.
Jerzy Supady