Nieborowski Wacław h. Prawdzic (Wacław z Nieborowa, Kotlic, Pukarzowa) (zm. między r. 1493 a r. 1495), wojewoda bełski. Był synem Jana z Pukarzowa. Po raz pierwszy występuje w źródłach w r. 1462 jako uczestnik zwycięskiej bitwy z Zakonem stoczonej nad Jeziorem Żarnowieckim (pod Świecinem). N., rotmistrz Piotra Dunina, zapewne dobrze się w tym starciu zasłużył, skoro razem z Piotrem Duninem, Pawłem Jasieńskim, Mikołajem Wilkanowskim, Tomkiem Odrowążem, Januszem Długoszem i innymi w liczbie 30, został przez króla specjalnie odznaczony. Być może został wówczas ranny, gdyż już do końca wojny nic o nim nie słychać. Pojawił się znowu w r. 1468 u boku króla jako jego dworzanin i w tym charakterze występował do r. 1473. Od 23 VIII 1476 do 17 XII 1478 tytułowany był chorążym bełskim, od 19 II 1484 do 21 IX 1489 kasztelanem bełskim, a od 24 X 1491 do 7 X 1493 wojewodą bełskim. N. nie odegrał większej roli politycznej, chociaż przebywał dość często w otoczeniu króla i za swe, zapewne drobne, usługi wynagradzany był zapisami różnych sum (łącznie 420 grzywien) na wsi Bereść położonej w ziemi bełskiej, którą zresztą pozwolono mu w r. 1469 wykupić z rąk dotychczasowego dzierżawcy – Przecława. W maju 1476 towarzyszył królowi w podróży do Malborka, gdzie odbywał się walny zjazd stanów pruskich. N. nie został wprawdzie przy tej okazji imiennie wymieniony, ale 23 VIII 1476 na sejmie w Piotrkowie Kazimierz Jagiellończyk zapisał mu 50 grzywien na wsi Bereść, wynagradzając w ten sposób wydatki, jakie N. poniósł towarzysząc niedawno królowi do Prus. W lutym 1484 uczestniczył w sejmie piotrkowskim, na którym podejmowano decyzję w sprawie wyprawy mołdawskiej. Można się też domyślać, że N. brał udział w tej wyprawie, w czasie której hospodar mołdawski Stefan złożył w Kołomyi hołd Kazimierzowi Jagiellończykowi (15 X 1485). W drodze powrotnej 26 X 1485 w Gródku Jagiellońskim król zapisał N-emu 50 fl. na cle bełskim i hrubieszowskim. W l. 1486–8 znika ze źródeł i można się jedynie domyślać, że przebywał wówczas w Bełzie jako jeden z doradców królewicza Olbrachta, który organizował tam obronę kresów od najazdów tatarskich. Misja Olbrachta skończyła się w r. 1490, ale N. pozostał w Bełzie nadal już do końca swego życia. Posiadłości N-ego leżały w ziemi bełskiej i chełmskiej. Były to Nieborowa koło Chełma, Kotlice i Pukarzów między Hrubieszowem i Zamościem; tam też znajduje się wieś Bereść, na której Kazimierz Jagiellończyk dawał mu sumy zastawne. Zmarł N. między 7 X 1493 a 14 I 1495, gdy urząd wojewody bełskiego piastował już Mikołaj z Tęczyna.
O rodzinie N-ego wiemy niewiele; żoną jego była Dorota, a z dzieci znamy jedynie Wawrzyńca, który używał nazwiska Nieborowski i Kotlicki z Nieborowa.
Sochaniewicz K., Wolff A., Urzędnicy województwa bełskiego do połowy XVI w., „Mies. Herald.” R. 10: 1931 s. 9, 11; – Biskup M., Trzynastoletnia wojna z Zakonem Krzyżackim 1454–1466, W. 1967; Papée F., Jan Olbracht, Kr. 1936; tenże, Polska i Litwa na przełomie wieków średnich, T. I. Ostatnie dwunastolecie Kazimierza Jagiellończyka, Kr. 1903 s. 196–206; Rozbiór krytyczny Annalium Poloniae Jana Długosza z lat 1445–1480, Wr. 1965 II 342; Akta grodz. i ziem., VII, XIX; Długosz, Historia, V; Inventarium omnium et singulorum privilegiorum… in archivo Regni… confectum 1682, Lutetiae Parisiorum–Berolini–Posnaniae 1862 s. 266; Liber quitantiarum regis Casimiri ab a. 1484 ad 1488, W. 1897, Teki Pawińskiego, II; Materiały archiwalne wyjęte głównie z metryki litewskiej, Lw. 1890; Matricularum summ., III.
Bożena Wyrozumska