Markiewicz Wacław Piotr (1877–1961), przeor Jasnej Góry, generał paulinów. Był synem Józefa, rzemieślnika, i Heleny z Świerczyńskich. Ur. 11 III w Kaliszu, gdzie ukończył szkołę podstawową i handlową. W r. 1902 uzyskał zgodę rządu na wstąpienie do paulinów i t.r. w lutym rozpoczął nowicjat. Po jego ukończeniu (1903) kontynuował studia teologiczne w Seminarium Diecezjalnym we Włocławku, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie 29 VII 1906. W kilka tygodni potem wyjechał na dalsze studia do Rzymu. W r. 1908 na Uniwersytecie Św. Anzelma otrzymał doktorat z teologii. Po powrocie do kraju został najpierw pomocnikiem mistrza nowicjatu i profesorem nowo erygowanego studium domesticum (30 VI 1910). W czasie kryzysu, który przeżywali paulini częstochowscy w związku ze sprawą Damazego Macocha, M. wraz z przeorem J. Welońskim, O. P. Przezdzieckim i A. Jędrzejewskim, należał do współtwórców idei odnowy zakonu i uratowania go przed kasatą. Gubernator warszawski sprzeciwił się jednakże, by M. objął w r. 1912 stanowisko zastępcy przeora jasnogórskiego, zarzucając mu m.in. wzniecanie nastrojów antyrządowych wśród wiernych. M. był bliskim doradcą Welońskiego i jednocześnie mistrzem miejscowego nowicjatu. Z chwilą śmierci Welońskiego (16 X 1915) przejął M. w listopadzie 1915 obowiązki przeora, a od lipca 1920 do 14 X 1931 spełniał urząd generała zakonu z nominacji wizytatora W. Bohosiewicza. W r. 1931 przeniósł się na własną prośbę do klasztoru Paulinów w Leśnej na Podlasiu, rewindykowanego dzięki niemu w r. 1919. Spełniał tam obowiązki ekonoma domu i zastępcy przeora (od 23 X 1931) oraz przeora i proboszcza miejscowej parafii (6 XII 1932 – 25 VIII 1940). Od stycznia 1946 do maja 1952 sprawował ponownie urząd generała zakonu.

M. zasłużył się na polu podniesienia zakonu z upadku. Troszczył się o utrzymanie karności w domach i o ich wzrost liczebny. W l. 1922–30 pracował nad nowymi konstytucjami zakonu i ich zatwierdzeniem w Rzymie, nad historią zakonu, zwłaszcza polskiej prowincji. Podjął się spisania «akt prowincji», poczynając od r. 1863, a kończąc na r. 1943 (rękopis 2440 w Arch. na Jasnej Górze). Dzięki niemu wydano pierwszy tom „Zbioru dokumentów zakonu” w opracowaniu J. Fijałka i kilka mniejszych prac w oparciu o jasnogórskie archiwalia, które polecił w r. 1917 uporządkować S. Zachorowskiemu, a po jego śmierci K. Kaczmarczykowi. Otworzył drugą bibliotekę w klasztorze jasnogórskim (1921) wyłącznie dla potrzeb konwentu. W r. 1919 założył gimnazjum męskie na Jasnej Górze. W r. 1931 rozpoczął budowę gimnazjum w Krakowie. W Częstochowie wybudował koło klasztoru hotel dla pielgrzymów (1928–33), dokończył restauracji miejscowej bazyliki, kaplicy i wieży (1929–30), zainicjował budowę wieczernika – krużganków, dużej sali zwanej spowiednicą, zmodernizował dawny skarbiec – muzeum, polecając S. Turczyńskiemu opracowanie pierwszego doń przewodnika (1926). Za sprawą M-a przeprowadzono też w l. 1925–6 gruntowną konserwację jasnogórskiego Obrazu Matki Boskiej przez prof. J. Rutkowskiego i ustanowiono stałą radę czuwającą nad jego konserwacją. Dokonał wraz ze swym doradcą w sprawach przebudowy, architektem A. Szyszko-Bohuszem, restauracji kościoła w Leśnej Podlaskiej. Dzięki interwencji M-a pewne jasnogórskie zabytki zostały uratowane, specjalnie zaś dzwony, miedziane dachy itp., przeznaczone na rekwizycję przez wojska austriackie w r. 1916 i 1918.

M. uchodził za wybitnego kaznodzieję i działacza społecznego czynnego w większości akcji podejmowanych przez radę miejską i diecezjalną w Częstochowie, zwłaszcza na polu oświaty i działalności charytatywnej a także opieki nad pielgrzymami. Napisał oprócz różnych artykułów dwie książki: Głos z Jasnej Góry. Kilka myśli aktualnych, wypowiedzianych z powodu ostatniej wojny (Częstochowa 1947, wyd. 2. 1948) oraz Królewska droga do nieba dla osób zakonnych czyli Reguła Św. Augustyna (Częstochowa 1948, wyd. 2. 1949). Przygotował do druku 4 tomy kazań (rkp. I 402, II 241–243 w Arch. klasztoru na Jasnej Górze). Zmarł M. 16 I 1961 w Częstochowie. Pochowany został w podziemiach kaplicy jasnogórskiej.

Portert pędzla A. Borawskiego (olej., z r. 1934) w klasztorze na Jasnej Górze; – Marcinkiewicz H., O. P. Markiewicz, „Biul. Inform.” Urzędowy Organ Kurii Gen. zakonu paulinów. R. 3: 1960 nr 9 s. 83–6 (mszp.); [Nekrolog] „Nasza Przeszłość” T. 13: 1961 s. 309 (podano mylnie imię Cyryl); Podlewski S., Zmarł wielki zakonnik z Jasnej Góry, „Za i Przeciw” R. 5: 1961 nr 12 s. 4; Stróże Jasnej Góry – OO. Paulini, „Dzwon Niedzielny” R. 9: 1933 s. 469–70, 491–2; Śmierć b. generała OO. Paulinów, „Hejnał Mariacki” R. 5: 1961 nr 4 s. 6; [Zbudniewek J.], Zgon b. generała Ojców Paulinów, „Tyg. Powsz.” R. 15: 1961 nr 7 s. 9; – M. P., Potrzeby ofiar, „Kron. Diec. Kujawsko-Kaliskiej” R. 17: 1923 s. 308–9; W klasztorze jasnogórskim, „Świat” R. 7: 1912 nr 32 s. 16 (fot.); Z Jasnej Góry, „Kron. Diec. Kujawsko-Kaliskiej” R. 6: 1912 s. 279–85; Zmiany na Jasnej Górze, „Biesiada Liter.” T. 72: 1912 nr 35 s. 173–4; – Arch. klaszt. na Jasnej Górze: sygn. 2061 s. 29–50, 130 (korespondencja paulinów, 1902–45), sygn. 2088 (korespondencja wizytatora W. Bohosiewicza, 1920–7), sygn. 2089 (toż, 2928–33), sygn. 2197 (Akta konwentu w Leśnej Podlaskiej, 1919–37), sygn. 2159 (Akta konwentu jasnogórskiego o wyborach, 1796–1919), sygn. 2209 (Personalia M-a, 1897–1940), bez sygn. Dwudziesty drugi tom aktów prowincji (oprac. przez P. Przezdzieckiego, mszp.).

Janusz Zbudniewek