Stankiewicz Wacław ( 1866–1940), inżynier leśnik, organizator leśnictwa. Ur. 23 IV w Berżenikach (Berżanikach) w pow. nowoaleksandrowskim (gub. kowieńska), był synem Jana, leśnika i właściciela miejscowego folwarku, oraz Konstancji z Beynarów.
Po ukończeniu szkoły realnej w Dyneburgu studiował S. w Petersburskim Inst. Leśnym (PIL), gdzie w r. 1890 uzyskał stopień «uczenyj lesowod I razriada» (odpowiednik inżyniera leśnictwa). Po studiach pracował najpierw przez rok w państwowej administracji leśnej gub. kostromskiej, potem został na trzy lata oddelegowany do urządzania lasów na Uralu, gdzie dokonywał wraz z grupą taksatorów Polaków inwentaryzacji przyrodniczo-leśnej i planował zagospodarowanie poszczególnych nadleśnictw. W r. 1894 wrócił do Petersburga i został asystentem w Katedrze Urządzania Lasu PIL, kierowanej przez Polaka, Aleksandra Rudzkiego. W r. 1905 dzięki stypendium uczelnianemu prowadził badania lasów górzystych na 25 założonych przez siebie powierzchniach próbnych w środkowej i południowej części Krymu. Wyniki badań opublikował w monografii Iz lesov gornago Kryma (Pet. 1907); oprócz charakterystyki drzewostanu dał w niej opis warunków przyrodniczych (topograficznych, glebowych i klimatycznych), a także ekonomiczno-prawnych oraz stosunków własnościowych obszarów leśnych badanego rejonu. Podczas pobytu na Krymie odkrył nieznany dotychczas gatunek sosny, który opisał W. Sukaczow i nazwał na cześć S-a «Pinus Pityusa Stev. var. Stankieviczi». W r. 1908, prawdopodobnie wskutek konfliktu z następcą Rudzkiego, M. Orłowem, odszedł S. z PIL, uroczyście żegnany adresami przez grono profesorskie oraz listem podpisanym przez 200 studentów. Przeniósł się do Moskwy, gdzie pracował odtąd w Zarządzie Rolnictwa i Dóbr Państw, przy urządzaniu lasów w okręgach leśnych: moskiewsko-twerskim, włodzimiersko-riazańskim i południowym – obejmującym Krym i zachodnie Zakaukazie.
Wiosną 1920 opuścił S. Rosję i osiadł w Warszawie. W maju t.r. objął stanowisko naczelnika Wydz. Urządzania Lasów w Dep. Leśnictwa Min. Rolnictwa i Dóbr Państw. Mimo małej liczby wykwalifikowanych pracowników technicznych oraz różnic w systemach leśnych trzech zaborów, doprowadził w ciągu dwóch lat do prowizorycznego urządzenia wszystkich lasów państwowych, a następnie likwidując stopniowo braki w planach, księgach i mapach gospodarczych, organizując i szkoląc personel, a potem sprawnie kierując jego pracami w terenie, zakończył ten proces w r. 1926 (nie objął tylko części lasów dyrekcji białowieskiej i wileńskiej) oraz stworzył podstawy dla prawidłowej administracji i nowoczesnej gospodarki leśnej. Zajęty tymi pracami odmówił w czerwcu 1921 objęcia Katedry Urządzania Lasu na Wydz. Rolniczo-Leśnym Uniw. Pozn. Interesował się sprawami ochrony przyrody i jako stały zastępca dyrektora Dep. Leśnictwa uczestniczył często w wizjach lokalnych, sesjach i naradach terenowych, organizowanych przez Państw. Radę Ochrony Przyrody. Współpracował ze Stanisławem Sokołowskim, Władysławem Szaferem i Walerym Goetlem przy organizowaniu parków narodowych i rezerwatów leśnych; m.in. jego zasługą było szybkie wykupienie lub zamiana terenów prywatnych pod przyszły Pieniński Park Narodowy, a także stworzenie warunków do restytucji żubra w Puszczy Białowieskiej. W r. 1931 przeszedł na emeryturę, ale nadal interesował się sprawami leśnictwa, podejmując zlecenia urządzania lasów prywatnych i zabierając głos na łamach prasy fachowej (m.in. Kilka uwag do artykułu „Jednorazowa rewizja gospodarstwa leśnego dokonana w lasach państwowych w roku 1931”, „Sylwan”, S. B, 1935 nr 1). W r. 1939, ciężko już chory i częściowo sparaliżowany, zamieszkał u córki w Aninie pod Warszawą. Tam zmarł 20 III 1940; pochowany został na cmentarzu parafialnym w Zerzniu (Warszawa-Praga Południowa.). Był odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1928).
W małżeństwie z Marią z Woyczyńskich (ok. 1873–1965) miał S. troje dzieci: Kazimierza, Władysława (zob.) oraz Janinę (1901–1982), doktor filozofii w zakresie botaniki, zamężną za Stanisławem Tyszkiewiczem, profesorem leśnictwa.
Kazimierz (ok. 1899–1972), inżynier łączności, absolwent Inst. Technicznego w Moskwie (1914), był najpierw pracownikiem Głównej Dyrekcji Telefonów i Telegrafów w Warszawie, walczył jako ochotnik w wojnie polsko-sowieckiej 1920 r., potem gospodarował w rodzinnych Berżenikach, podczas drugiej wojny światowej był aresztowany przez NKWD i zesłany na Syberię, po wojnie pracował w Biurze Odbudowy Stolicy w Warszawie; był żonaty z Heleną z Zanów (zm. 1996).
Mała encyklopedia leśna, W. 1980 (fot.); PSB (Rudzki Aleksander); Słownik biograficzny techników polskich, W. 1994 z. 4/5; – Słown. Geogr. (Berżeniki): – Goetel W., Utworzenie Parku Narodowego w Pieninach, „Ochrona Przyr.” R. 9: 1929 s. 3, 22–5, 27; Hist. Nauki Pol., IV cz. 1–2; Róziewicz J., Polsko-rosyjskie powiązania naukowe (1725–1918), Wr. 1984; Sukaczow W., O nowej dla Krymu sośnie, „Sylwan” 1956 nr 9 s. 79–81, 83–4; Twórcy i organizatorzy leśnictwa polskiego na tle jego rozwoju, W. 1974 (fot.); – Tyszkiewicz S., Wspomnienie o Władysławie Stankiewiczu (1866–1940), „Sylwan” 1966 nr 9 s. 69–78 (fot. zbiorowa); Wiśniewski W., Pani na Berżenikach. Rozmowy z Heleną z Zanów Stankiewiczową, Londyn 1991.
Stanisław Tadeusz Sroka