Kalinowski Walenty Aleksander h. Kalinowa (zm. 1620), starosta bracławski, generalny starosta podolski. Był synem Marcina i Zofii Sieciechówny. O jego wczesnej młodości nie wiadomo nic bliższego. W r. 1605 był już starostą bracławskim i winnickim, a w r. 1606 zwinogrodzkim. Pod Guzów (6 VII 1607) przyprowadził królowi podobno 1500 ludzi i walcząc z rokoszanami został ranny. To zdecydowane oświadczenie się po stronie króla stało się, jak się zdaje, podstawą jego późniejszej kariery. Tak więc król przyznał mu prawo pobierania podymnego z całego województwa bracławskiego na swój użytek, poza tym w r. 1609 przyznał mu obszerne, ponad 1000 km2 liczące, puste uroczysko, zwane Humań, w woj. bracławskim. Tereny te po sprowadzeniu osadników i zagospodarowaniu przez K-ego stały się podstawą materialnej potęgi rodu. Toteż K-ego stać było, aby odbudować własnym kosztem spalony w Winnicy zamek i utrzymywać dość liczne prywatne wojsko. Oddział jego brał udział w wyprawie moskiewskiej w l. 1609–11. W r. 1612 K. na czele 400 jazdy i 200 piechoty przyłączył się do wojsk prowadzonych przez T. Zamoyskiego i wspólnie z nimi walczył przeciw Tatarom łupiącym kresy. W t. r. brał udział w rokowaniach pokojowych z Tomszą pod Brahą. W r. 1613 jako regimentarz zastępujący hetmana S. Żółkiewskiego bronił kresów przed Tatarami. W r. 1614 został generalnym starostą podolskim oraz otrzymał starostwa: kamienieckie i latyczowskie. W r. 1617 był z oddziałami swymi pod Jarugą i potem brał udział w rokowaniach z Kozakami pod Starą Olszanką. W r. 1619 był komisarzem w rokowaniach z Kozakami nad Rastawicą. W r. 1620 wyruszył razem z Żółkiewskim na wyprawę wołoską. Po nierozstrzygniętej bitwie pod Cecora razem z paru magnatami opuścił obóz polski i w czasie odwrotu, prawdopodobnie przy przeprawie przez Prut, zginął.
Szybka kariera K-ego budziła niechęć ku niemu w kołach szlacheckich. Nieznany współczesny paszkwilant nazywa go «woskobojnikiem» i pomawia o stosunki z cudzymi żonami. S. Maskiewicz nazywa go człowiekiem «wielkiej presumpcyjej i wysokiego animuszu» i, jak się zdaje niesłusznie, pomawia go o tchórzostwo. Jego ucieczka z pola walki była przypuszczalnie wywołana nie tchórzostwem, ale sporami z Żółkiewskim. Żonaty z Elżbietą z Komorowa Strusiówną, kasztelanką halicką, miał z nią 3 córki oraz synów: Adama, Jerzego i Marcina.
Boniecki; Uruski; – Łoziński W., Prawem i lewem, Wyd. 5., Kr. 1957; Prochaska A., Hetman Stanisław Żółkiewski, W. 1927; Schmitt H., Rokosz Zebrzydowskiego, Lw. 1858 s. 527; Suwara F., Przyczyny I skutki klęski cecorskiej 1620 r., Kr. 1930; Żurkowski S., Żywot Tomasza Zamojskiego, Lw. 1860 s. 17, 22, 382; – Kronika Pawła Piaseckiego biskupa przemyślskiego, Wyd. J. Bartoszewicz, Kr. 1870 s. 211, 283; Niemcewicz J. U., Dzieje panowania Zygmunta III…, W. 1819 III; Pamiętniki Maskiewiczów, Wr. 1961; Vol. leg., II 1669, III 189, 277; Źródła Dziej., V (Lustracje królewszczyzn ziem ruskich); Żółkiewski S., Pisma, Wyd. A. Bielowski, Lw. 1861.
Władysław Czapliński