Gockowski Walenty h. Prawdzic (ok. 1734–1808), rotmistrz konfederacji barskiej, podwojewodzi gnieźnieński. Był synem Krzysztofa i Teresy Skotnickiej, zamieszkałych w pow. kcyńskim. Jesienią 1768 r. zorganizował własnym sumptem oddział zbrojny kilkudziesięciu ludzi i oddał go pod komendę regimentarza województw wielkopolskich Ignacego Malczewskiego. Otrzymał wówczas w zorganizowanej chorągwi stanowisko rotmistrza, dwaj zaś jego bracia: Jakub – szarżę porucznika, a Wojciech – chorążego. W oddziale swym utrzymywał wzorową karność «bez najmniejszego obywatelom naprzykrzenia i ukrzywdzenia». W połowie listopada w Trzciance (pow. wałecki) został znienacka zaatakowany przez pruski oddział por. Nosmanna i uległ po krótkiej walce. Trzej bracia dostali się do niewoli, a z nimi kwatermistrz Józef Napruszewski i 14 konfederatów. 18 XI 1768 r. osadzony w Friedebergu, wkrótce wypuszczony, zorganizował nowy oddział, ale niedługo potem popadł w ponowną niewolę, tym razem rosyjską. W pierwszych dniach kwietnia 1769 r. wypuszczony został za recesem, może wskutek interwencji Wł. Gurowskiego. Wówczas po raz trzeci zorganizował oddział zbrojny. 15 V t. r. na zjeździe Wielkopolan podpisał wraz z nieodstępnymi braćmi i całą swą chorągwią akt potwierdzający elekcję marszałka I. Malczewskiego. Niebawem, 23 VI t. r., Malczewski zatwierdził mu stopień rotmistrzowski i przydzielił organizacyjnie do pułku Jana Sieroszewskiego, z tytułem rotmistrza powiatu kcyńskiego. Równocześnie otrzymał od swego pułkownika prawo wybierania podatków, rekrutacji i ścigania kup swawolnych na terenie całego powiatu. W ostatnich miesiącach karność oddziału musiała osłabnąć, skoro spotykamy się ze skargami na jego żołnierzy. Jeszcze 11 VIII 1770 r. był ze swą chorągwią w Kcyńskiem, po czym aż do końca konfederacji ślad po nim ginie. Umiał dobrze dbać o interesy własne, czego dowodzi fakt, iż kupiwszy w r. 1773 od Józefa Skotnickiego, podczaszego chęcińskiego, za 36 000 zł część Czeszewa w pow. kcyńskim i dokupiwszy potem jeszcze pewne cząstki tej wsi, w r. 1790 sprzedał wszystkie swe części Czeszewa za 60 000 zł. Od r. 1791 (lub wcześniej) był ostatnim w Rzpltej podwojewodzim gnieźnieńskim. Zmarł bezpotomnie i prawdopodobnie w stanie bezżennym 13 IX 1808 r. w dziedzicznej wsi Gręzin koło Czeszewa.

Uruski; – Schicksale der polnischen Dissidenten, Hamburg 1769 IV 340; – Arch. Państw. w P.: Inskr. grodz. Gnieźn. rkp. nr. 100 s. 510v, nr 104 s. 158v, nr 115 s. 95v, Rel. grodz. Kcyń. rkp. nr 111 s. 39, 81, 400v, nr 112 s. 146, Inskr. i Rel. grodz. Pozn. rkp. nr 559 s. 89–94, 100, 101, 105, 438v, 439, nr 563 b. s., nr 1357 s. 174, nr 1358 s. 308, nr 1367 s. 666v; Pozn. Tow. Przyj. Nauk: rkp. X A 5; Lib. mort. Czeszewo.

 Włodzimierz Dworzaczek i Wacław Szczygielski