Klecki Walerian Ignacy Antoni (1801–1880), lekarz. Ur. 2 IX we Włocławku. Syn Hilarego i Teodozji z Osińskich. Ukończył w mieście rodzinnym szkołę, która nie dawała praw maturalnych. Przybył do Warszawy i tu 28 IX 1818 r. zapisał się na Wydział Lekarski na chirurga drugiego rzędu. Zdał końcowy egzamin 27 VII 1821 r. ze stopniem celującym i zachęcony do dalszego kształcenia się powtórnie zapisał się w r. 1828 na niedawno otwarty Wydział dla lekarzy niższych, tzw. licencjatów. Dn. 27 X 1824 r. otrzymał stopień lekarza, czyli licencjata medycyny i chirurgii, ze stopniem celującym. Po studiach wstąpił do Wojska Polskiego i został 3 IV 1825 r. przydzielony jako lekarz batalionowy do 5 p. piechoty liniowej. Następnie został mianowany lekarzem wojskowego Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. Do r. 1830 zarządzał równocześnie szpitalem na Pradze, przeznaczonym dla chorych na oczy i gnilec.
W czasie powstania listopadowego K. uzyskał 26 I 1831 r. stopień doktora chirurgii w Uniw. Warsz. po obronie rozprawy O amputacjach członków tak górnych jako i dolnych (1831). Był to ostatni doktorat na Uniw. Warsz. W dn. 27 I 1831 r. awansował na lekarza sztabowego 22 p. piechoty; był zatrudniony w szpitalach warszawskich: w domu Krzemińskiego przy ul. Brackiej, gdzie znajdowali się żołnierze chorzy na cholerę, i w koszarach gwardii konnej. Dn. 17 VII 1831 r. awansował na lekarza dyrygującego (naczelnego), otrzymał polecenie zorganizowania szpitala wojskowego na 2 000 chorych w Nowym Mieście nad Pilicą. Szpital ten urządził wzorowo i był tam lekarzem naczelnym przez kilka miesięcy; po wzięciu Warszawy został przydzielony do szpitala wojskowego. W r. 1832, po rozwiązaniu Wojska Polskiego, otrzymał dymisję i został mianowany lekarzem obwodowym, a następnie powiatowym w Radomiu. Na tym stanowisku pozostał do r. 1841, po czym w t. r. został lekarzem więziennym w Radomiu. W r. 1848 zwolnił się ze służby państwowej i przeniósł się do Warszawy, gdzie zajmował się praktyką lekarską.
Zmarł K. 17 V 1880 r. w Warszawie. Był właścicielem Myśliszowic w pow. radomskim. Bratem jego był Jan Antoni (1807–1863), lekarz warszawski, który zasłużył się przy zwalczaniu epidemii cholery na Pradze w l. 1837, 1848, 1852, 1855 i 1858. K. z małżeństwa z Karoliną Rucińską pozostawił córkę Anielę, za Wojciechem Mieszkowskim, i synów: Leona Cyryla Onufrego, asystenta fizyki UJ, Karola, profesora zwycz. patologii UJ, Waleriana Józefa Izydora, profesora zwycz. hodowli i mleczarstwa UJ.
Enc. Org.; W. Enc. Ilustr.; Kośmiński, Słownik lekarzów, s. 215; Boniecki; Uruski; Lista lekarzy i aptekarzy w Królestwie Polskiem, 1841 s. 7, 19, 1845 s. 20; – Bieliński, Uniw. Warsz., II 597, 720; Giedroyć F., Służba zdrowia w dawnem Wojsku Polskiem, W. 1927 s. 437; 50-letni jubileusz zawodu lekarskiego (W. K.), „Medycyna” T. 8: 1880 nr 5 s. 79–80, nr 22 s. 352; Zieliński K., Wajs E., Szpital Przemienienia Pańskiego, W. 1928 s. 143–4 (fot.); – „Pam. Tow. Lek. Warsz.” R. 31: 1868 t. 4 S. V poz. 2 s. 113.
Piotr Szarejko