Gabler Wawrzyniec (1604–1665), poeta i prawnik gdański. Ur. w Nowogardzie na Pomorzu, kształcił się w ll. 1622–9 w gdańskim Gimnazjum Akademickim, ogłaszając od r. 1625 kilka utworów poetyckich, głównie łacińskich, z zakresu religijno-filozoficznego, względnie okolicznościowych panegiryków. Studiował nauki prawnicze, nie uzyskał jednak stopnia uniwersyteckiego. Około r. 1643 objął stanowisko obrońcy przy gdańskim sądzie ławniczym. Wystąpienia jego jednak, spowodowane niespokojnym charakterem, wywoływały niezadowolenie sądu i rady miejskiej, a kiedy w r. 1647 wystąpił z gwałtowną krytyką nowoogłoszonych przepisów sądowych, utracił prawo wykonywania adwokatury. Apelował wówczas do króla polskiego, co spowodowało dłuższy spór. W r. 1653 ogłosił drukiem zbiór łacińskich wierszy epigramatycznych Elegidia epidictica, gdzie obok poematów ku czci władców Polski i Szwecji, dostojników polskich i obcych oraz burmistrzów i rajców Gdańska, zamieścił szereg uszczypliwych wierszyków pod adresem Gdańska i jego mieszkańców. Rada miejska w Gdańsku uchwałą z 20 III 1654 zakazała rozpowszechniania tego utworu. G. wezwany do wytłumaczenia, ratował się ucieczką. Uzyskał niebawem jednak od króla Jana Kazimierza żelazny list, a zarazem tytuł królewskiego sekretarza i adwokata, powrócił też do Gdańska. Spór ciągnął się jeszcze aż do r. 1663.

G. zmarł w Gdańsku 7 XI 1665, pochowany w kościele św. Trójcy, gdzie też umieszczono krótki nagrobek ku jego czci.

Rkps Ms 397 oraz dzieła G-a w zbiorach Bibl. Miejskiej w Gdańsku; Krollmann Ch., Altpreussische Biographie, s. 202–203.

Marian Pelczar