Kuczyński Wiktoryn h. Ślepowron (ur. 1731, zm. na przełomie XVIII i XIX w.), chorąży drohicki, marszałek mielnicki konfederacji barskiej, poseł sejmowy. Był synem Mikołaja (1703–1755), podstolego drohickiego, i Ludwiki Szujskiej, bratem Ignacego (zob.) i wnukiem Wiktoryna (zob.). Posiadał Cichostów i Okalew w Lubelskiem oraz część dziedzictwa na Podlasiu (Kluków), a poza tym starostwo jadowskie w ziemi nurskiej. Politycznie związał się z Janem Klemensem Branickim, hetmanem w. kor., w którego chorągwi nadwornej był towarzyszem husarskim. W r. 1752 został miecznikiem drohickim, a po ojcu otrzymał w r. 1756 urząd podstolego tej ziemi. T. r. jako marszałek sejmiku deputackiego w Drohiczynie przeforsował, mimo silnej opozycji Butlerów, kandydata hetmańskiego. W r. 1762 posłował z ziemi drohickiej jako stronnik dworski na sejm warszawski, a w r. 1764 na sejm elekcyjny z ziemi mielnickiej, z którą podpisał wybór Stanisława Poniatowskiego. T. r. był posłem z ziemi drohickiej na sejm koronacyjny i 4 XII podpisał akt konfirmacji praw kardynalnych przez króla.
Za poparcie okazane «familii» został K. w r. 1765 szambelanem królewskim, a w r. n. stolnikiem drohickim. Wziął jednak już wiosną 1768 r. udział w agitacji probarskiej i 5 VII 1769 r. został konsyliarzem podlaskim, a 15 VII marszałkiem konfederacji ziemi mielnickiej. Zanim zorganizował oddział zbrojny, uchodzić musiał przed wojskami rosyjskimi. Był obecny w Białej przy ogłoszeniu Generalności (30 X), którą zaraz zaprzysiągł. Dn. 7 XI oddał głos na marszałkostwo generalne kor. Michała Krasińskiego, a 10 XI został członkiem Generalności jako reprezentant Podlasia. Brał aktywny udział w pracach Rady Najwyższej w Białej (listopad – grudzień 1769), Preszowie (1769–71), wreszcie w Cieszynie (wrzesień 1771 – kwiecień 1772). Początkowo solidaryzował się z Adamem Krasińskim, rychło jednak przeszedł do obozu wesslowskiego. W bliskim kontakcie pozostawał również z księciem Karolem Radziwiłłem. W listopadzie 1770 r. wszedł do Rady Ekonomicznej, zwanej też Komisją Skarbową, która prowadziła sprawy finansowe Generalności. Pracował w niej aż do upadku konfederacji.
Wiosną 1772 r. starał się o zebranie funduszów dla wykupu zatrzymanych za długi przez Austriaków przywódców konfederackich. K. należał do 8 członków Generalności, którzy podpisali w Żylinie akt datowany 17 VI 1772 r. przelewający jej upoważnienia na mniejsze grono (quorum 10 osób) udające się za granicę. Sam również wyruszył na emigrację. W początkach października 1772 r. był w Monachium. W dn. 11–14 XII brał udział w zjeździe Generalności w Landshut. Przebywał czas pewien w Monachium, następnie w Szwajcarii i wreszcie z obu marszałkami M. Krasińskim i M. Pacem czas dłuższy w Awinionie. W maju 1775 r. zdecydował się na powrót do kraju. Najpierw zatrzymał się przez kilka miesięcy w Gdańsku, skąd w końcu t. r. wrócił do swych dóbr na Podlasiu. W r. 1779 bezskutecznie kandydował do kasztelanii podlaskiej. W r. 1783 otrzymał urząd chorążego drohickiego. W r. 1788 posłował z ziemi drohickiej na Sejm Czteroletni. Dn. 8 III 1790 r. wszedł w skład sejmowej deputacji do porównania ofiar i podatków. W r. 1791 dostał Order Św. Stanisława. Obywatele ziemi drohickiej, dokonując 28 IV 1794 r. akcesu do powstania, wydelegowali K-ego i Jana Krasnodębskiego do Kościuszki po instrukcje. Rok śmierci K-ego nie jest znany. Zmarł prawdopodobnie bezpotomnie.

Boniecki; Uruski; – Konopczyński, Konfederacja barska; tenże, Polska w dobie wojny siedmioletniej, W. 1911 II; Kowecki J., Pospolite ruszenie w insurekcji 1794, W. 1963; Kraszewski J. I., Polska w czasie trzech rozbiorów, W. 1902 II 68; Pułaski K., Szkice i poszukiwania historyczne, Lw. 1909 IV; Skałkowski A. M., Józef Wybicki, P. 1927 I; – Arch. Wybickiego, I; Diariusz sejmu ordynaryjnego… od dnia 16 XII r. 1791, W. t. I cz. I s. 385; Elektorów poczet, Wyd. O. Pietrüski, Lw. 1845; Magier A., Estetyka miasta stołecznego Warszawy, Wr.–W.–Kr. 1963; Matuszewicz M., Pamiętniki, Wyd. A. Pawiński, W. 1876 IV 34–5, 91–2, 219, 308; Mémoires du Roi Stanislas-Auguste Poniatowski, S. Pet. 1914 I (indeks łączy mylnie Leona i Wiktoryna); Neue genealogisch-historische Nachrichten, Leipzig 1773 s. 677; Puttkamer J. A., Krótkie zebranie okoliczności…, Wyd. W. Konopczyński, Arch. Kom. Hist. PAU, Kr. 1930 XIV; Rzewuski L., Kronika Podhorecka, Kr. 1860 s. 69; Sapieżyna T. z Jabłonowskich, Z pamiętnika konfederatki…, Wyd. W. Konopczyński, Kr. 1914; Vol. leg., VII 128, 137, 182, IX 50, 165; – AGAD: Arch. Roskie rkp. XI/29, Zbiory Komierowskich rkp. 67/87, Arch. Radziwiłłowskie V nr 7961, nr 7965, nr 7971; Arch. Państw. w Ł.: Zbiory Bartoszewiczów, Teki Wessla rkp. nr 257, nr 266, nr 302 s. 43–7; B. Kórn.: Arch. Zaremby rkp. nr 2118, nr III 192; B. PAN w Kr.: rkp. 1145.
Wacław Szczygielski