Stadnicki Wiktoryn h. Szreniawa (zm. ok. 1684), kasztelan przemyski. Był synem Aleksandra, starosty janowskiego, i Ewy z Lewieckich.
Działalność polityczną rozpoczął S. na sejmiku woj. ruskiego w Sądowej Wiszni, w lipcu 1655 wybrany został na deputata do komisji mającej czuwać nad egzekucją postanowień konstytucji sejmowej, zobowiązującej właścicieli majątków szlacheckich i duchownych oraz dzierżawców królewszczyzn do dostarczenia piechura z każdych 15 łanów. W r. 1658 powołano go do sądu skarbowego dla weryfikacji zaległości podatkowych w woj. ruskim. Dn. 15 I 1661 otrzymał od króla Jana Kazimierza list żelazny gwarantujący mu bezpieczeństwo, nie wiadomo jednak, jakie okoliczności spowodowały wystawienie tego dokumentu. Być może to o nim pisał hetman polny kor. Jan Sobieski w liście do żony, odnotowując przyjazd S-ego w październiku 1666 ze Lwowa z namiotami króla do naprawy. W czasie bezkrólewia po abdykacji Jana Kazimierza w r. 1668 pełnił S. funkcję sędziego kapturowego woj. bełskiego. Jako pułkownik pospolitego ruszenia tego województwa prowadził szlachtę bełską na elekcję; oddał głos na Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Prawdopodobnie otrzymał od nowego króla tytuł dworzanina królewskiego. Dn. 14 X 1669 mianowany został podstolim bełskim, a 17 II 1672 kaszt. lubaczowskim. Na elekcji w r. 1674 oddał głos na Jana Sobieskiego z woj. bełskiego. W r. 1678 dostał kaszt. przemyską po zmarłym Andrzeju Samuelu Stadnickim. Na sejmie grodzieńskim t.r. wszedł do komisji do zapewnienia bezpieczeństwa na granicy węgierskiej. Zapewne w r. 1680 był deputatem woj. ruskiego do Tryb. radomskiego. W r. 1682 w należącym do S-ego Niemirowie zatrzymał się agent francuski du Vernay, mający wspierać antyhabsburskie powstanie węgierskie. Szlachta bełska sądziła, że wywoła on niepokój na polskim pograniczu i spowoduje zagrożenie ze strony Turcji. S. nalegał wówczas na Vernaya, aby opuścił Niemirów. Brał udział w wyprawie wiedeńskiej 1683 r.
W r. 1669 z inicjatywy S-ego rozpoczęto w Niemirowie budowę cerkwi murowanej (w r. 1671 Fryzyjczyk U. Werdun, odbywając podróż po Polsce, wspominał o niej jako o świątyni drewnianej). Dn. 16 VI 1680 S. wraz z żoną uposażyli kościół katolicki p. wezw. Świętej Trójcy w Niemirowie, którego budowę rozpoczęła matka S-ego, oraz wyznaczyli fundusz na utrzymanie bakałarza i muzyka. S. zapisał klasztorowi Franciszkanów w Jarosławiu 2 tys. złp.
Na mocy działu dóbr ojczystych i macierzystych z bratem Franciszkiem w r. 1660 otrzymał S. m. Niemirów i wieś Szczerzec w woj. bełskim. Miał też dobra Wańkowce (Wańkowice, woj. ruskie), Gojsk, Podlasie (Podlesie), Zapalonie i trzymał w zastawie Białoboki (woj. ruskie). Sejmik wiszeński w grudniu 1680 zobowiązał S-ego do usypania grobli między Wańkowicami a królewszczyznami – pozostałą częścią Wańkowic oraz Starymi i Nowymi Burczycami, nominalnie należącymi do star. wiszeńskiego. Na początku l. siedemdziesiątych XVII w. dzierżawił S. jakieś majątki od ówczesnego chorążego kor. Mikołaja Hieronima Sieniawskiego. W r. 1681 był dzierżawcą wsi Zapałów, trzymanej przedtem przez marsz. w. kor. Stanisława Herakliusza Lubomirskiego. T.r. doszło do jakiegoś zatargu między S-m a rewizorami podymnego w woj. ruskim. S. odwoływał się do pośrednictwa Lubomirskiego w tym konflikcie. Dn. 15 X 1682 potwierdził cechowi tkaczy w Niemirowie przywilej, nadany jeszcze przez jego ojca w r. 1624. S. zmarł zapewne w r. 1684.
Z małżeństwa z Teresą z Tomisławskich pozostawił S. synów Antoniego (zm. 1713), cześnika bełskiego (1697), a następnie podstolego buskiego, Jana Franciszka (zob.) i Józefa (zob.). Jest mało prawdopodobne, by synem S-ego był także odnotowany przez niektóre herbarze Antoni, proboszcz w Lesku i kanonik katedralny we Lwowie. S. miał córki: Katarzynę, zamężną za Janem Sierakowskim (zob.), kaszt. bełskim, Zofię, żonę Jacka Łukasza Rostworowskiego (zob.), chorążego liwskiego, Annę, zamężną za Samuelem Lipskim, stolnikiem bełskim, Justynę, za Stefanem Balem i powtórnie za Hieronimem Orzechowskim (zob.), kaszt. przemyskim, oraz Konstancję, żonę Dymitra Połubińskiego (zob.), woj. nowogródzkiego.
Wg Hieronima Juszyńskiego S. był autorem nieznanego dziś dzieła pt. Rokosz (Kr. 1670), w którym opisał przebieg rokoszu Zebrzydowskiego i rolę, jaką w nim odegrała jego rodzina, w szczególności zaś Stanisław Stadnicki «Diabeł» (zob.).
Dziwik K., Katalog dokumentów pergaminowych Biblioteki PAN w Krakowie, Kr. 1968 II; – Boniecki, XIV (Lewieccy); Niesiecki, VIII; Stadnicki K., Rodowody domu Stadnickich…, Lw. 1857–61, Linie ze Żmigrodu, cz. III s. 1–3, Komentarz do ustępu o rodzie Stadnickich w herbarzu Niesieckiego, s. 9, Dodatki do trzeciej części rodowodu Stadnickich na Dubiecku i Niemirowie, s. 1; Żychliński, III 267–8; – Słown. Geogr., VII (Niemirów); Urzędnicy, III cz. 1–2, X; – Akta do dziej. Jana III; Akta grodz. i ziem., X, XXI–II; Akta miasta Przemyśla, Oprac. J. Krochmal, Przemyśl 2000 II cz. 1–2 (rozporządzenie w sprawie Żydów przemyskich z 7 I 1664, w którym S. występuje jako kaszt. przemyski); Juszyński H., Dykcjonarz poetów polskich, Kr. 1820 II 205; Listy Jana Sobieskiego do żony Marii Kazimiery wraz z listami tej królewskiej rodziny i innych znakomitych osób, Wyd. A. Helcel, Kr. 1860; Lustracja woj. ruskiego 1661–1665, Wyd. K. Arlamowski, W. Kaput, Wr. 1970 cz. 1 s. 117–18; Pisma do wieku Jana Sobieskiego; Rejestr poborowy ziemi przemyskiej z 1674 r., Oprac. Z. Budzyński, K. Przyboś, Rzeszów 2000 I cz. 4 s. 170; Vol. leg., V 558; – AP w Przemyślu: Akta m. Przemyśla, rkp. 591 s. 79; B. Czart.: rkp. 3827, 5954 (n. 39950–4).
Adam Perłakowski