Lawicz (pierwotne nazwisko Liszka) Wilhelm Andrzej (1893–1968), pułkownik W. P. Ur. 9 XI w Krakowie; tam też ukończył gimnazjum w r. 1912. Był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich, po czym w sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów; we wrześniu t. r. uzyskał stopień chorążego i dowodził do 17 VI 1915 r. plutonem, a następnie kompanią w 2 p. piechoty w Karpatach i na Bukowinie. W maju t. r. awansował na podporucznika. Ciężko ranny, powrócił do 2 pułku dopiero w r. 1916 i dowodził 2 kompanią, a także szkołą oficerską pułku. T. r. uzyskał stopień porucznika, we wrześniu 1917 r. kapitana. Dowodził I batalionem 2 p. piechoty Legionów do 16 II 1918 r., kiedy to część II Brygady przedarła się pod dowództwem J. Hallera przez front austriacki pod Rarańczą i scaliła się z II Korpusem Polskim. Po bitwie pod Kaniowem (11 V 1918) brał udział w tajnej Organizacji Agitacyjno-Werbunkowej na Ukrainie.
Dn. 2 VII 1918 r. L. został mianowany majorem, po czym wysłany do 4 dyw. strzelców polskich, dowodzonej przez gen. L. Żeligowskiego na Kubaniu. Pełnił tu funkcję dowódcy 1 kompanii strzeleckiej, a następnie dowódcy szkoły oficerskiej. W grudniu 1918 r. wszedł w skład misji wojskowej gen. Żeligowskiego do Naczelnika Państwa i wyjechał do kraju. W lutym 1919 r. odkomenderowany do Armii gen. Hallera we Francji, objął dowództwo batalionu 2 p. strzelców. Po powrocie z Armią gen. Hallera do Polski brał udział w wojnie w l. 1919–20, dowodząc batalionem, a następnie pułkiem. W lipcu 1920 r. L. awansował na stopień podpułkownika ze starszeństwem od 1 VI 1919 r. Od marca do października 1921 r. zajmował stanowisko dowódcy 44 p. strzelców kresowych oraz czasowo zastępował dowódcę 25 brygady piechoty. W okresie od października 1921 do października 1922 r. odbył kurs szkoły Sztabu Generalnego. Od września 1922 do marca 1927 r. pełnił kolejno funkcje: szefa sztabu 16 dyw. piechoty, zastępcy szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu w Krakowie, a następnie w Poznaniu i wreszcie w Oddziale IV Sztabu Generalnego.
Od marca 1927 do listopada 1929 r. L. dowodził 52 p. piechoty, awansując w r. 1929 do stopnia pułkownika. Następnie został odkomenderowany na stanowisko szefa wydziału wojskowego w Min. Komunikacji. Od lipca 1933 do listopada 1934 r. dowodził piechotą dywizyjną w 25 dyw. Ziemi Kaliskiej. Następnie przeszedł na stanowisko pomocnika do spraw mobilizacyjnych dowódcy Okręgu Korpusu w Przemyślu, a wreszcie został dowódcą 20 dyw. piechoty, którą dowodził podczas wojny obronnej Polski 1939 r. Dzielnie bronił rejonu Mławy w dn. 1–3 IX, po czym, zbyt późno wycofany, nie mógł zapobiec ciężkim stratom i rozproszeniu dywizji. Po częściowej reorganizacji został włączony do Grupy Operacyjnej gen. Juliusza Zulaufa, walcząc na jej prawym skrzydle podczas akcji osłony Warszawy od strony północno-wschodniej (11–12 IX) na linii Bugu w rejonie Zegrze. Zmuszony do odwrotu, wziął następnie udział w obronie Warszawy, stojąc na czele odcinka «Praga–Północ» (po 13 IX). Dn. 26 IX wziął udział w radzie wojennej, która podjęła decyzję o kapitulacji stolicy.
Po kapitulacji Warszawy L. dostał się do niewoli i jako jeniec spędził okres wojny w obozie oficerskim VIIa w Murnau. Po zakończeniu wojny przebywał na emigracji. Jednak z tego okresu życia brak o nim w literaturze wiadomości. Zmarł w Londynie 16 II 1968 r. Wolą zmarłego było, aby jego prochy spoczęły w kraju. L. był odznaczony Orderem Virtuti Militari IV i V kl., Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta 4 kl., Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych i medalami.
Enc. Wojsk., IV; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Bagiński H., Wojsko polskie na Wschodzie 1914–1920, W. 1921 s. 503; Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej, W. 1969 s. 141, 165, 223; Jurga T., Armia „Modlin” w kampanii wrześniowej, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1961 nr 3 s. 140–99 (fot. s. 160); tenże, Jeszcze o działaniach armii „Modlin”, tamże 1962 nr 1 s. 265–73; Porwit M., Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 r., W. 1969 I; tenże, Obrona Warszawy, W. 1959 s. 153, 155; PSZ, I cz. 1 tabl. 3; – Obrona Warszawy w 1939 r. Wybór dokumentów wojskowych, Wyd. M. Cieplewicz, W. 1968; Zakrzewski A., Wrzesień 1939, Wspomnienia, W. 1958 s. 18; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1968 nr z 21 II; „Życie Warsz.” 1968 nr 74; – Wojsk. Inst. Hist.: Materiały i dokumenty (Relacja L-a).
Piotr Stawecki