Grothus (Grotus, Grotuz, Grothaus, Grotenhausen) Wilhelm Eustachy (zm. 1708), kasztelan żmudzki. Pochodził ze znanego, całkowicie spolszczonego rodu szlacheckiego. Syn Jerzego, star. czorsztyńskiego, pułkownika królewskiego, i Marianny Agnieszki Orlikówny. Poseł na sejmy od 1671 r. Podstoli żmudzki – z tym tytułem podpisał elekcję Jana III w r. 1674. W r. 1678 jako ciwun użwientski wybrany na sejmie w Grodnie komisarzem do wytyczenia granicy z Turcją i deputatem z Litwy przy królu. W r. 1683 starosta rajgrodzki, w r. 1685 mianowany kasztelanem żmudzkim. W r. 1690 wyznaczony komisarzem do załatwienia sporów z elektorem brandenburskim, był również deputatem do trybunału skarbowego lit. w Grodnie i do komisji zapłaty wojsku. W r. 1696 członek rady przy prymasie. Wierny stronnik Jana III, oddany jego domowi, po śmierci króla był jedynym senatorem, który do końca popierał kandydaturę królewicza Jakuba na tron polski. Po jego rezygnacji w r. 1697 wraz ze szlachtą ziemi żmudzkiej podpisał elekcję Augusta II, pozostał jednak nadal niechętny nowemu królowi. W r. 1699 naznaczony był rezydentem przy królu. Początkowo przeciwnik Sapiehów, w czasie walk domowych na Litwie stał po stronie «republikantów». Na sejmie r. 1703 wyznaczony został komisarzem do zbadania stanu skarbca kor. i deputatem na trybunał skarbowy litewski. Podczas wojny północnej niechęć do Augusta zbliżyła go do Sapiehów, za których namową przeszedł na stronę Leszczyńskiego. Umarł w r. 1708. Żonaty dwukrotnie: 1. v. z Konstancją Billewiczówną, 2. v. z Marią Anną z Liniewa, wdową po Abrahamie Gołuchowskim. Miał 3 synów, m. in. Stefana, starostę wilkijskiego, mianowanego przez Leszczyńskiego wojewodą inflanckim. Córką jego była Antonina (1675–7 I 1725), która wstąpiła (1692) do sakramentek w Warszawie i po złożeniu profesji (1693) przyjęła imię Anieli od Jezusa.
Boniecki; Niesiecki; Uruski; Wolff, Senatorowie W. Ks. Lit.; – Pamiętniki K. Zawiszy, W. 1862; Szołdrski W., Benedyktynki od Nieustającej Adoracji (Sakramentki) w Warszawie 1687–1960, „Nasza Przeszłość” T. 19: 1964; Walewski A., Dzieje bezkrólewia po skonie Jana III, Kr. 1874; – Vol. leg., V 242–3, 296, 553, 637, 698, 784, 811, 812, 840, 842, 848, 902, 983, 989, VI 37, 56, 100, 119; – B. Raczyńskich: rkp. 360 s. 244–50; B. Ossol.: rkp. nr 248 s. 204–10, nr 550 s. 1–3, nr 651 s. 573–5.
Jan Wimmer
Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to wersja zaktualizowana, uwzględniająca opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.