Sowiński (do drugiej wojny światowej Szenwic) Wilhelm Włodzimierz (1892–1955), lekarz ginekolog, profesor Uniw. Łódzkiego i Akademii Medycznych w Łodzi i Warszawie. Ur. 1 XII w Płocku, był synem Jakuba Szenwica, urzędnika, i Sabiny z Łabędzkich.
Po ukończeniu gimnazjum w Płocku w r. 1910, studiował S. medycynę na uniwersytetach w Heidelbergu (1910–12) i w Berlinie, gdzie uzyskał dyplom doktora medycyny w r. 1917 na podstawie rozprawy Ein Fall von Pyo-Haematometra infolge erworbener Atresie geheilt durch vaginale Operation (Berlin 1917). Już podczas studiów rozpoczął w r. 1914 specjalizację z zakresu chorób kobiecych i położnictwa w berlińskich klinikach położniczo-ginekologicznych (jego opiekunami naukowymi byli W. Nagel i K. Abel); po studiach nadal pracował tam jako lekarz. W r. 1918, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, powrócił do kraju i do r. 1922 pełnił służbę medyczną w WP. Aż do wybuchu drugiej wojny światowej pracował w warszawskich szpitalach, początkowo jako asystent wolontariusz u Zygmunta Monsiorskiego na oddziale położniczo-ginekologicznym Szpitala Miejskiego na Czystem (1922–9), potem jako lekarz w Szpitalu Przemienienia Pańskiego (1929–36) i w Szpitalu Dzieciątka Jezus (1936–8). Równocześnie w l. 1937–8 był ordynatorem Zakładu Położniczo-Ginekologicznego Tow. Pomocy Ubogim Matkom. W r. 1938 w wyniku konkursu został ordynatorem oddziału położniczo-ginekologicznego Szpitala Miejskiego na Czystem. W drugiej poł. l. trzydziestych był współwłaścicielem zakładu ginekologiczno-położniczego «Maternité» przy ul. Chmielnej 50. Mimo częstych zmian zatrudnienia i braku oparcia o klinikę pracował naukowo i opublikował ok. 30 artykułów, w których opisywał przypadki ze swojej praktyki lekarskiej, najczęściej na łamach „Ginekologii Polskiej”, „Polskiej Gazety Lekarskiej” i „Warszawskiego Czasopisma Lekarskiego”. Opracował też obszerną monografię Niepłodność i niemoc płciowa u kobiet (W. 1934, wyd. 2, Ł. 1946). Po wybuchu drugiej wojny światowej przerwał działalność lekarską i podczas okupacji ukrywał się przed Niemcami.
W sierpniu 1945 objął ordynaturę oddziału położniczo-ginekologicznego w szpitalu na Chojnach w Łodzi, ale już w listopadzie t.r. został mianowany profesorem nadzwycz. i kierownikiem Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych nowo powołanego Wydz. Lekarskiego Uniw. Łódzkiego, od r. 1950 Akad. Medycznej. Zorganizował klinikę od podstaw w oparciu o położony za miastem Szpital oo. Bonifratrów, następnie po przeniesieniu w r. 1947 do gmachu przy ul. M. Curie-Skłodowskiej 15 rozwinął i przekształcił w placówkę naukową. Prowadził wykłady z zakresu klinicznych zagadnień ginekologii i położnictwa oraz fizjologii ciąży. Dn. 10 III 1946 wznowił działalność łódzkiego oddziału Polskiego Tow. Ginekologicznego (PTG) i został jego prezesem, t.r. był także współorganizatorem i przewodniczącym sekcji ginekologicznej Łódzkiego Naukowego Tow. Lekarskiego. Ponadto jako wojewódzki specjalista ds. położnictwa i ginekologii współorganizował społeczną służbę zdrowia, współpracując w tym zakresie z łódzką Polikliniką Chorób Zawodowych (od r. 1947). Zajmował się szczególnie wpływem pracy kobiet w przemyśle na stan ich zdrowotności; organizował wzorowe poradnie przyzakładowe i przeprowadził badania wśród 8 tys. ciężarnych kobiet zatrudnionych w łódzkim przemyśle włókienniczym (Praca zawodowa a czynność narządów płciowych, ciąża i poród, w: Pamiętnik XI Zjazdu Towarzystwa Ginekologów Polskich. Szczecin 28 V – 30 V 1950, W. 1951).
W styczniu 1951 został S. przeniesiony do Akad. Medycznej w Warszawie i objął kierownictwo nowo powołanej II Kliniki Położniczo-Ginekologicznej. Tę placówkę także zorganizował od podstaw, początkowo jako oddział położniczo-ginekologiczny w Miejskim Szpitalu Położniczym im. księżnej Anny Mazowieckiej przy ul. Karowej 2, następnie w Państwowym Szpitalu Klinicznym Akad. Medycznej, gdzie znacznie go rozbudował. Stworzył zespół współpracowników, zorganizował zaplecze do pracy naukowej i dydaktycznej oraz uruchomił poradnie przykliniczne. Kontynuował działalność naukową w zakresie stanów zapalnych i nowotworów narządu rodnego, ale szczególnie zajmował się diagnostyką gruźlicy narządu rodnego i był jednym z pierwszych w kraju, który potrafił rozpoznać to schorzenie na podstawie objawów klinicznych. Ponadto rozpowszechnił w Polsce badania cytologiczne u kobiet i systematyczne pobieranie rozmazów pochwowych w celu rozpoznania raka szyjki macicy. Po wojnie opublikował ponad 30 prac, najczęściej na łamach „Ginekologii Polskiej”, „Polskiego Tygodnika Lekarskiego”, „Przeglądu Lekarskiego” i „Wiadomości Lekarskich”, był też autorem skryptu Patologia ciąży, porodu i połogu (W. 1954, wyd. 2, W. 1955). Podobnie jak w Łodzi pełnił w Warszawie funkcję specjalisty wojewódzkiego ds. położnictwa i ginekologii, a także jako pierwszy został powołany na specjalistę krajowego. Był członkiem Rady Naukowej Inst. Matki i Dziecka w Warszawie oraz prezesem warszawskiego oddziału PTG (od r. 1952). S. miał opinię biegłego operatora wykonującego najtrudniejsze zabiegi operacyjne zarówno przez powłoki brzuszne, jak i przez pochwę. Przygotowywał podręcznik Operacje ginekologiczne, którego nie zdążył dokończyć. Zmarł nagle na serce 17 III 1955 w Warszawie. Odznaczony był Medalem X-lecia PRL.
Żona S-ego, Eugenia z Ettingerów (12 VIII 1907 – 9 III 1967), pochodziła ze znanej rodziny warszawskiej, była córką Salomona (Salezego), adwokata, i Klary z Symchowiczów. Wykształcenie otrzymała w Szwajcarii i Warszawie (gimnazjum Janiny Tymińskiej), w r. 1933 uzyskała doktorat na Uniw. Warsz. na podstawie rozprawy „Schiller bei seiner dichterischen Arbeit”, po czym podjęła pracę nauczycielską, którą kontynuowała w czasie drugiej wojny światowej na tajnych kompletach, w l. 1942–5 była zatrudniona w Domu Chłopców (sierocińcu) w Pruszkowie. W l. 1946–51 była kolejno asystentką i adiunktem w Katedrze Neofilologii Germańskiej Uniw. Łódzkiego (z przerwą w l. 1948–50, gdy była lektorką w Łódzkiej Akad. Medycznej). W l. 1951–3 była redaktorką, potem zastępcą kierownika działu w Państwowym Wydawnictwie Naukowym (PWN). Od r. 1953 pracowała na Uniw. Warsz. jako lektor, a od r. 1964 starszy wykładowca języka niemieckiego. Była również redaktorką wydawnictw filologicznych PWN, członkiem (a często też przewodniczącą) Państwowych Komisji Egzaminacyjnych i Komisji Programowych przy Min. Oświaty oraz Min. Szkolnictwa Wyższego, należała do grona współzałożycieli Ośrodka Metodycznego Nauczania Języków Obcych i Wyższego Studium Nauczania Języków Obcych. Była autorką ponad 40 podręczników szkolnych, skryptów, książek metodycznych dla nauczycieli oraz artykułów (m.in. na łamach „Języków obcych w szkole”) z zakresu nauczania języka niemieckiego.
Z małżeństwa tego miał S. córkę Iwonę (ur. 1929), anglistkę, zamieszkałą w Kanadzie.
Portret w B. II Kliniki Położniczo-Ginekologicznej Akad. Med. w W.; – Konopka S., Polska bibliografia lekarska 1946–1956, W. 1951–60; Łódzka bibliografia regionalna 1945–1970, Ł. 1976; Materiały do bibliografii 1945–1960, Ł. 1962; Uniwersytet Łódzki w pierwszym dziesięcioleciu 1945–1954. Materiały bibliograficzne, Wr. 1955; – Waszyński E., Obara M., Sylwetki zasłużonych ginekologów polskich, P. 1991 (fot.); – Słown. pol. tow. nauk., II cz. 1, 3; – Dzieje uczelni medycznych w Warszawie w latach 1944–1960, W. 1968; Roszkowski I., Prof. Wilhelm Włodzimierz Sowiński, „Kwart. Akad. Med. w W.” R. 7: 1975 nr 4 s. 355–7 (fot.); Schwarz S., Zarys dziejów Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego, „Ginekologia Pol.” T. 44: 1973 nr 7 s. 769; – Akademia Medyczna w Łodzi. Skład osobowy i spis wykładów na rok akademicki 1950–1951, Ł. 1951; Almanach lekarski na r. 1932, Lw. 1932 s. 288; Roczn. lek. RP 1933/4, 1936, 1938, 1948, W; Uniwersytet Łódzki. Skład osobowy i spis wykładów 1946/47–1949/50, Ł. 1946–50; Urzędowy spis lekarzy uprawnionych do wykonywania praktyki lekarskiej oraz aptek w Rzeczypospolitej Polskiej, W. 1924/5 s. 330; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Ginekologia Pol.” T. 27: 1956 nr 1 s. 1–6 (J. Sieroszewski, bibliogr., fot.), „Służba Zdrowia” 1955 nr 13 s. 2 (J. Sieroszewski, fot.), „Tryb. Ludu” 1955 nr 77, „Życie Szkoły Wyższej” 1955 nr 5 s. 88–9 (I. Roszkowski); – Akad. Med. w W.: Dział Spraw Pracowniczych, akta osobowe S-ego; Arch. PAN: Zespół Minerwa; B. Narod.: Kartoteka biogr. S-ego.
Bibliogr. dot. żony S-ego, Eugenii: „Języki obce w szkole” R. 11: 1967 nr 5 s. 326–7 (A. Prejbisz, fot.); „Tyg. Powsz.” 1967 nr 25; – Informacje Krzysztofa Pileckiego na podstawie Arch. Uniw. Warsz.
Stanisław Tadeusz Sroka