Radecki (Mikulicz-Radecki) Witold Marian (1891–1979), pułkownik dyplomowany WP. Ur. 4 VI w majątku Lipki na Wołyniu, był synem Marcelego, ziemianina, i Heleny z Krasickich.
Świadectwo ukończenia studiów średnich uzyskał R. w Cesarskiej Szkole Prawa w Petersburgu w r. 1909. Trzyletni kurs prawno-dyplomatyczny odbył w Cesarskim Aleksandrowskim Liceum w Petersburgu i uzyskał 26 V 1912 dyplom I stopnia. W l. 1912–13 odbył jednoroczną służbę wojskową w p. ułanów gwardii cesarskiej, zdając w maju 1913 egzamin podoficerski, a we wrześniu t. r. egzamin oficerski. Przeniesiony do rezerwy w stopniu chorążego pracował w rodzinnym majątku Lipki. Odbył również praktykę rolniczą w gospodarstwie nasiennym Stefana Buszczyńskiego na Podolu. Od lipca 1914 służył w sztabie 2 armii Oddz. I Generalnego Kwatermistrza, z okresowymi przydziałami do różnych korpusów i dywizji. M. in. brał udział w bitwach pod Pabianicami i Rzgowem w październiku 1914 w składzie 1 dyw. strzelców syberyjskich, w bitwie pod Zgierzem w listopadzie t.r. w składzie IV korpusu. Wielokrotnie towarzyszył wojskowym attachés państw sprzymierzonych na poszczególne odcinki frontu, gdyż znał biegle języki: francuski, angielski i niemiecki. W l. 1917–18 był członkiem Związku Wojskowych Polaków w 2 Armii. W lutym 1918 sformował samodzielny polski oddział konny i przyprowadził go do I Polskiego Korpusu gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego, którego został adiutantem. Po rozwiązaniu I Korpusu przebywał od lipca 1918 do stycznia 1919 na Wołyniu i w Kijowie. W lutym 1919 wstąpił do formacji wielkopolskich i został we wrześniu t. r. adiutantem dowódcy Sił Zbrojnych b. Zaboru Pruskiego, gen. Dowbór-Muśnickiego. W maju 1919 został mianowany rotmistrzem. W kwietniu 1920 został członkiem polsko-niemieckiej komisji granicznej. Od 15 VII 1920 był dowódcą szwadronu zapasowego 15 p. Ułanów Poznańskich, następnie I szwadronu ochotniczego 115 P. Ułanów Wielkopolskich, z kolei dowódcą tegoż pułku, razem z którym walczył na froncie polsko-radzieckim. Od 20 XI 1920 do 15 IV 1921 był zastępcą dowódcy tegoż pułku, który od marca 1921 otrzymał nazwę 25 P. Ułanów Wielkopolskich. Od 15 IV 1921 do 3 XI 1922 dowodził kadrą 15 P. Ułanów Wielkopolskich. W maju 1922 został awansowany do stopnia majora. Od listopada 1922 do października 1924 kształcił się w Wyższej Szkole Wojennej (WSW), a w l. 1924–8 był tam asystentem, a następnie wykładowcą taktyki kawalerii. W kwietniu 1927 został mianowany podpułkownikiem dyplomowanym. W l. 1928–30 był dowódcą 6 P. Ułanów Kaniowskich. W listopadzie i grudniu 1928 wziął udział w kursie informacyjnym dla dowódców brygad i pułków w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. Od października 1930 do r. 1935 był wykładowcą historii wojskowości w WSW. Od listopada 1935 do r. 1937 zajmował stanowisko dowódcy 2 P. Szwoleżerów Rokitniańskich. W dn. 19 III 1937 został mianowany pułkownikiem dyplomowanym. W l. 1937–9 ponownie wykładał historię wojskowości w WSW. W opiniach wydawanych o R-m jedni spośród jego przełożonych podkreślali jego wybitną inteligencję i wiedzę, gdy studiował i wykładał w WSW (gen. Aureli Serda-Twardowski, gen. Kazimierz Dzierżanowski, gen. Edmund Kessler, płk Louis Faury, gen. Tadeusz Kutrzeba), a drudzy, nie zaprzeczając mu wyżej wymienionych cech intelektualnych, wysuwali jednak zastrzeżenia co do braku umiejętności w wykształceniu żołnierskich cech charakteru (samodzielności, twardości i zaradności) u podległych mu oficerów i żołnierzy, gdy piastował stanowisko dowódcze w 2 P. Szwoleżerów Kaniowskich (płk Roman Abraham, płk Zakrzewski, gen. Stanisław Skotnicki, gen. Wiktor Thommée).
Od 3 IX do 30 IX 1939 R. wchodził w skład Polskiej Misji Wojskowej we Francji pod przewodnictwem gen. Stanisława Seweryna Burhardta-Bukackiego. Od 30 IX 1939 do 1 VII 1940 sprawował funkcje oficera do zleceń szefa Sztabu Naczelnego Wodza w Paryżu i Londynie. Od lipca 1940 do lutego 1941 był szefem gabinetu ministra spraw wojskowych i Naczelnego Wodza w Londynie. Od lutego 1941 do listopada 1942 pracował jako attaché wojskowy przy rządach Belgii i Holandii w Londynie. Od listopada 1942 do r. 1946 był oficerem łącznikowym przy Dowództwie Wojsk Wolnych Francuzów, a potem – z ramienia tzw. rządu emigracyjnego – attaché wojskowym w Paryżu. Po demobilizacji osiedlił się w Londynie i pracował jako nauczyciel języków. W dn. 1 I 1964 został mianowany na emigracji generałem brygady. Uchodził za autorytet w dziedzinie rodowodów koni pełnej krwi. Zmarł 29 I 1979 w Londynie; pochowany został na cmentarzu North Sheen. Był odznaczony m. in. Orderem Św. Stanisława 2 i 3 kl., Orderem Św. Anny 3 kl., francuskim Orderem Legii Honorowej, Krzyżem Orderu Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych sześciokrotnie, Złotym Krzyżem Zasługi, krzyżem oficerskim belgijskiego Orderu Leopolda.
W małżeństwie (1921) z Elżbietą z domu Watta-Skrzydlewską miał R. córkę Krystynę (ur. 1922), zamężną za Konstantym Beliną-Brzozowskim, zmarłą w r. 1948 w Londynie, i syna Aleksandra (ur. 1929).
Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976 (fot., występuje jako Mikulicz-Radecki); Ministerstwo Spraw Wojskowych. Dziennik Personalny 1924 nr 103 s. 568, 1925 nr 60 s. 302, 1926 nr 4 s. 18, 1927 nr 2 s. 10, nr 13 s. 118, 1928 nr 3 s. 25, 1930 nr 6 s. 78, 1931 nr 1 s. 13; Ministerstwo Spraw Wojskowych. Tajny Dziennik Personalny 1937 nr 2 s. 8; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; Spis oficerów służących czynnie w d. 1.6.21 r., W. 1921; – Biegański W., Wojsko Polskie we Francji 1939–1940, W. 1967; Goel W., Zarys historii wojennej 25-go pułku Ułanów Wielkopolskich, W. 1929 s. 5, 8, 10; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Pod red. W. Chocianowicza, Londyn 1969; – Dowbór-Muśnicki J., Moje wspomnienia, W. 1935; Kopański S., Wspomnienia wojenne 1939–1946, Londyn 1961; Księga adresowa Polski…, W. 1928 s. 2196; Mitkiewicz L., Z Gen. Sikorskim na obczyźnie, Paryż 1968; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1979 nr 35 s. 11, nr 36 s. 4; „Kultura” 1979 nr 3 s. 165; „Tyg. Powsz.” 1979 nr 29 s. 7; – CAW: Akta personalne VM-42-3281, 2448, 3262, 4284, 6094, 7768; B. Pol. w Londynie: Arch. J. O. Jeżewskiego, karta ewidencyjna wypełniona przez R-ego dla redakcji Who’s who Among Poles (13 V 1961)
Henryk Korczyk