Minkiewicz Witold (1880–1961), architekt, profesor i rektor Politechniki we Lwowie, profesor Politechniki Gdańskiej. Ur. 17 VI w Irkucku, był synem Józefa i Romany z Ciesielskich, zesłanych dożywotnio na Syberię powstańców 1863 r. Ukończył szkołę realną w Tobolsku, w l. 1898–1900 studiował budownictwo na Wydziale Inżynieryjno-Budowlanym Politechniki w Warszawie. Od r. 1900 mieszkał we Lwowie, gdzie w l. 1900–8 studiował na Wydziale Architektury tamtejszej Politechniki. W l. 1908–10 pracował jako asystent katedry budownictwa utylitarnego, a w l. 1910–20 jako nauczyciel Państwowej Szkoły Przemysłowej we Lwowie. W r. 1911 wszedł do zarządu nowo powstałego Tow. Sztuki Stosowanej. Od r. 1920 był profesorem nadzwycz., a od r. 1925 profesorem zwycz. Politechniki we Lwowie. Był kierownikiem katedry architektury monumentalnej i form architektonicznych (tzw. potem architektury II). Dwukrotnie (w l. 1923/4 i 1927/8) był dziekanem Wydziału Architektury, w r. 1930/1 rektorem Politechniki Lwowskiej.
M. interesował się budownictwem cywilnym tak monumentalnym, jak tanim mieszkaniowym. Do r. 1920 tworzył pod wpływem Stanisława Witkiewicza w stylu umiarkowanego historyzmu, potem umiarkowanego klasycyzmu lub umiarkowanego konstruktywizmu. Do ważniejszych prac M-a należą: projekt i realizacja rozbudowy gmachów Politechniki Lwowskiej (w l. 1913–25; nagroda wystawy paryskiej 1927), budowa laboratorium maszynowego Politechniki Lwowskiej (1923–7), nowego domu zdrojowego z teatrem w Krynicy (1926–8) i w tym samym czasie bloków Związku Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych we Lwowie przy ul. Stryjskiej oraz Na Bajkach, rozbudowa klinik uniwersyteckich we Lwowie, budowa budynków pocztowych w Borysławiu, Sandomierzu, Ostrowcu Świętokrzyskim, gimnazjum i bursy w Tomaszowie Lubelskim, gmachów sądowych w Przemyślu, kościoła w Wiązownicy (pow. Jarosław), wielu domów mieszkalnych we Lwowie. Kierował restauracją katedry ormiańskiej oraz kościoła Św. Marii Magdaleny we Lwowie, do którego zaprojektował nowy główny ołtarz. Projektował poza tym gmach dyrekcji kolejowej w Warszawie, dom zdrojowy w Ciechocinku, pawilon Min. Przemysłu i Handlu na Powszechną Wystawę Krajową w Poznaniu w r. 1929. Brał udział w wielu konkursach architektonicznych, m. in. w r. 1925 w konkursie na pensjonat w Krynicy (jedna z trzech równorzędnych I nagród), w r. 1927 w konkursie na projekt gmachu Min. Wyznań Rel. i Oświecenia Publ. w Warszawie (projekt zakupiono), w t.r. w zamkniętym konkursie na projekt rozbudowy Kliniki Kobiet i Szkoły Położnych w Poznaniu, w r. 1928 w konkursie zamkniętym na projekt Domu Ludowego w Warszawie (I nagroda), w r. 1931 w zamkniętym konkursie na projekt szkicowy świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie.
W r. 1924 M. wszedł do komitetu założycieli pisma „Architektura i Budownictwo” i należał do jego pierwszego zespołu redakcyjnego. Opublikował kilkadziesiąt artykułów (pełnej bibliografii brak) w tym czasopiśmie, a także w „Architekcie”, „Czasopiśmie Technicznym” i in. Był M. delegatem Polski do CPIA (Comité Permanent Internationale des Architectes) w Paryżu, radnym miasta Lwowa i członkiem miejskiej komisji konserwatorskiej. W r. 1938 wybrano go na członka korespondenta Akademii Nauk Technicznych w Warszawie, otrzymał nadto doktorat honoris causa w Politechnice Lwowskiej. W czasie okupacji hitlerowskiej brał udział w tajnym nauczaniu. W r. 1941 władze Związku Radzieckiego nadały mu tytuł doktora nauk technicznych. W r. 1946 M. przeniósł się do Gdańska, gdzie kierował na Politechnice katedrą architektury monumentalnej i projektował rozbudowę Politechniki. W l. 1947–51 (do października) był kierownikiem Odnowienia Zamku Królewskiego na Wawelu. Był członkiem rad technicznych Min. Komunikacji oraz Przemysłu Stalowego, także Rady Artystycznej, od r. 1955 był członkiem tytularnym, a od r. 1956 członkiem rzeczywistym PAN. Był nadto członkiem rady redakcyjnej „Kwartalnika Architektury i Urbanistyki”. We wrześniu 1960 przeszedł na emeryturę. Politechnika Gdańska nadała mu tytuł doktora honoris causa. Zmarł 27 I 1961 w Gdańsku. Był odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (1938), Orderem Sztandaru Pracy I kl. (1956), był też laureatem nagrody państwowej I stopnia.
Żonaty był z artystką malarką Zofią z Albinowskich.
Grajewski, Bibliografia ilustracji; W. Enc. Powsz. (PWN); W. Ilustr. Enc. Gutenberga; Album inżynierów, I cz. I: Politechnika Lwowska, Lw. 1932 s. 14, 15, 17, 23; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Peretiatkowicz–Sobeski, Współczesna kultura pol.; – Olszewski A.K., Nowa forma w architekturze polskiej 1900–1925, Wr.–W.–Kr. 1967; Politechnika Lwowska, jej stan obecny i potrzeby, Lw. 1932 s. 13, 101, 110–12; Polskie życie artystyczne w latach 1890–1914, Wr.–W.–Kr. 1967; Polskie życie artystyczne w latach 1915–1939, Wr.–W.–Kr.–Gd. 1974; – „Dzien. Bałtycki” 1961 nr 30, 31; „Kwart. Archit. i Urban.” T. 6: 1961 s. 299; „Nauka Pol.” 1960 nr 4 s. 160–6 (fot.), 1961 nr 2 s. 279; „Trybuna Ludu” 1961 nr 30, 31.
Stanisław M. Brzozowski