Reger Witold Wacław (1876–1904), działacz socjalistyczny i dziennikarz. Ur. 20 II w Stryju, był synem Karola i Emmy z Kochów, młodszym bratem Tadeusza (zob.).
R. ukończył jedynie szkołę ludową oraz dwie klasy szkoły realnej w Nowym Sączu, a następnie rozpoczął tamże (1891) praktykę jako sprzedawca, później pracował (1892–5) jako pomocnik handlowy w Przemyślu, kształcąc się drogą samouctwa. W listopadzie 1895 utracił posadę. Pod wpływem brata Tadeusza wstąpił w połowie t.r. do Tow. Partii socjalno-demokratycznej «Siła» w Przemyślu, w którym poznał działacza socjalistycznego, z zawodu kolejarza Pawła Olearczyka, swego późniejszego teścia, a następnie w szeregi Socjalno-Demokratycznej Partii (SDP) w Galicji (noszącej m. in. na wniosek R-a od września 1897 – a praktycznie od r. 1899 – zmienioną nazwę Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska, PPSD). R. był wybitnym organizatorem (m. in. od r. 1895 strajków robotniczych w Przemyślu i Sanoku), agitatorem i mówcą na licznych zgromadzeniach ludowych, wiecach 1-majowych i wieczorkach rocznicowych poświeconych uczczeniu tradycji ruchu robotniczego. Od czerwca do listopada 1895 za swe wystąpienia był kilkakrotnie aresztowany i stawiany przed sądem.
Zagrożony więzieniem, R. wyjechał w listopadzie t.r. przez Śląsk do Berlina, gdzie pracował w Redakcji „Gazety Robotniczej”, w której zadebiutował jako dziennikarz. Za działalność agitacyjną wśród robotników polskich został aresztowany, więziony w Moabicie i następnie wydalony policyjnie z Prus. Pracował wówczas jako doker w Amsterdamie. Wykorzystując kontakty brata z Centralizacją Związku Zagranicznego Socjalistów Polskich (ZZSP) udał się do Londynu i tam w drukarni „Przedświtu” wyuczył się zecerki. W r. 1896 został członkiem Sekcji londyńskiej ZZSP, tam też poznał czołowych działaczy polskiej emigracji socjalistycznej (Aleksandra Dębskiego, Bolesława Antoniego Jędrzejowskiego, Witolda Jodko-Narkiewicza i in.) i zaprzyjaźnił się z nimi. R. był delegatem SDP w Galicji na IV Kongresie II Międzynarodówki w Londynie (27 VII – 1 VIII 1896).
Po Kongresie R. wrócił do Przemyśla i po odbyciu kary kilku tygodni trwającego aresztu, rozpoczął działalność polityczną jako reprezentant ZZSP w szeregach SDP w Galicji, kolporter wydawnictw emigracyjnych i agitator, pracując zawodowo (od jesieni 1897) jako urzędnik Powiatowej Kasy Chorych. W r. 1898 został sekretarzem, a w. l. 1899–1904 był przewodniczącym lokalnej organizacji PPSD w Przemyślu, od r. 1898 pełnił również funkcje sekretarza podokręgu przemyskiego tej partii. Na VI Zjeździe PPSD w Krakowie (6–8 I 1899) został wybrany (wraz z bratem Tadeuszem) na członka egzekutywy PPSD i w tym charakterze występował jako przedstawiciel Przemyśla na krajowych konferencjach i zjazdach tej partii (1899–1904). Reprezentował niepodległościową orientację PPS opowiadając się wszakże za klasową treścią programu partii i w r. 1900 zwalczał rewizjonizm Edwarda Bernsteina. Był też zwolennikiem solidarnego współdziałania z żydowskim i ukraińskim ruchem robotniczym: brał udział w zebraniach (także jako prelegent) w Żydowskim Stowarzyszeniu «Brüderlichkeit» w Przemyślu; ścisłym jego współpracownikiem był Semen Wityk. W czerwcu 1898 wraz z Hermanem Liebermanem R. był współzałożycielem i faktycznym redaktorem tygodnika „Głos Przemyski”, ukazującego się w l. 1898–1900 i (po przerwie spowodowanej przymusowym zawieszeniem) w l. 1902–3 (jego kontynuację stanowił „Nowy Głos Przemyski”), nieoficjalnego organu przemyskiej PPSD. Pismo ulegało częstym represjom i konfiskatom (m. in. za krytykę władz wojskowych w Przemyślu, a zwłaszcza komendanta garnizonu gen. broni Antona Galgotzy). Członkowie Redakcji, szczególnie R. i P. Olearczyk, byli pociągani do odpowiedzialności sądowej w licznych procesach prasowych i karnych.
Od r. 1899 R. działał także w ruchu zawodowym jako członek Krajowej Komisji Zawodowej, zorganizował też konsumy i kilka zawodowych stowarzyszeń robotniczych w Przemyślu, współpracował z dwutygodnikiem „Kolejarz”. Pisywał na temat ruchu robotniczego w Galicji liczne artykuły i korespondencje z Przemyśla w czasopismach socjalistycznych (jak w „Przedświcie”, „Naprzodzie”, „Nowym Robotniku”, „Świetle”, „Promieniu” i „Kalendarzu Robotniczym” <1896–1904>) i pismach lokalnych (poza wspomnianymi także w „Kurierze Przemyskim” 1895–7, wydawanym przez stryja, adwokata Wacława Regera). W r. 1900 wydał specjalną Jednodniówkę, drukowaną we Lwowie (datowaną 14 VII 1900), w której napiętnował imiennie oficerów trzech pułków piechoty stacjonujących w Przemyślu za znęcanie się nad żołnierzami. Wywołało to gwałtowną reakcję obwinionych i próbę pobicia R-a, a następnie (10 XI t.r.) jego aresztowanie i wywiezienie do Lwowa, gdzie przebywał trzy miesiące w więzieniu. W głośnym procesie (19–26 II 1901) we Lwowie o obrazę armii, R. został skazany na tydzień aresztu za obrazę władzy. Procesowi towarzyszyła kampania prasy socjalistycznej w Galicji i całej Austrii. Po odbyciu wyroku sądowego spotkały R-a dalsze represje: 1 VI 1901 został pomimo stwierdzonej gruźlicy i schorzenia naczyń krwionośnych, wcielony do landszturmu, gdzie był szykanowany, a ponadto (w wyniku prowokacji) skazany na cztery miesiące więzienia. Po licznych interwencjach (m. in. I. Daszyńskiego w parlamencie wiedeńskim) R. został w styczniu 1902 zwolniony z więzienia i służby wojskowej. Jednakże gruźlica, której stan zaostrzył się w więzieniu (w ciągu 1896–1903 R. przesiedział w śledztwach i karach trzy lata w więzieniu), pomimo kuracji umożliwionej mu dzięki PPSD i dwukrotnego pobytu nad Adriatykiem, okazała się nieuleczalna. R. zmarł 30 XI 1904 w Przemyślu i został manifestacyjnie tamże pochowany 2 XII t. r. na cmentarzu Komunalnym.
R. był żonaty od r. 1902 z Michaliną Olearczykówną, córką Pawła, z którą miał córkę Emmę. Michalina jako wdowa poślubiła w r. 1906 swego szwagra, Tadeusza Regera.
W dn. 25 X 1910 odsłonięto na grobie R-a pomnik z napisem «Szermierzowi wolności Witoldowi Regerowi ur. 1876 zm. 1904 Robotnicy przemyscy», a 25-lecie śmierci uczczono uroczystą akademią zorganizowaną przez PPS w Przemyślu.
Zob. też literaturę przy życiorysie brata Tadeusza. Buszko J., Ruch socjalistyczny w Krakowie 1890–1914 na tle ruchu robotniczego w Zachodniej Galicji, Kr. 1961 (tu: życiorys R-a, bibliogr.); Kargul G., W. Reger, Życie i działalność (1876–1904), „Mater. i Studia Muz.” (Przemyśl) T. 3: 1980 s. 173–4 (fot.); Leinwand A., Poseł Herman Lieberman, Kr. 1983; Najdus W., PPSD Galicji i Śląska 1890–1919, W. 1983 (fot.); Ruch zawodowy w Polsce. Zarys dziejów, W. 1974 I; – Daszyński I., Pamiętniki, W. 1957 I; Kelles-Krauz K., Listy, Pod red. i ze wstępem F. Tycha, oprac. W. Bieńkowski, A. Garlicka, A. Kochański, Wr. 1984 II; Limanowski B., Pamiętniki (1907–1919), W. 1961; Listy W. Regera wysyłane w latach 1890–1902 z Przemyśla do Londynu do ZZSP, Wyd. A. Gilewicz, Przemyśl 1963 (fot.); Łańcucki S., Wspomnienia, W. 1957; – „Arbeiter-Ztg” (Wien) 1904 nr 333 s. 6; „Naprzód” 1904 nr 336 s. 1–2; „Nowy Głos Przemyski” 1930 nr 3 s. 1–2 (F. M[antel], fot.); Centr. Arch. KC PZPR: Akta osobowe W. R-a, rkp. 9545.
Wiesław Bieńkowski