Sienicki Władysław Damian (1837–1927), architekt. Ur. 27 VIII w Ryczycy koło Mińska Mazowieckiego, w rodzinie ziemiańskiej, był synem Jana i Marianny z Radomyskich.

Dn. 27 VI 1857 S. ukończył gimnazjum gubernialne w Warszawie (nie zaś Szkołę Wyższą Realną w Kielcach – jak w aktach Szkoły Sztuk Pięknych) i od t.r. studiował architekturę w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, zdobywając dwukrotnie (1859, 1860) nagrody. W r. 1861 został inżynierem konduktorem do napraw i przebudowy budynków. Dn. 15 VI 1862 otrzymał świadectwo architekta pierwszego stopnia i 29 VIII t.r. został zatrudniony jako «urzędnik do pisma» w biurze Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych w Warszawie, 26 V 1865 awansowano go na urząd architekta budowniczego pow. zamojskiego w Rządzie Gubernialnym Lubelskim (20 II 1866 dostał patent wolno praktykującego architekta drugiego stopnia, od stycznia n. r. pensję 675 rb.). W l. n. S. otrzymał wysokie godności urzędnicze: sekretarza kolegialnego (1884), radcy tytularnego (1885), asesora kolegialnego (1887) i radcy dworu (1889). W r. 1890 został inżynierem architektem pow. lubelskiego i zamieszkał w Lublinie.

W r. 1900 S. objął stanowisko budowniczego pow. lubartowskiego; w r. 1906 wszedł do komisji powołanej w celu zbadania warunków dla założenia sanatorium w Świdniku koło Lublina; miał również opracować plan zabudowy i kosztorys tego uzdrowiska (projekt nie został zrealizowany).

S. projektował gmachy użyteczności publicznej i domy prywatne. Zaprojektował (1872) i nadzorował budowę (1873–8) neogotyckiego jednonawowego kościoła paraf. we Frampolu koło Biłgoraja; dokonał też restauracji i przedłużenia nawy kościoła paraf. w Czerniejowie koło Lublina (1913–15). Brał udział przy rozbudowie willowego przedmieścia w Zamościu; stawiał tu w l. 1890–97 domy przy ul. Żeromskiego nr 9 i 11, przy ul, Staszica nr 23 (Rynek Wielki), nadbudował kamienicę Telanowską (Zamoyskich) i dobudował oficyny (1880), przy ul. Kościuszki budował dom nr 7, tzw. Generałówkę (1882–91). Dziełem S-ego w Zamościu jest także Hotel «Victoria» przy ul. Pereca nr 41 (1899). W l. 1899–1900 restaurował lubelski kościół Dominikanów. W Lublinie stawiał kamienice prywatne (np. przy ul. Ogrodowej, dziś nr 10), Teatr Letni «Rusałka» przy ul. Zamojskiej (1897 – nie istniejący od r. 1932), monumentalne skrzydło o klasycyzującej architekturze dla zespołu pomisjonarskiego (1907–8, obecnie Wyższe Seminarium Duchowne przy ul. Prymasa Wyszyńskiego nr 6), eklektyczny budynek Tow. Kredytowego Miejskiego (1902–4, obecnie Komenda Chorągwi ZHP przy ul. I Armii Wojska Polskiego nr 7), Dom Schronienia Staruszek i Starców (obecnie Przychodnia Przeciwgruźlicza Woj. Szpitala Zespolonego) przy ul. Sierocej nr 2 b (początek XX w.) oraz dwór murowany (obecnie szkoła) w Boduszynie koło Lublina (1903–4).

S. zajmował się również pracą społeczną: w r. 1870 został członkiem Rady Opieki Społecznej pow. zamojskiego, był też członkiem Lubelskiego Tow. Dobroczynności (opiekował się domem niezamożnych wdów), w l. 1899–1907 pracował na rzecz Domu Zarobkowego w Lublinie i wspierał tę placówkę także finansowo. S. korzystał z dłuższych urlopów zdrowotnych, w czasie których wyjeżdżał na kuracje, m.in. do Charkowa (1894), Libawy (1900), Abbazii (1910). W maju 1911 przeszedł na emeryturę (z roczną pensją 450 rb. i pozwoleniem noszenia munduru). Zmarł 19 III 1927 w Lublinie i został pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej (kwatera 13, rząd 1, grób zachowany). S. był odznaczony: w r. 1873 Orderem św. Stanisława 3 kl., w r. 1882 św. Anny 3 kl., w r. 1896 srebrnym medalem (na pamiątkę panowania Aleksandra III), w r. 1903 Orderem św. Włodzimierza 4 kl. (w 35-lecie pracy).

W małżeństwie z Antoniną Laurą z Zielińskich (1842–1924), członkinią Lubelskiego Tow. Dobroczynności, S. miał czworo dzieci: Franciszka (1865–1933), handlowca, Jadwigę (1869–1956), nauczycielkę rysunku, Stefana (1874–1896), studenta archeologii uniw. w Petersburgu, i Marię (1871–1951).

Portret S-ego, medalion, rzeźbiony przez Mariana Sługockiego, został pokazany na wystawie Tow. Zachęty Sztuk Pięknych w W.; – Łoza, Architekci; Słownik biograficzny miasta Lublina, L. 1993 I (M. Domański); Wiercińska, Katalog prac TZSP (s.v. Sługocki Marian); – Gawarecki H., O dawnym Lublinie, L. 1986; Gawarecki H., Gawdzik C., Ulicami Lublina, L. 1976 s. 97, 130; Jakimowicz-Ryszkiewicz, Szkoła Sztuk Pięknych; Kurzyna M., Frampol znów miastem, „Poznaj swój kraj” 1994 nr 7 s. 11; [Ostrołęcki S.] S. O., Kościół i klasztor po-Dominikański w Lublinie..., W. 1902 s. 25; Peter J., Szkice z przeszłości miasta kresowego, Zamość 1947 s. 44; Zabytki architektury i budownictwa w Polsce, T. 22: Województwo lubelskie, W. 1995 s. 83, 215, 219, 221, 315, T. 48: Województwo zamojskie, W. 1991 s. 14, 133, 138, 153, 157; – Kalendarz Lubelski za l. 1896, 1897, 1900–4, 1911–13, 1915; Rocznik Lubelskiego Tow. Dobroczynności za r. 1897, 1899, 1900; Sprawozdanie Domu Zarobkowego w Lublinie za l. 1899, 1900–2, 1906, 1907; „Gaz. Lubelska” 1890 nr 181 s. 2, 1896 nr 155 s. 2; „Głos Lubelski” 1927 nr 80 s. 5 (nekrolog); – AP w L.: Rząd Gubernialny lub. (stary), sygn. 1702 (Akta osobowe S-ego), Rząd Gubernialny lub. (nowy), sygn. 1466 (Akta osobowe S-ego), Akta Magistratu m. Lublina, sygn. 4376 (Teczka przesiedlenia S-ego do L.); Arch. paraf. katedralnej rzymskokatol. w L.: Akta zgonu, 1924 nr 456 (Antonina Laura Sienicka), 1927 nr 105 (Władysław Damian Sienicki), 1933 nr 143 (Franciszek Sienicki), 1956 nr 2 (Jadwiga Sienicka); Arch. paraf. św. Pawła w L.: Akt zgonu 1896 nr 327 (Stefan Sienicki).

Michał Domański